ABOUT FORD

ამასწინათ ვფიქრობდი ცხოვრების კიდევ ერთ სიმართლეზე: როგორ ზედმიწევნით ვემგვანებით მშობლებს და გარკვეულ ასაკში როგორ "ვიმეორებთ" მათ. ასეთი მსგავსება მხოლოდ ღვთის წყალობად უნდა ჩაითვალოს და ამის გაფიქრება ყოველთვის მადლიერების გრძნობით მავსებს. 

ამ თემაზე უფროსები ხშირად მსჯელობენ და მათი მოსმენაც მიყვარს. მშობლების და შვილების ბიოლოგიური, გენეტიკური და ფიზიკური მთლიანობა დიდი ფენომენი და საიდუმლოა. 

როცა მამა დავკარგეთ, ისეთი პატარა ვიყავი, რომ არ მახსოვს. მას ბევრი რამით ვგავარ, დედასგან ვიცი. პირველ რიგში, აღნაგობით, სახის ნაკვთებით, ხასიათის შტრიხებით, კონკრეტული საკვების და საყოფაცხოვრებო ნივთის არჩევანით... სკოლაში სწავლის დროს, ერთ წელს, კალიგრაფია უეცრად შემეცვალა და ზუსტად ისე ვწერ, როგორც ის წერდა. პროფესიით არცერთი შვილი არ დავემგვანეთ, ინჟინერ-გამომგონებელი იყო.

დედაჩემთან მსგავსებას სულ უფრო მეტად ვგრძნობ ასაკის მატებასთან ერთად. ლაშა მეუბნება, ხმით იმდენად გავხარ, ხანდახან მგონია, ტელეფონით დედა მელაპარაკებაო.

დედისგან გამომყვა სქელი, მძიმე თმა. სტუდენტობის ფოტოებზე 70-იანების სტილის ვარცხნილობები აქვს, რაც ძალიან მომწონს.

ჩაცმის სტილი. ბავშვობის წლებიდან დედა შავებში ჩაცმული და მოწყენილი მახსოვს. ამას გაუცნობიერებლად ვაპროტესტებდი და ვთხოვდი, წაესვა წითელი პომადა და ლაქი... ყოველთვის ერთნაირი რამეები არ მოგვწონდა. მოთმინებით იტანდა ჩემს თინეიჯერულ ხუშტურებს. მაშინაც და ახლაც, როცა ტელევიზიით ან ჟურნალში რამე საინტერესოს ნახავს, აუცილებლად დამახვედრებს ამბავს: აი, თიკო, (ჟურნალისტს, მსახიობს და ა.შ.) ასე და ასე ეცვა. ამ დროს უზომოდ საყვარელია. როცა რაიმე "საჭიროს" ვყიდულობ, წამახალისებს, კარგია, ასეთი რამდენიმე უნდა გქონდესო. ახლა ვხვდები, რომ ჩვენს გემოვნებას კარგად გამოხატავს შემოდგომის ჩაცმულობა: ლამაზი ვარცხნილობა, მუხლამდე პალტო, მოხერხებული შარვალი და დაბალძირიანი ფეხსაცმელი; ელეგანტური და თან პრაქტიკული. მწვანე მისი საყვარელი ფერია და ყველაზე მეტად უხდება, - კარგად ეხამება თვალის ფერს.

ღრმა ბავშვობიდან მახსოვს მისი 80-იანების სტილის ქლაჩი, მუქი მწვანე ზამშის ქუსლიანი ფეხსაცმელი (ზემოდან თავისივე პატარა ყვავილის დეტალი ჰქონდა დამაგრებული) და სირმებიანი ბლუზკა.  შემდეგი წლები უფრო ნათელი იყო: შავი აღარ ეცვა, სამსახურში ძალიან დაკავებული იყო და უზომოდ მიხაროდა, როცა ახალ კაბას ან პიჯაკს ყიდულობდა. მაშინდელი: ახალგაზრდა, აქტიური, ელეგანტური და ბევრი საქმის მომსწრები დედა ღრმად მყავს ჩაბეჭდილი ცნობიერებაში და ახლაც, 67 წლის დედაჩემი, ზუსტად ისეთი მგონია. ღამით რომ გამეღვიძებოდა, სახლში შუქი ენთო: დედა აუთოვებდა, ან მურაბას ხარშავდა და მეორე დღის საქმეებს ილევდა. 

"პარიზი. ელვა. აკადემიკოს დიშელს."

ჩემთვის ხშირად უთქვამთ, ასე ზეპირად როგორ გახსოვს ფილმების ტექსტებიო. ამჯერად უცხოურ ფილმებს თავს დავანებებ და რამდენიმე ქართულ საყვარელ ფრაზას გავიხსენებ. რაც არ უნდა ხდებოდეს, ამ ფრაზებზე სულ გიჟივით მეცინება...

- ჩვენ გავგუდეთ, თუ? (ერთაოზი, "შერეკილები")

- ამოიღე ხმა, კანონი გელაპარაკება! (ხუტა ციხე)

- არ მოკლა, ბიძია, მაი, კაი ქათამია! (ერთაოზი)

- უთხარი, გამიშვას!
კარანტინია ჩვენთან, კარანტინი! (კასტილიანი კაცი)

- პარიზი. ელვა. აკადემიკოს დიშელს. ძვირფასო მასწავლებელო და კოლეგავ! ფრენოლოგებმა განაცხადეს, რომ ხვალ გაფრინდებიან. იდეის აუცილებელი მარცხი გამოიწვევს შოკს! მზადყოფნაშია თქვენი საშხაპო აპარატურა, ბროწეულის წვენის ოყნები და აბი გლუკოზა. მუდამ თქვენი იდეების ერთგული, ნოშრევან კუჭუხიდზევი.

- ეგ ცხოვრება ეგრეა. ვივლით, ვივლით და გადავივლით. კარგის მეტი რა შეგვრჩება. (თამადა, "სიყვარული ყველას უნდა")

- გამოსასვლელი კოსტუმი,
ჟილეტიც თავის ფერი,
გინდა სტუმრად, გინდ ქორწილში
მოწონება ელის. (ყვენწაშვილი მაყვალა)

მინი-დოსიე სერიიდან "გამორჩეული ადამიანები"

სახელი: ნანუკა
დაბადების ადგილი: ვარდი მაისი (რა მიხვედრა უნდა);
საცხოვრებელი ადგილი: ზამთრის ზღაპარი (ფოტოდან ისედაც იშიფრება);
პროფესია: რამდენიმე, ამჯერად საერთაშორისო პოლიტიკა;
მუდმივად დაკავებულია: ერთდროულად სწავლით და მუშაობით, თავის სამშობლოზე დარდით.
სხვა დროს: მოგზაურობს. ნანახი აქვს ზუსტად ნახევარი მსოფლიო, მაგრამ მაინც აქაურობაზე ელევა სული.
განსაკუთრებული გარეგნული ნიშნები: გრძელი, ხვეული თმა და დიდი კავკასიური თვალები;
ჩაცმის სტილი: დასავლეთევროპული პოსტ-ჰიპი; ხარისხი, ფერი, პრაქტიკულობა.
საყვარელი გადაადგილების საშუალება: საკუთარი ველოსიპედი;
შინაური ცხოველი: მაილო (ძაღლი არა, ძაღლოი);
საყვარელი ადგილი სახლში: სამზარეულო, სადაც უყურებს/უსმენს ინფორმაციას საქართველოს შესახებ, ან ქართულ ფილმებს და ამზადებს რაიმე გემრიელობას;
ბავშვობა და ოჯახური გარემო: უაღრესად ჰარმონიული;
ხასიათის გამორჩეული თვისებები: ადამიანებისადმი სიყვარული, ცნობისწადილი, შრომისმოყვარეობა, დამოუკიდებლობა, სამართლიანობა და ზომიერება.
უყვარს: წიგნები, ბუნება, ინტერიერის დიზაინი, დაკვირვება და ანალიზი, იუმორი, სეირნობა, შრომის და დასვენების კარგად შეთავსება, მეგობრებზე ზრუნვა, მათი უზომო გახარება და სიურპრიზებით განებივრება;

Scarf International

თუ ევროპის ჩრდილოეთით ცხოვრობ და ყოველდღე ქარის საწინააღმდეგო მიმართულებით ატარებ ველოსიპედს, შარფი მოდური აქსესუარი კი არა, უბრალოდ აუცილებლობაა. მეც სტუდენტობის დროს დამეწყო შარფების მანია. თუ მაინცდამაინც ზაფხული და პაპანაქება არაა, ყოველთვის შარფი მიკეთია. ცივ სეზონზე მთლად ვნეტარებ: ყოველდღე სხვადასხვას ვუხამებ ჩაცმულობას. ჩემი შარფების უჯრა ხან აირევა, ხან დალაგდება. ჩემა მეგობრებმა იციან ჩემი შარფებისადმი სიყვარულის შესახებ და ხშირად მჩუქნიან. ახლა ჩემს ინტერნაციონალურ შარფებს გაგაცნობთ. წესიერების გამო, მხოლოდ რამდენიმეს.

