ყველაზე ნამდვილი

დღევანდელი საღამო ამ წერილის ავტორთან ერთად გავატარე. 

ასე იწყება ჩემი სადღესასწაულო სეზონი! :) 

Clarins-ის საიდუმლო ინგრედიენტი

სადღესასწაულო სეზონი ნაძვისხის შუქების, ციმციმა სანთლების და თოვლის მოლოდინისაა. 

კიდევ სილამაზის. 

აუცილებლად.

Clarins ძვირფასმა მაიკომ შემაყვარა, წლების წინ, როცა თბილისის უნივერმაღი არსებობდა და "ლუტეციას" მაღაზია მის პირველ სართულზე იყო, ჩემს მაშინდელ სამსახურთან ახლოს. ახლაც,  ყოველი ვიზიტისას მაიკოს ვეკითხები, რა სიახლეების შესახებ შეიტყო Clarins-ის ბოლო ტრენინგზე პარიზში. მიყვება ლაბორატორიებზე, კვლევების შედეგებზე, ნოვატორულ მიდგომებზე, ექსპერიმენტებზე...

მისი მონათხრობიდან ყველაზე მეტად ის მომეწონა, რომ Clarins კომპანიაა, რომელიც ქალებს უსმენს. დიალოგის ეს კულტურა ათწლეულების მანძილზე ჩამოყალიბდა. კომპანიის ექსპერტები ყურადღებით უსმენენ პროდუქტის ტესტირებაში მონაწილე ქალების პირად გამოცდილებას, შეგრძნებებს და შთაბეჭდილებებს. ადრე ბიზნეს-სკოლაში გვასწავლიდნენ, რომ წარმატებული კომპანიის მნიშვნელოვანი სტრატეგიული მიმართულებაა R&D (research and development)კვლევა და განვითარება. სწორედ R&D მეცნიერთა გუნდია, რომელიც წლებია მუშაობს ჩვენი ცხოვრების უფრო მეტად გალამაზებაზე.

source: Pinterest 

გასული საუკუნის 50-იან წლებში კომპანიის დამაარსებელმა ჟაკ კლარანსმა განაცხადა, რომ კეთილდღეობა და ბედნიერება განუხრელად უკავშირდებოდა სილამაზეს. მისი ცნობილი გამონათქვამი, "დიახ, თქვენი ლამაზები ხართ!" დღესაც აქტუალურია, რადგან კომპანია გაცილებით დიდი მასშტაბებით, თუმცა იმავე ფილოსოფიით მუშაობს - მსოფლიოს ქალებს (სხვათაშორის, მამაკაცებსაც) კანის მოვლის უსაფრთხო, ნატურალურ და მაღალეფექტურ საშუალებებს სთავაზობს. ჩემი გამოცდილებით, პროდუქტი ასრულებს ყველა დანაპირებს, რაც ანოტაციაშია მოცემული.

გარსი და არსი

ადამიანებს ხმით ვიმახსოვრებ ხოლმე. ჩემზე გამაბრუებლად მოქმედებს ტკბილი ხმის და სასიამოვნო ფონეტიკის მქონე ადამიანების მოსმენა. ეს თვისება ბავშვობიდან მაქვს. ბებიაჩემის დაქალი იყო, ვენერა ბებია. სულ ერთნაირი, ჩაწიკწიკებული კბილები ჰქონდა და ცისფერი თვალები. მისი ხმა ამ გარეგნობასთან ისეთ ჰარმონიაში იყო, სულ მინდოდა მესმინა. საღამოობით რომ მოდიოდა, თვალებს მივლულავდი და ისე ვუსმენდი, შინაარსს არა, უფრო მუსიკას. დასაძინებლად მიშვებდნენ და არ მივდიოდი. კიდევ რამდენიმე ადამიანია ასეთი, უფრო მეტად მსახიობები, ვისი ხმაც სულ მინდა ვისმინო. საკუთარ რადიოსადგურს გავაკეთებდი, სადაც მათ წავაკითხებდი ლექსებს და ლიტერატურულ ნაწარმოებებს. ადრე ხაზის რადიოში გვიკითხავდნენ ხოლმე კვირა საღამოს ზღაპრებს. რამდენიმე მახსოვს: "დიდი ტალღა და პატარა ტალღა", "დეიკო დედიკო და შვილიკო თოჯინა". ბავშვობა დასრულდა და ხაზის რადიოც მასთან ერთად გაქრა. კაბელი მოიპარეს და რადიომიმღების პატარა ყუთი უფუნქციო გახდა.