ზაზას ნაჩუქარი. ირანიდან.

თამუნას ნაჩუქარი. შვეიცარიიდან.

ეს შარფი ლაშამ მიყიდა თბილისში, ინდონეზიელი ქალების მოქსოვილია.

"მე სულ სხვას ვფიქრობ ეხლა"

"მიდის ოპერა "ლაკმე"/ბუტაფორიის შეხლა!/განა ეს არის საქმე?/მე სულ სხვას ვფიქრობ ეხლა." გალას ეს ლექსი დღეს რაღაც შემთხვევამ გამახსენა. 

რუსეთი უკრაინითაა დაკავებული და დროებით ჩვენთვის არ სცალია. კახა ბენდუქიძე ლონდონის სასტუმროში გარდაცვლილი იპოვეს. ტრანსგენდერი დანით აჩეხეს და ცეცხლი წაუკიდეს. ქმრები ცოლებს კლავენ. ძალიან კარგი, ახია მაგათზეო, - ასეთებიც არიან, ბლომად. 

თითო დღე - თითო ბომბი ამბავი. პროტესტის ტალღა აზვირთდება და ჩაქრება, მორიგ ამბამდე, როგორც სტადიონზე - ორგანიზებულად დაწყობილი მაყურებელი. დღეს შემთხვევით ვნახეთ ჩემი ძველი, საყვარელი მეგობარი. ის ამბობდა ჩვენს საერთო ახლობლებზე, როგორი თაობაა და როგორ ცხოვრობსო. როგორ და ჩუმად, თმენით. მათი მთელი ცხოვრების ნაგროვები ცოდნა უკეთეს დროებას უცდის. ჩემი თაობა მთლიანად გაუგებრობაში გაიზარდა, ახლაც ვსხედვართ და ჩვენს თვალწინ, ბოლო ოცი წელია, მიდის ოპერა "ლაკმე"... დღის ბოლოს ჩემი საზღვარგარეთ მცხოვრები მეგობრების წერილები მხვდება: მორიგ ბომბ ამბავზე მეკითხებიან, კარგად გამაგებინე, რა მოხდაო. "ბუტაფორიის შეხლა!" დღეს რომ ვნახე, ის მეგობარი ყველა სიკეთესთან ერთად კარგ ლექსებსაც წერდა, ერთი ბწკარი მახსოვს: "არავინ უშლის სიმღერას ყვავს."

დღეს ჩემს სხვა მეგობარს სულელური მიზეზით ევროპის ვიზა არ მისცეს. როგორი დამამცირებელია ჯერ უარი და მერე, როცა ვიზას გიწყალობებენ, ზუსტად იმდენი დღე, რამდენიც ვიზიტს სჭირდება. ლუპით უყურებენ ბილეთის ჯავშანზე მითითებულ დაბრუნების თარიღს. არცერთი ზედმეტი ყლუპი ჰაერი! არცერთი ზედმეტი თვალის შევლება დაგვილი ქუჩების და დაწყნარებული სახეებისთვის. 

თამარა ბებოს ლექსიკონი

ნათელა, დიანა, თამარი

ბებოს სიტყვების და გამოთქმების შეგროვებას დიდი ხანია ვაპირებდი. გთავაზობთ პირველ, არასრულ გამოცემას.

გენაცვალა ბებია - გენაცვალოს ბებია
გკოცნი, გეხვევი და გემუდარები - ასე ამბობს სატელეფონო საუბრის ბოლოს;
იზაკუსკე? - ისაუზმე?
ერიანი სახე აქვს - სასიამოვნო იერი აქვს
იძგიბება - თვალებს ქაჩავს;
უნირო და უსაქციელო - ასე ამბობს, როცა ვინმეს ქცევა არ მოსწონს;
ნაირიანად მოდი, კამათელო - ამბობს ნარდის თამაშის დროს;
უღირსი - უნახავს რომ გაგხდის, ისეთი; საქები სიტყვაა;
რიზინა - რეზინა
ჩუმი მაკეთებელი - საოჯახო საქმის მცოდნე და ჩუმად მკეთებელი ქალი;
რიკვილები - რიკულები
მუნჩქი - მოუხდენელი ადამიანი
ჟრუნი - ჟღალი, ჭრელი
ებრიელი - ებრაელი
ბრეწაული - ბროწეული
ხპო - ხბო
სხვათაშორის ნუ აკეთებ საქმეს - ამბობს, როცა ვინმე უგულოდ და უხალისოდ მუშაობს;
ალღვანელები - ავღანელები
ჩხუპი - ჩხუბი, ომი
კაჩაღი - ყაჩაღი
რამდი - სანამ
დაჯედი - დაჯექი
არალი - არ არის
ციგანო შენ - ამბობს, როცა ბავშვს უჯავრდება;
ჟულიეტა - ჯულიეტა
ენუქიძე - (კახა) ბენდუქიძე
ქარდამაძე -(გიორგი) თარგამაძე
გრიგოლ გრიგოლავა - იგორ გიორგაძე
გადიტანე - გადაიღე (კერძი, სუფრაზე)

ახლა მთავარი სიურპრიზი:

ბებო და გოგი ჭუმბაძე შარშან დედას დაბადების დღეზე:


 ბებო ვიდეომოკითხვას უგზავნის თავის შვილიშვილს, ჩემს დეიდაშვილს - მაიკოს მოსკოვში:

 

ბებოს საფირმო სიმღერა "საპოვნელა".

 

Beanie და მოკაჩინო, ანუ Vanilla და ვინილი

რადგან ბულეთებიანი პოსტები მოგენატრათ, here it is. კონკრეტულად არაფერი, უბრალოდ, დაკვირვებები.

• დიზაინერი Paul Smith (როგორ გინდა, შოთიკო არ გაგახსენდეს) ქართულად გამოდის პავლე მჭედლიშვილი. წარმოიდგინეთ, რომელიმე hot spot-ში შედიხართ, იქ ნაცნობი გხვდებათ, რომელიც თქვენს შარფს ან პულოვერს აქებს. თქვენ ეუბნებით, ხოო, გოგო, პავლე მჭედლიშვილია.

• დაკვირვებიხართ აღმოსავლეთ აზიელ (ჩინეთი, კორეა და ა.შ.) გოგოებს აეროპორტებში? მოსაცდელ დარბაზში აუცილებლად შეხვდებით მათ. იქ ჩოჩქოლია, ბარგზე გადაბიჯებები, ნამძინარევი სახეები, მაღაზიებში უსაქმობისგან შეხეტებული მგზავრები... ესენი კი სულ რაღაცას ეძებენ, დაბნეული იყურებიან. ისეთი შთაბეჭდილება გრჩება, თითქოს საწოლი ოთახიდან პირდაპირ აეროპორტში აღმოჩნდნენ. თმა გაურკვევლად აქვთ შეკრეჭილი, ერთ დროს კარე და მერე მხრებამდე ჩამოზრდილი, სახე უმაკიაჟო, ფორმები ბავშვური. აცვიათ პიჟამისმაგვარი შორტი, რომელიც ვერ უფარავთ მუცელს და ზედა ფეხებს, და თხელძირიანი შლოპანცები. ხელში უჭირავთ თხელი პლედი და ნეთბუქი. ladies? hello!

ირმების გადასახედი

გაცდები თბილისის ხმაურს და იწყება perfection. ზუსტად ასეთი დღე იყო, უქარო და მზით გაჩახჩახებული. საჩუქრის ყუთს რომ გახსნი და სახე გიბრწყინდება, დაახლოებით ასე აღვწერდი დღევანდელ მოგზაურობას.

ღმერთის და ადამიანის ხელით შექმნილი

ბოდბეს ეზოში

 სიღნაღის ქუჩა

Regards Croisés. Paris - Tbilissi.

დღეს ეროვნულ გალერეაში ფრანგი ქართველი მოქანდაკის - დარეჯან ბერეკაშვილის და ქართველი მხატვრის - ლევან ჭოღოშვილის გამოფენა გაიხსნა. ჩემი სამსახური გამოფენის პარტნიორია. პროექტმა საშუალება მომცა, არტისტები პირადად გამეცნო და მათთან ერთად მემუშავა. ზედმეტი იქნება იმის აღნიშვნა, თუ როგორი უბრალო და თავმდაბალი ადამიანები არიან.

არ ვიცი, სხვა ერების წარმომადგენლები ასე მძაფრად, იდეალისტურად და ტკივილიანად თუ აღიქვამენ სამშობლოს სიყვარულს, როგორც ქართველები. ამაღელვებელი იყო ამ ორი შემოქმედის უსაზღვრო ნიჭიერება, მათ მიერ ყველაფერი ქართულის ლოლიავი, ქართული სინამდვილის ასე დახვეწილად გადმოცემა და ყველაზე მეტად ის ამბები, რასაც მათი სხვადასხვა დროს შესრულებული ნაწარმოებები ჰყვებიან. 

დარეჯან ბერეკაშვილი პარიზში მცხოვრები ქართველი ემიგრანტების შთამომავალია. პარიზში დაიბადა. იქ ცხოვრობს და მუშაობს. დღეს ტელევიზიასთან ინტერვიუში თქვა, ბაბუაჩემის სამშობლოში ჩამოვედიო. მის ქანდაკებებს ჰქვია: "ნაბადი", "მწყემსი", "ვაჟა", "შოთა", "იაზონი", "მოსეირნე", "წყვილი", "ოჯახი", "მოცეკვავე"... მაოცებს, როგორ შეიძლება, პატარა ბრინჯაოს ქანდაკება ამდენს ამბობდეს. მწყემსის ფიგურა მაღალი და აწოწილია, საქართველოს მთებივით. თითქოს იქედან მარტო თავის ფარას კი არა, მთელ ქვეყანას გადაჰყურებს. ცერებზე შემდგარი მოცეკვავე ჩვენი წინაპრების ცხოვრების ამბებს ჰყვება, როგორ შრომობდნენ, ზრდიდნენ შვილებს, იცავდნენ სამშობლოს. მადლიერი ვარ, რომ მისი არტისტული აზროვნება მთელი ამ დროის მანძილზე საქართველოს დატრიალებდა. 

მგონი გრიგოლ რობაქიძე ამბობდა, საქართველოს ყველაზე სწორად მაშინ დაინახავ, როცა მის საზღვრებს გასცდებიო. ჩემი აზრითაც, ყველაზე საინტერესო გლობალური პერსპექტივიდან დანახული საქართველოა.

ლევან ჭოღოშვილი მისთვის დამახასიათებელ, შერეულ ტექნიკას იყენებს. როგორც ფიქრის მდინარებაში ერთად ჩნდება სახეები, ფიგურები, ფერები, ისე ერთად, ჰარმონიულად გვაჩვენებს საქართველოს ახლო წარსულს. ვუყურებდი თავადაზნაურთა სახეებს და მინდოდა, ახლაც ისეთ საქართველოში მეცხოვრა, ისეთი ადამიანებისთვის მეყურებინა, ჩიხტიკოპიანი ქალებისთვის, სათნოსახიანი პატრიარქებისთვის, წითელჩოხიანი, წვრილულვაშიანი და დატალღულთმიანი კაცებისთვის, მრისხანესახიანი მხედრებისთვის... და ყველაფერი ისე ყოფილიყო, როგორც წითლების შემოჭრამდე იყო.

დღეს ხელოვნების კრიტიკოსმა თქვა, ლევანი და დარეჯანი თავიანთი შემოქმედებით საქართველოს იცავენო. ერთი პარიზში დგას სადარაჯოზე, მეორე - თბილისშიო. ბოლო ოცი წელია, საქართველოს ცხოვრებას ფერით და ფიგურით წერენ. ექსპოზიცია მძაფრ ემოციას იწვევს - ეს ნაწარმოებები ერთმანეთს ავსებს, თითქოს არტისტები ერთმანეთის წინადადებებს ამთავრებენ.

ერთ ტილოს ერქვა: "ლადიკო ნიჟარაძის გამარჯვება მილანში." დღეს ხელოვანებმა თბილისში გაიმარჯვეს, - იმ ცენზურაზე, ვინც ნაწარმოებების გამოფენას უკრძალავდა, იმ წითლებზე, რომლებმაც მათი საყვარელი ქვეყანა ინდუსტრიალიზაციის ნიღბის ქვეშ დაიპყრეს და იმ ძალაზე, რომელიც საქართველოს ბევრს ვერაფერს დააკლებს იმიტომ, რომ მას ზუსტად ასეთი არტისტები იცავენ.

ფოტოებისთვის მადლობა ფიქრიას.

სკოლისფორმიანი ბიჭი

დღეს გამახსენდა ლაშას მოყოლილი ამბავი:

გვიან შემოდგომაზე და ზამთარში სკოლაში ადრე უყვარდა წასვლა. სახლიდან რომ გადიოდა, ჯერ კიდევ ბნელოდა. მის ქუჩაზე სულ კერძო სახლები იყო, სკოლამდე ფეხით მისვლას სულ რამდენიმე წუთს უნდებოდა. სპეციალურად ისეთ ქუჩებს ირჩევდა, რომ გზა გაემრუდებინა. ეგონა, ასე სულ უცხო ქუჩაზე გავიდოდა, სათავგადასავლო წიგნების გმირებივით, სადაც არასდროს ყოფილა. ჰოდა, მიდიოდა ასე, სკოლის ფორმით, მაღალი და გამხდარი ფეხებით, დიდი, ცნობისმოყვარე თვალებით, იჭყიტებოდა ღობეებში, უყურებდა, როგორ ინთებოდა შუქები, როგორ ფხიზლობდნენ ძაღლები, როგორ იდგნენ ხეები ბნელში. კლასში ყველაზე ადრე მივიდოდა, კარს დარაჯი უღებდა, დაჯდებოდა და ინტერესით ელოდა, მისი კლასელებიდან ვინ შემოვიდოდა პირველი. 

ახლაც ასეთია, ასეთი დამოკიდებულებით აღმოაჩენს სიახლეებს და საოცრებებს და ჩვენი წიგნის ფურცლებს თავგადასავლებით ავსებს.

რეზო გაბრიაძის ილუსტრაცია: "ვარსკვლავები წრიულად მოძრაობენ"

MY BRO

• პატარა რომ იყო, ქერა, ბუმბულა  თმა და დიდი, ცისფერი თვალები ჰქონდა. ლამაზი, თეთრი, ღუნღულა ბავშვი იყო. მშობლების თვალების ფერი რომ არ გამომყვა, ამაზე დღემდე ვბრაზობ. ამ დროს ზაზას არაფრად არ მიაჩნია თავისი ცისფერი თვალები.

• ამ ფაქტს ჩემს საწინააღდეგოდ იყენებდა, როცა იგონებდა ამბავს, როგორ დამტოვეს ციგნებმა ჩვენი სახლის კართან, როგორ შევეცოდე დედამისს და შვილად ამიყვანა. მე კონტრარგუმენტებს ვუგონებდი. მერე თვითონვე გვჯეროდა ჩვენი სიტყვების და ხელჩართულ ჩხუბში გადავდიოდით.
• პატარაობაში იმდენად გაუგებრად ლაპარაკობდა, დედასაც კი არ ესმოდა მისი. ერთადერთი თარჯიმანი მე ვიყავი. ეს დედას მოყოლილიდან ვიცი, თავად არ მახსოვს, იმდენად პატარები ვიყავით. ბაღში, სახლში თუ ეზოში, ზაზას საუბრის ინტერპრეტაციისთვის ჩემი მოყვანა უხდებოდათ. მისი საფირმო ლექსი იყო "ლურჯი ველოსიპედი" (ახალი და კრიალა, მოგიტანეს საჩუქრად, დასამტვრევად კი არა... ყველაფერს რომ აფუჭებ, განა გასახარია? სათამაშო რად გინდა, თუ არ მოგიხმარია.), რომელსაც თავის ენაზე ძალიან სასაცილოდ ჰყვებოდა.
• მისი საყვარელი საქმიანობა იყო ტრანსპორტის რეგულირება. აიღებდა დაკეცილ ქოლგას და საგზაო პოლიციელის მოქმედებებს ასრულებდა. მგონი, სასტვენიც ჰქონდა. თვითონ კაბრიოლეტის ტიპის, პედლებიანი ნამდვილი მანქანა ჰქონდა. მე და დედა ბენზინის კომპანიაში ვმუშაობდით. გადმოვიდოდა საქმიანად მანქანიდან და ჩვენთან ბენზინის თაობაზე აწარმოებდა მოლაპარაკებებს.

კიროვის ქუჩაზე, ჩვენი სახლის ეზოში 

• შუა თითზე ახლაც აქვს შრამი. ის თითი მე გავუჭერი დანით, ერთ-ერთი ხმალაობისას. ზაფხულის არდადეგები იყო და ენერგია გვქონდა მოძალებული.
• ბავშვობის ავად გახდომები: ზაზა ბურახს მოისურვებდა. მაშინ ქუჩაში ჰყიდდნენ დიდი კასრიდან. ქილა უნდა მიგეტანა და გაგივსებდნენ. ზაზას რიტუალი ეს იყო: დედას ეტყოდა, კვასს ხომ მომიტანო. ერთხელ მე ვიწექი და დედამ უსაყვედურა, ბალიში რატომ არ გაუსწორეო. ზაზამ უცებ უთხრა, ასე ურჩევნიაო. მაშინ ბევრი ვიცინეთ ამ პასუხზე.
• პატარაობაში მისი საყვარელი სიმღერები იყო რობერტ ბარძიმაშვილის "გულმართალი კაცი მიყვარს" და "75"-ის "რატომ გამირბიხარ, რატომ მემალები".
• ვინც ზაზას იცნობთ, გეცოდინებათ, როგორ უყვარს ფეხბურთი. ბავშვობიდან ასე იყო. გაზეთ "სარბიელის" ყველა ნომერი ჰქონდა. სახლში მიმოდიოდა და ხმამაღლა იმეორებდა სტატიების ენამახვილურ სათაურებს. ქუთაისში, მოედანზე პრესის პატარა მაღაზია იყო. იქ რომ შევიდოდით, მე გაზეთების სუნით ვბრუვდებოდი, ზაზა კი დედასთან მივიდოდა და ჩუმად ეტყოდა, "სარბიელის" ყიდვა არ დაგავიწყდესო. მისი საყვარელი გუნდია მადრიდის "რეალი" (რა ნეიტრალურად ვთქვი). როცა ჩემთან ჩამოვიდა ჰოლანდიაში, რამდენიმე დღით მადრიდში წავედით, ძირითადად "რეალის" გამო. მუზეუმში თვითონ მიწევდა გიდობას, ყველაფერი ზეპირად იცოდა: თარიღები, ადამიანები, ბიოგრაფიები. პირველად, მეტროს ამოსასვლელიდან სანტიაგო ბერნაბეუ რომ დაინახა, ადგილზე გაქვავდა: უბედნიერესი იყო.

ჩემს ჩათვლის წიგნაკში ასეთი წარწერა გაჩნდა.

This Month's Instagram

ხედი საირმისა; იქ შემოდგომა იყო, ნაწვიმარი ტყე და ანას ამბები. ანა დამოუკიდებელი ახალგაზრდა ქალია, ისეთი პერიოდი აქვს, პროფესიის არჩევანზე რომ ფიქრობენ, ბრწყინვალე გონების პატრონი, შრომისმოყვარე, კარგად აღზრდილი, თან ბავშვურად საყვარელი და ლამაზი.

ხედი ჩვენი სასტუმროს აივნიდან. ჩვენი და კახას აივნებს პატარა ტიხარი ჰყოფდა. დილით ერთმანეთს შევძახებდით და საუზმეზე ჩავდიოდით.

ასე ღამდებოდა საირმეში. მთვარე ნელა, მაგრამ გაბედულად ამობრდღვიალდებოდა მთის წვერიდან. 

უძველესი ქალაქი - ვანი. ხედი ახვლედიანების გორიდან.

My Fave Youtubers

Youtube-ზე რამდენიმე საყვარელი არხი მაქვს. მინდა, ზოგიერთი გაგაცნოთ:

GloZell

თვითნასწავლი კომიკოსი, რომელიც საკუთარი ვიდეოებით გახდა პოპულარული და ამის გამო ხშირად იწვევენ სატელევიზიო პროექტებში. როგორც აფროამერიკელებს სჩვევიათ, სულ ნაირ-ნაირი პარიკები ახურავს. ახალ ვიდეოებში ხშირად ჩნდება მწვანე პომადით. გვარიც ხელს უწყობს - Green. ფუმფულაა და ამაზე ხშირად ხუმრობს. მისი მისალმება ასეთია: HELLO, THIS IS GLOZELL! IS YOU OK? IS YOU? GOOD, 'CAUSE I WANTED TO KNOW! ჰყავს ქმარი - ეს ქეი და დედა - გლორია. კიდევ ას რაღაცა წლის ნათლია ჰყავდა, რომელიც მათთან ცხოვრობდა, მუდმივად რაღაცები ეჩვენებოდა და ერთხელ პოლიციაც კი დააყენათ თავზე. თავის ვიდეოებში ყოველდღიურ ამბებს ჰყვება საკუთარი ინტერპრეტაციით. აკეთებს სელებრითების პაროდიებს და ამასხარავებს პოპმუსიკის ნიმუშების უაზრო ტექსტებს. ხშირად თავს გადახდენილ ისტორიებს იხსენებს, ხან ოჯახის წევრების ამბებს ჰყვება. ერთხელ თქვა, მეუბნებიან, ოჰ, რა სასაცილო ხარო. მე კი არ ვარ სასაცილო, უბრალოდ, ასეთი ოჯახის წევრები მყავსო. თხრობის მანერა აქვს საოცრად მიმზიდველი და იმდენად უშუალოა, რომ მისგან მოყოლილი უხერხული რაღაცების (სხეულის სუნები, ფიზიოლოგია და ჰიგიენა) აღნიშვნაც კი არ მეხამუშება, პირიქით, ძალიან სასაცილოდ მეჩვენება. კამერის წინ შეუძლია გაიკეთოს ეპილაცია სახის გარკვეულ უბნებზე და ტკივილისგან დაიმანჭოს. იგონებს საოცარ კონკურსებს და თვითონვე აკეთებს დემონსტრირებას. ერთხელ მთელი ჯამი დარიჩინი შესანსლა. ერთხელ კიდევ აბაზანა რძით გაავსო, ხლოპიები ჩაყარა, მერე თვითონ ჩავიდა და პირით ცდილობდა ხლოპიების შეჭმას. ასეთ დროს მისი ეს ქეი იქვე მშვიდად ზის და აკეთებს კომენტარებს. როგორც ვატყობ, დედამისიც არანაკლებ სასაცილო ქალი იქნება. ერთ ვიდეოში საუბრობს, როგორ ურეკავს დედამისი დღეში ოთხმოცდაათჯერ, თანაც ისე, უმიზნოდ, უბრალოდ, მოსაკითხად. როგორც ჩანს, ავტომოპასუხის ფუნქციებში კარგად გაერკვია და ამიტომ, მუდმივად უტოვებს შეტყობინებებს: გლოზელ, სად ხარ, რატომ არ ხარ სახლში? რას შვები? დამირეკე! ჰო, მე ვარ, დედა. ისე გირეკავ. როგორ ხარ?

აი, ჩემი ერთ-ერთი საყვარელი ვიდეო ძაღლის შესახებ. 

მისი არხი.

Maha

ენების მასწავლებელი, პალესტინელი ქრისტიანი, დიდი, მოყვარული ოჯახიდან. გაჟღენთილია თავის ხალხის და კულტურის სიყვარულით. ეს სიყვარული, მისი ენერგიის წყალობით, გადამდები ხდება. მუქი კანი, ცოცხალი თვალები, თეთრი კბილები და გრძელი, შავი თმა აქვს. საუბრის დროს ძალიან გემრიელად ხმარობს ბრასლეტებით დახუნძლულ ხელებს. ცხოვრობს და მუშაობს იტალიაში, ჰყავს იტალიელი ქმარი. წარმოშობის წყალობით უკვე პოლიგლოტია: იცის არაბული და ივრითი. თავის არხზე არაბულის გაკვეთილებს ატარებს ცალკე ინგლისურად და ცალკე იტალიურად. ამის გარდა, იცის გერმანული და მგონი ფრანგულიც. მისი გაკვეთილები მოკლე და თემატურია, მეთოდი - არატრადიციული და ძალიან მიმზიდველი. გაკვეთილებს იმდენად გემრიელად ხსნის, რომ ძალაუნებურად შემომესწავლა რამდენიმე არაბული სიტყვა და გამოთქმა. ("მახბაზ" ყოფილა საცხობი, "ხაბაზა" - ცხობა, რატომღაც :) და "ხუბზ" - პური.) აქვს ცალკე არხი არაბული კერძების რეცეპტებისათვის. თვითონ ზის ხან დედასთან ერთად, პალესტინაში, ხან კიდევ თავის იტალიურ სამზარეულოში და აკეთებს ტრადიციულ არაბულ კერძებს. შეუძლებელია, არ მოიხიბლოთ მისით და არ გახდეთ არაბული კულტურის მოტრფიალე, როცა უყურებთ მის პალესტინურ ვიდეოებს აღდგომის დღეებში, ოჯახის წევრებთან და ნათესავებთან ურთიერთობას, ყველაფერი სახლურის ლოლიავს, ისპანახის ღვეზელების გამოცხობის პროცესს...

არაბულის შესასწავლი არხი

მაჰას რეცეპტები

July Loves

ისე დაემთხვა, რომ ივლისის თვეში ბევრი ჩემი საყვარელი ადამიანია დაბადებული. სიამოვნებით გიამბობთ მათზე:

7 ივლისი. ნათია ჭულუხაძე. ჩემი ბავშვობის მეგობარი, უახლოესი ადამიანი, ბევრი ჭირის და სიხარულის გამზიარებელი, ჩემი ნათლულის, იოანეს დედა. ერთმანეთი საბჭოთა ბაღში გავიცანით. ჩვენი დედები ერთად მუშაობდნენ და ერთ ბაღში დავყავდით. იქ ძალიან დავმეგობრდით და ჩვენი სიახლოვის აღსანიშნავად ნათიამ ასეთი გამოთქმა გამოიყენა: დედამისს უთხრა, იცი, თიკო როგორ მიყვარს? ბლინებზე მეტადო... ჩემი ბლინების მეგობარი წლების შემდეგ ისევ შემხვდა, სამხატვრო გალერეაში. აბიტურიენტობისას ინგლისურში ერთად ვემზადებოდით. ავტობუსის გაჩერებაზე მეწვრილმანეებისგან ჩემთვის შოკოლადებს ყიდულობდა. კურსზეც ერთად მოვხვდით. მაშინ პარალელურად ათას ადგილას ვმუშაობდი. ჩემზე ნათია ზრუნავდა: გამოცდების წინ კონსპექტებს მიგროვებდა, ქსეროასლებს კოხტად დამიწყობდა, თბილად მოღუღუნე შეშის ღუმელთან დამსვამდა და დედამისის მომზადებული გემრიელობების თანხლებით მაკითხებდა ვოლტერის და რუსოს ბიოგრაფიებს. მასთან დაკავშირებით გასახსენებელი კიდევ ბევრი მაქვს, მაგრამ ერთს ვიტყვი: მისი ყოველთვის მადლიერი ვიქნები ჩემი რწმენასთან დაახლოებისათვის. რელიგიურად უმეცარს ეკლესიისკენ პირველი ნაბიჯები მან გადამადგმევინა, ლოცვები და გალობა მასწავლა. იოანე ნათლისმცემლის დაბადების დღესაა დაბადებული და თავადაც იოანეს და ბესარიონის დედაა. მისი არაჩვეულებრივი მეუღლე, ნიკო დევდარიანი, ასევე ივლისშია დაბადებული. მეოჯახე, პროფესიონალი, ინტელექტუალი, ქრისტიანი და მეგობარი. მათ მყუდრო სახლში სტუმრობა ძალიან მიყვარს და მინდა, ხშირად ვახერხებდე.

ნათია და იოანე

ბესარიონი და იოანე

13 ივლისი. ირინა მამასახლისი. ჩემი უახლოესი მეგობრის, ლევან ნამიჭეიშვილის მეუღლე და ოთხი ანგელოზი ბავშვის დედა. მასზე პირველი შთაბეჭდილება ლევანისგან მოვისმინე. ირინა ახალი გაცნობილი ჰყავდა და ისეთი აღფრთოვანებული საუბრობდა, იქვე ვუთხარი, რომ მისი ცოლი გახდებოდა. პროფესიული და ცხოვრებისეული უნარების გარდა, ჯადოსნური ხელები და ენერგია აქვს. დიდ გარჯად სულაც არ მიაჩნია ერთ-ორ საათში ნიკოლოზისთვის ჩოხის შეკერვა, ნინოსთვის ტორტის გამოცხობა, დავითის მეცადინეობა, გიორგისთვის ზღაპრის წაკითხვა, მთელი ოჯახისთვის სადილის მომზადება, გარე საქმეებზე გასვლა, მერე ინტერნეტში ანჯელინას კაბის დიზაინის ნახვა და თარგის მომზადება. საღამოს განვლილ დღეს შეაჯამებს, მეორე დღის გასამზადებლებს მოილევს და კიდევ უკმაყოფილოა, ბავშვებს რამე ხომ არ დავაკელიო. ირინა და მისი ოჯახი ძალიან მენატრება და მინდა, ერთ ქვეყანაში ვცხოვრობდეთ, რომ დავტკბე მათთან ურთიერთობით.

My Home Gym

ვარჯიში ყოველთვის მიყვარდა და მსიამოვნებდა, მეგობრებთან ერთად შეიფინგზე ჯერ კიდევ მაშინ დავდიოდი, სანამ თბილისში სავარჯიშო დარბაზები მომრავლდებოდა. სიყვარულით ვიხსენებ ჩემს ინსტრუქტორს - ლორას, რომელმაც ვარჯიშის კულტურასთან ერთად სტეპი შემაყვარა. ვარჯიშის დროს ლორა ჩვენგან ზურგით იდგა. როცა წავიზარმაცებდი და რომელიმე მოძრაობას გავახალტურებდი, მესამე თვალით მხედავდა და მთელ დარბაზში დასჭექდა: "თიიიიკააა!" მუსიკას ხშირად ცვლიდა, მაგრამ მაშინდელი ტრეკების უმეტესობა ახლაც მახსოვს და ყურში ჩამესმის.

ნიდერლანდებში სატრენაჟორო დარბაზში დავდიოდი, (ქსელი plaza sportiva) რასაც კვირაში ერთხელ სტეპის მეცადინეობას ვამატებდი. იქაც გადასარევი ინსტრუქტორი მყავდა - ელიზე. პირდაპირ დაფრინავდა სტეპზე. 

Paris après 10 Ans

ცოტა ხნით გამომყევით პარიზის ქუჩებში სასეირნოდ...

CITIZEN COMMITMENT GAMES: ENSEMBLE, NOUS AVONS ÉTÉ PLUS LOIN !

მოგიყვებით, როგორ გავინავარდე პარიზში "სოსიეტე ჟენერალის" დაბადების დღეზე. ბედნიერი ვარ, რომ ისტორიული მნიშვნელობის, მასშტაბურ საერთაშორისო ღონისძიებაში მივიღე მონაწილეობა. 

150 წლის წინ, ფრანგმა მეწარმეებმა დააარსეს ბანკი, რომელსაც უწოდეს Société Générale pour favoriser le développement du commerce et de l'industrie en France. (საფრანგეთში ვაჭრობისა და მრეწველობის განვითარების ხელშემწყობი საზოგადოება) 

როგორც სახელწოდება მოწმობს, „სოსიეტე ჟენერალის“ საქმიანობის მთავარი მიზანი ეკონომიკური განვითარება იყო. ალბათ იცით, მაგრამ მაინც შეგახსენებთ, რომ მისი ხელშეწყობით შეიქმნა საფრანგეთის წამყვანი ინდუსტრიული და ეკონომიკური ჯგუფები. მისი მეშვეობით დაფინანსდა ის ინფრასტრუქტურული პროექტები, რომლებიც თანამედროვე მსოფლიოს სიმბოლოებად იქცა: პარიზის მეტროპოლიტენი, საფრანგეთის და საერთაშორისო სარკინიგზო ხაზები, პანამის არხი, სუეცის არხი და ეიფელის კოშკი.

ცხადია, იცით, რომ „სოსიეტე ჟენერალი“ ჩვენთან ბანკ "რესპუბლიკითაა" წარმოდგენილი. 150 წლის იუბილესთვის დიდი ხანი ვემზადებოდით. ვიცოდით, რომ აღნიშვნის მთავარი ფორმა სოლიდარობა იქნებოდა. გარე კომუნიკაციაში ყოველთვის ხაზს ვუსვამთ, რომ ჯგუფის მთავარი ღირებულება "გუნდური სულისკვეთებაა." ჰოდა, ამ მნიშვნელოვან დღეს, ვფიქრობ, კარგად ვაჩვენეთ, რომ ერთად დგომით შეგვიძლია სიკეთის კეთება. სპორტი და ქველმოქმედება - უკეთესად როგორ შეიძლება გამოხატო ერთ გუნდად ყოფნის ძლიერება და სოლიდარობა? წლის დასაწყისიდან მოყოლებული, ბანკის თანამშრომლებისგან შემდგარი რაგბის ექვსი გუნდი ჩამოვაყალიბეთ. საკვალიფიკაციო თამაშებამდე ჩვენი მეგობარი ბავშვთა სახლისთვის უკვე საკმაოდ სოლიდური თანხა შევაგროვეთ. ასე მოქცნენ კიდევ 28 ქვეყნის კოლეგები: აირჩიეს თავიანთი ქვეყნის საქველმოქმედო ორგანიზაცია, რომლის სასარგებლოდაც შეწირულობა შეაგროვეს და პარიზში "მოქალაქეობრივი სოლიდარობის თამაშებზე" წამსვლელი ფინალისტები გამოავლინეს. 

თამაშის წინ

ფოტოამბები

ჩვენს ოფისს უკანა ეზოს მხრიდან სკოლა ესაზღვრება. იმ დღეს ფანჯრის მწმენდავების დანახვაზე ბავშვები ძალიან გახალისდნენ. პატარა გოგოები ღია ფანჯრებს მოაწყდნენ: "კაცი!" "კა-ცი!" "გამარჯობათ!" "როგორ ბრძანდებით?" "ჩვენი სკოლის ფანჯრებიც გაწმინდეთ, რა!" 

Christ is Risen!

აღდგომას და ქუთაისში წასვლას მთელი წელი ველოდები. როცა უღელტეხილს გადავივლით და იმერეთის სოფლები იწყება, გული სიხარულით მიცემს. ყველაფერს ვეფერები: სოფლების სახელწოდებებს, გვარებს, მწვანე ეზოებს და უბრალო სახლებს. იმ მხარეში ჩემთვის სხვა ჰაერი და ფერებია. 

გაოცებული ვარ, როგორ აქვს ღმერთს ჩვენთვის აწყობილი სიხარულების მთელი ბუკეტი: დღესასწაულის მოლოდინი, მისი მოახლოების მღელვარება, შუაღამით ეკლესიის საზეიმო ზარი და ერთბაშად გადმომსკდარი სიხარულის ცრემლები, ნაწვიმარი, ახალი ჰაერი და სულ ახალი სიმწვანე, ნამარხულევზე გემოების ხელახალი აღმოჩენა, ბევრ მოყვარულ ადამიანთან ჩახუტება და მიცვალებულების გახსენება, რაღაცის დასრულება და რაღაც დიდსა და ახალში ახალი ძალით შებიჯება.

სააღდგომო ლიტურგია ქუთაისის ივერიის ყოვლადწმინდა ღვთისმშობლის ხატის სახელობის ტაძარში. წინამძღვარი - დეკანოზი ალექსი სინაურიძე.

როგორ მოვუაროთ იადონს

ცხოვრების პატარა სიამოვნებები

• მოღუშულ ამინდში მიდიხარ სამსახურში, ისე რა გამოპრანჭული; ანუ, გაცვია დაბლებზე, შარვალი და რამე მოხერხებული ზედა. მაკიაჟზე და სამკაულებზე გეტყობა, რომ დილით არაფრის თავი არ გქონდა. ყავას სვამ და მაინც გეძინება. დღის ბოლო ახლოვდება და გიხარია, რომ იმ დღეს მნიშვნელოვანი შეხვედრები არ გქონდა, სახლში მიხვალ და დაღლილობას "ჩამოირეცხავ".
• აღებ აივნის კარს. ზამთარს შეჩვეული ელოდები ცივი ჰაერის შემოჭრას და წინასწარ იბუზები. ამ დროს ოთახი თბილი ჰაერით ივსება და სიამოვნებისგან გაჟრჟოლებს.
• ჯერ არ დაგისრულებია წიგნის კითხვა, ან შუა ფილმზე ხარ და უკვე ზუსტად იცი, რომ შეგიყვარდა.
• მოგზაურობიდან ბრუნდები. საღამოს უკვე ჩანთები ამოლაგებული გაქვს, ტანსაცმელი გარეცხილი და გაფენილი, დასარიგებელი საჩუქრები გადაწყობილი, სახლი დასუფთავებული, შხაპი მიღებული, ვახშამი მირთმეული. ფეხები გიბჟუის დაღლილობისგან, მაგრამ გიხარია: ლაქს ისვამ და ჩაის წრუპავ. შენს მეორეს ფოტოები შეყავს კომპში და ბოლომდე ჩატვირთვას ელოდები.
• მეგობართან ხარ სტუმრად თბილისის ძველ, ჭადრებიან უბანში. აივანზე გადიხარ ისე, უმიზნოდ. ოთახიდან შენი მეგობარი გელაპარაკება. ეზოში ხედავ  მოსეირნე მოხუცს და აივნის თაროებზე შენი მეგობრის დედის მიერ მზრუნველად დალაგებულ  კარტოფილს და ბოსტნეულს; დედა ახლა შინ არ არის. გახსენდება მისი მორთმეულები, ამ სახლის საღამოები და თვალებით იმ ბოსტნეულს ეფერები.
• სააღდგომოდ მიდიხარ დასავლეთში. თბილისში გეგონა, რომ ხეები ჯერ არ იყო შეფოთლილი. უკვე ტრასაზე ხედავ, რომ აქეთ გაზაფხულია. 
• შენი მეორე გაჩვენებს თავის ბავშვობის ჩანაწერს. რვეულში ბიჭური კალიგრაფიით, გულმოდგინედ უწერია: "როგორ მოვუაროთ იადონს".
• ზიხარ და უყურებ, როგორ ასხამს დედა ნამცხვარს შოკოლადის მინანქარს. ელოდები, როდის მორჩება, რომ თასი გალოკო.

• 
• ამთავრებ მნიშვნელოვან სამუშაოს, რომელიც დიდ ყურადღებას მოითხოვს. ბოლო "ტკივილი" უნდა აიტანო: ხვალიდან შვებულებაში გადიხარ და სადღაც მიემგზავრები. მუშაობისას ჩერდები, თვალი გიშტერდება და წარმოიდგენ იმ მოგზაურობას. მერე უცებ გონს მოეგები და აგრძელებ.
• სტუმრად გყავს საყვარელი მეგობარი. შენთან შეციებული და დაღლილი მოდის. კარგად ავახშმებ, ცხელ შხაპს მიაღებინებ, შენს პიჟამოს და ხალათს აცმევ, თავის ოთახში შეიყვან ახლადდაგებულ ლოგინთან, ჩაის მიუტან, იქვე მიუჯდები და ჰყვებით ახალ და ძველ, ათასჯერ მოყოლილ ამბებს.
• კვირა დილას წირვიდან ბრუნდები. ქალაქი ნელ-ნელა იღვიძებს. ფიქრობ ცხელ ყავაზე და საღამოს დაგეგმილ წასვლაზე.
• ქარიან ამინდში გაჩერებაზე ხედავ ნაცნობს, მანქანაში ჩაისვამ თბილად, თავის ჩანთებიანად და ადგილზე მიიყვან.
• მეგობრები უსასრულოდ იცინით ერთმანეთის სისულელეებზე.

Definitely Maybe

ეს ფოტოები 2008 წლის სექტემბერში, კუნძულ ტექსელზე გადავიღე. იქაურმა მეგობრებმა ქართველი მეომრების სასაფლაოზე წამიყვანეს. მაშინდელი აგვისტოს კოშმარი ახალი დასრულებული იყო. იმ პერიოდში მუშაობა არ შემეძლო, ბანკიდან ადრე გამოვდიოდი, ქუჩაში უაზროდ დავდიოდი და ხმამაღლა ვღრიალებდი. დილით თვალს გავახელდი თუ არა, ყველაფერი მახსენდებოდა, ჩვენი უმწეობა ჭკუიდან მშლიდა და ისევ ტირილს ვიწყებდი. მაშინდელი ჰოლანდიური პრესა სავსე იყო სტატიებით საქართველოზე. ბანკის კოლეგები გვერდით დამიდგნენ: ფსიქოლოგთან ვიზიტი დამინიშნეს. ქუჩაში არავინ მეკითხებოდა, რაზე ვტიროდი: ჩემს პრივატულობას უფრთხილდებოდნენ. პატივს იმით მცემდნენ, რომ არ მიყურებდნენ და უხერხულში არ მაგდებდნენ. ქართულ საიტებზე ვკითხულობდი ერთსა და იმავე ნიუსებს. ჩემი ჟურნალისტი მეგობარი - ეკა მიგზავნიდა დაჭრილ ჯარისკაცებთან გადაღებულ ფოტოებს...

ტექსელის სასაფლაოზე ჩვენი ჯარისკაცები კიდევ ერთხელ გამოვიტირე. ჩემს მეგობრებს ვეუბნებოდი, რომ მაშინაც გვხოცავდნენ, მეორე მსოფლიო ომის დროს და ახლაც... ჩვენს უბედურებას ყველაზე მეტად ის ამშვენებს, რომ სულ ფეხებზე ვკიდივართ ბებერ ევროპას და ახალგაზრდა ამერიკას. მგონი, უკვე იციან, საქართველოს და უკრაინის შემდეგ მორიგი მსხვერპლი ვინ იქნება. 

ირენის ჰარმონია თიხაში

ვინ არის ირენი?

ჩემი კლასელი და ბავშვობის მეგობარი. საოცარი ადამიანების, ქალბატონ მარინას და ბატონ ნოდარის შვილი. ჩვენი ბავშვობის მულტფილმებში რომ იყო კეთილშობილი, ინტელექტუალური ოჯახები: მაღალი და სათვალიანი მამა, ალერსიანი, თხელფეხება დედა და შთაგონებული ბავშვები, ზუსტად ისეთ ოჯახში გაიზარდა. ცოდნა და სიკეთე - ეს ღირებულებები ძალდაუტანებლად გადასცეს სამივე შვილს. გვიან შემოდგომაზე მის დაბადების დღეზე მივდიოდით. უთბილესად გვიღებდნენ, მერე ირენის მამა სახლებში გვარიგებდა.

გარეგნობით ძალიან ჰყავს თავის პოლონელ ბებიას - დარიას, რომელიც ბაბუამ ომში გაიცნო. წარმომიდგენია, ზუსტად ირენივით მშვიდი, მორიდებული და ჭკვიანი იქნებოდა. ერთხელ ბეწვის ხიდზე გავლა შეშინებია: ხიდი თანთალებსო.

ირენი

სკოლა, ჰუმორი

ძალიან კარგი მოსწავლე იყო, თუმცა, თავისი მიღწევებით არასდროს ტრაბახობდა. გაკვეთილებზე სულ მზად იყო, ოღონდ არ ყვიროდა, მე გამიძახეთო. (იხ. ზემოთ ოჯახის შესახებ) ხელოვნება უყვარდა და ძალიან კარგად ხატავდა. ხშირად გვიხატავდა კომიქსებს: მოგონილ საქმროებს კოლორიტული გარეგნობით და ლექსიკით. როცა თინეიჯერები ვიყავით და საკუთარი გარეგნობით დავინტერესდით, ჩვენს პორტრეტებსაც ხატავდა სახელდახელოდ.

რამდენიმე მაღალი გოგო სულ უკანა მერხებთან ვისხედით. იმ გაკვეთილზე რაღაცებზე ვიცინოდით, ირენი თავდახრილი გეოგრაფიას იმეორებდა. უცებ, თავი აწია და შეწუხებულმა იკითხა: "ბავშვებო, მეზოზოურ ერაში რა მოხდა?" 

ერთხელ რომანის წერა წამოიწყო: ზურიკელა ვაშალომიძის შთაგონებით თავის მთავარ გმირს გოგაია მამალაძე დაარქვა. ეპიზოდებს შესვენებებზე გვიკითხავდა ხოლმე.

სექტემბერში ტრადიციულად გვაყოლებდნენ არდადეგების ამბავს. ირენმა ყველაფერი გვიამბო, მშვიდად და დალაგებულად, ოღონდ არ ამბობდა, სად დაისვენა. ამ გაურკვეველმა მოლოდინმა ყველა გაგვამხიარულა. მასწავლებელი ჩააცივდა, რა მოხდა, გვითხარი, რომელ კურორტზე ისვენებდიო. ბოლოს, სიცილი რომ ცრემლებში გადავიდა, ირენმა მორიდებულად გვითხრა, კვერეთშიო.

The Older, The Better

წარმოიდგინეთ, რომ აღებთ ჭურჭლის შესანახ სტილიზებულ კარადას, მრავალგანყოფილებიანს, აი, ისეთს, სასტუმრო ოთახებში რომ გვიდგას ხოლმე, გადმოსაწევი კარი და სასმელების ბარი რომ აქვს. აღებთ კარს და იყნოსავთ ხის და ძველი კონიაკის სუნს, ერთმანეთში არეულს. კიდევ თქვენს სახლში გამართული წვეულებების სუნს, სადაც ძველი მეგობრები ილხენდნენ. ამ განყოფილებაში გიდევთ შინნამზადი "საშობაო სასმელი", თეთრი მშრალი ღვინო, წამლად მისაღები "საფერავი", "ჯეკ დენიელსი", მარტინი "როსსო" და ავიარეისიდან წამოღებული ლიქიორის მინიბოთლი.

კაფეში ხედავთ ახალგაზრდა ქალს. კარგად ნახმარი ზურგჩანთა იატაკზე უდევს, ყავა კარგა ხნის დალეული აქვს, ჭიქა უკვე სულ ამომშრალია. თმა ზურგზე დაყრილი, სახე უმაკიაჟო. შუათითზე ვერცხლის ბეჭედი, მაჯაზე - მექსიკური ჭრელი სამაჯურები. მაგიდაზე ალბომი აქვს გაშლილი და წიგნიდან იხატავს ვენერა მილოსელის ქანდაკების დეტალს. მხარზე გადასაკიდ ჩანთაში უდევს პლანშეტი, ჰენრი პერსელის დისკი და ფრანგი პოეტების კრებული.

მიდიხართ სემინარზე, სადაც უნდა მოისმინოთ თქვენი პარტნიორი კომპანიის ტექნოლოგიური სიახლის შესახებ. მზადაა გამომსვლელის მაგიდა, პროექცია, დამსწრეთა სავარძლები, ბლოკნოტები, კალმები,  კორპორაციული სუვენირები, ყავა და წვენი. ჟურნალისტები კითხულობენ პრესრელიზს, ოპერატორები მართავენ აპარატურას. ოთახი, სადაც სადაც სემინარი ტარდება, ისტორიულ შენობაშია. კედელთან ვიტრინები დგას, ძველებური ჭურჭლით, მონეტებით, ნაქარგი ცხვირსახოცებით და ხავერდის ხელთათმანებით. ჭერის სანათზე ჩამოკიდებულია ხევსურული სამკაულების დეტალები.

თებერვლის ორი გასეირნება

ადრეც ვწერდი, როგორ მიყვარს თებერვლის ჩუმი დღეები: შიშველი ტოტები, ოდნავ მოძლიერებული მზე, ზამთრის გაწელილი სიზანტე და გაზაფხულზე ფიქრი. ასეთ დღეებში, სცენიდან რომ რაიმე მძიმე რეკვიზიტს გაათრევ, ისე გინდა, დააჩქარო გაზაფხულის მოსვლა, ყველგან მის ნიშნებს ეძებ და დილით გაღვიძებული, კარგად აყურადებ, ჩიტების ხმა მართლა გესმის თუ გეჩვენება. ქალაქს რომ გასცდები, სულ შიშველი და გაყინული მიწა ჩანს, ყურებთან ოდნავ ზუზუნებს ქარი, კლდეები და მთებიც თითქმის მიწისფერია. არა, არაფერი არ მეჩქარება, ისეთი ლამაზია თებერვლის პეიზაჟი. იდეალური დროა ახალი ლექსების საკითხად, ქალ მწერლებზე საფიქრად და ზაფხულის დასაგეგმად.

თებერვალი, 2009. ეკა.

ეკას ფოტო.

იმ დღეს ეკას ბელიკო პირველად ვნახე. დიდი მეძაღლე არც მაშინ ვიყავი და არც ახლა, პირიქით, სადაც ვნახავ, ვერიდები. ბელიკომ კი თავიდანვე შემიყვარა, ფეხებთან დამიწვა, ხელებმა თვითონ გაიწიეს მისკენ და ბევრი ვეფერე. როცა ვსეირნობდით, წინ მიდიოდა, დროდადრო ჩერდებოდა, პატრონივით უკან მოგვხედავდა, გვამოწმებდა და გზას განაგრძობდა. ნამდვილი კავალერი იყო. მე და ეკა ბევრს ვლაქლაქებდით, თემიდან თემაზე ვხტებოდით, განვიხილავდით ერთმანეთის სიხარულს და საწუხარს.  დროში და გაურკვევლობაში ვიყავით ჩაყურყუმალავებული. 

წელიწადის ოთხი დრო

ეს ჩემი ბავშვობის წიგნია. სულ პატარები ვიყავით, რომ გვაჩუქეს, ძველი, ხელახლა აკინძული და აღდგენილი. 1954 წლის გამოცემაა. მე და ჩემმა ძმამ ზეპირად ვიცოდით, რის მერე რა მოდიოდა. უკვე წაკითხულ ლექსებს და მოთხრობებს მეასედ ვკითხულობდით. როგორც სკოლის ბავშვებს სჩვევიათ, გვერდებზე რაღაცებს ვაჯღაბნიდით. ქვემოთ გამოჩნდება კიდეც რამდენიმე ასეთი "ნამუშევარი".  ერთ გვერდზე გვიყვებოდნენ, როგორ მივიდა პარადზე პიონერი გოგონა სტალინთან და გადაეხვია; მათი სიტყვებით, "მხურვალედ მიესალმა". იქვეა ამ თეთრბაფთებიანი გოგონას და ყურებამდე გაღიმებული სტალინის ამაღელვებელი ფოტოც. რომელიღაცას ამ გოგონას, ვერა კონდაკოვას ასაკი გვიანგარიშებია იქვე, ქვეშმიწერით. წიგნი დიდხანს ძველ ბინაში იყო. ახლა ზაზამ მე მაჩუქა. ალბათ, წარმოგიდგენიათ, როგორი მადლობელი ვარ მისი.

"გაზაფხულის" განყოფილება "ვარდს გაეფურჩქნა კოკორით" იწყება. მერე მოდის სტალინის დატირება, ლენინის ხოტბა, მისი ბავშვობის განდიდება, საბჭოთა დედების სიყოჩაღე, ბავშვების სიმალხაზე და სიფუნჩულე, რელიგიის დრომოჭმულობა, ომგამოვლილი თაობის საუკეთესო თვისებები, საბჭოთა კავშირის სწრაფი აღმშენებლობა, ამერიკის მოსახლეობის აუტანელი საცხოვრებელი პირობები... ქართველი ავტორებიც არიან და თარგმანებსაც გვთავაზობენ. ერთ მწერალზე ანოტაცია ასე იწყება: "ლენგსტონ ჰიუზი ცნობილი ზანგი მწერალია. მას ბევრი მოთხრობა აქვს დაწერილი ამერიკელი ზანგების მძიმე მდგომარეობის შესახებ." ზოგი მოთხრობის მართლა გვეშინოდა, მაგალითად, ერთის: "სიზარმაცეს მათხოვრობა მოსდევს".  ახლაც მაჟრჟოლებს ერთ ამბავზე, როგორ მოიპარა დილაუთენია მამა-შვილმა ფურგონიდან რძე, იმიტომ რომ დედას შიმშილისგან რძე გაშრობოდა და ბიჭის პატარა დას ვერ აჭმევდა. მამა ბიჭს უხსნიდა, რომ ქურდობა ძალიან ცუდი რამეა და ამას მხოლოდ იმიტომ აკეთებენ, რომ მისი და შიმშილით არ მოკვდეს. მოკლედ, წიგნი ნამდვილი რელიქვიაა შინაარსითაც, ილუსტრაციებითაც და პოლიგრაფიითაც. რამდენიმე ფავორიტს გთავაზობთ: 

წრიალისა და მოკითხვებისა

როგორ იქცევა ჩვენი ხალხი სხვადასხვა შეხვედრაზე, გამოფენაზე, ღონისძიებაზე, სპექტაკლზე, კონცერტზე? ძალიან სასაცილოდ. მეც ამ საზოგადოების წევრი ვარ და არ მინდა, ჩემი ჩანაწერი ისე გაიგოთ, თითქოს ყველაფერს ვემიჯნებოდე. მეც ისევე ვგავარ და განვსხვავდები უმრავლესობისგან, როგორც ამ პოსტის ყველა მკითხველი.

• ოცი წუთით დაგვიანება და სრულიად მშვიდი სახით მოსვლა ნორმალურია. ყველაფერი რომ გვიან იწყება, დიდი ხანია მივეჩვიეთ. გგონია, დარბაზი არ შეივსება, მაგრამ ყველა ბოლო წუთში, ან (ისედაც გვიან) დაწყებისას შემოფუთფუთდება და დაიწყებს ადგილების ძებნას.
• კარი იღება, შემოდიან და როგორ გგონიათ, საითაა მიმართული მათი მზერა? სცენისკენ არა, აუდიტორიისკენ. თვალების ცეცებით ეძებენ ნაცნობებს. იწყება ერთმანეთის მოკითხვა, გადაძახილი, გაბმული ზუზუნი და ხშირ შემთხვევაში, ღონისძიების დასრულებამდე არ წყდება. 
• ცალკე ფენომენია ავტონომიური კუნძულები. დგანან, ეწევიან, საუბრობენ. ეს უფრო მნიშვნელოვანია, ვიდრე ის, რის/ვის გამოც შეიკრიბნენ. 

Northern Landscape

ახლა ზუსტად ის დროა, არდადეგები რომ გვქონდა და უფროსები ჯადოსნურ ზღაპრებს გვიყვებოდნენ შორეულ მხარეებზე. ახლა მინდა, ლარისასავით თეთრი ღუნღულა შალი მეხუროს, ბევრს დავდიოდე სიცივისგან ცხვირგაწითლებული და ასეთ პეიზაჟს ვხედავდე. დიდხანს ვივლიდი და ვუყურებდი ეკლესიის გუმბათებს, ტყვიისფერ ცას, საავდრო ღრუბლებს, გაშიშვლებულ ტოტებს ქარში, ცაში აჭრილ ფრინველთა გუნდს, თეთრ კვამლს, მდინარის ტალღებს, სავაჭრო გემებს და ყვითელ ქუჩის ფანრებს. ასე მგონია, სიცივესაც არაფრად ჩავაგდებდი.  :) 

მადლობა ლაშას ვიდეოსთვის. 

კარგი ახალი წელი გვქონოდეს, ბევრი სილამაზე გვენახოს, გულში დღესასწაული გაგრძელებულიყოს!