ხმა და სიტყვა: ირის რჩევით ერთი სასულიერო პირის ინტერვიუს ვუსმინე. ჰკითხეს, მართლა ღმერთმა შექმნა თუ არა სამყარო. პასუხი ასეთი იყო: მე რომ ახლა გთხოვოთ, ჭიქა აიღე და წყალი მომაწოდეო, ხომ მომაწოდებთ? ვხედავთ, რომ ჩემ უბადრუკ სიტყვას აქვს ის ძალა, რომ რაღაც მოქმედება მოჰყვება. მე ვინ ვარ და წარმოიდგინეთ, ღვთის სიტყვა რამდენად აღმატებულია. ღმერთმა სიტყვა თქვა და სიტყვით შეიქმნა სამყარო.

გიორგობა. ქართლი.

"შარავანდედია ჩანგების
თუ დიადემაა განგების"

ზვიად გამსახურდია
"ქვაბთახევის ელეგია"

ასეთი დაგვხვდა ქვათახევის მონასტერი. სიჩუმისგან ყურებში ხმაური გვედგა.

ასეთ გზებზე ვიარეთ. შემოდგომაში. კვამლის სუნში. გზაზე ცხენიანი კაცი შეგვხვდა. სახლის წინ ჩამომჯდარი ბებოები. მე რეზო ინანიშვილის ქალები მახსენდებოდა. შაბათ-კვირას ავტობუსს ჩამოყოლილი შვილები დედებთან, კარტოფილის ჩაყრის დროს და გაბრიაძის მესკიელა ჩიტი წვიმიან დღეს.

"შემოდგომის ფრაგმენტი"

"და სცურავდნენ, სცურავდნენ ღრუბელთ სიშორეები."

სექტემბერი სულ ზაფხულივითაა და მერე იმ ორ თვეს ვეჭიდები, ვანელებ, არ ვუშვებ. ჩემი ტელეფონის ამინდის აპლიკაცია მეუბნება, რომ უკვე 7-ის ნახევარზე კი არა, 6-ზე ღამდება. ადრე ნანუკამ ეს ფილმი მირჩია. საუნდად ვივალდის კონცერტის ერთი ნაწილი ჰქონდა. აქაა, ჰოლანდიელები უკრავენ. 4:40 წუთიდან რომ იწყება, ის თემა ჩემნაირ მელანქოლიკებს ეძღვნება. მითვლის, მითვლის, მეუბნება, აი, დღე შემოკლდა და როცა იქნება, შემოდგომაც მიილევაო. 

"იყვნენ ოდესღაც და მიეძინათ... ღელავს ფოთლების მწყობრი კამარა."

წინა ღამით ნანახ სიზმარს მიყვებოდა. ირგვლივ ბავშვები დარბოდნენ და ყვიროდნენ: "ვისი სული გსურს".

"სხვისთვის უხილავ-ფარულს მე რად გელოდი ასე."

სადაც ყველაზე მეტი ყვითელი ფოთოლია, იქ შევყოფ ხოლმე თავს. ვარ ცოტა ხანს ასე დედოფალივით, მახურავს ყველაზე ლამაზი გვირგვინი, მერე გამოვდივარ დედოფლობიდან, დავდივარ და დავდევ სველი ნეშოს და კვამლის სუნს.

მე და ზაზა ვთამაშობდით ხოლმე ასოციაციობანას, ოღონდ ასე ვამბობდით, ამ სიტყვაზე რა მოგეჩვენებაო. სიტყვა "ოქტომბერზე" სულ მამაჩემი მეჩვენება. ოქტომბერში დაიბადა. ასე მგონია, სიტყვაც ჩალისფრად წერია. როგორც დედასგან ვიცი, ხორბლისფერი თმა ჰქონდა. ვცდილობ, წარმოვიდგინო ის ოქტომბერი, როცა დაიბადა, ომგამოვლილი და უთქმელი ადამიანების გარემოცვაში, ნელ მზეში, ოქროსფერ შუქში და ჩალისფერ ფოთლებში. 

გრიპიდან გამოვძვერი, ან ვერა. შარფის მჩუქებელმა ნანუკამ იცოდა, რომ მისი აქ ყოფნიდან ერთ თვეში ხეებიც ზუსტად იმ ფერებით მოირთვებოდნენ. 

" და ბეჭდების თვლებს ქარში კარგავდა."

ვარდებსა და გვირილებში

ეს ბულეთები წერტილებია...გონების. a mind-mapping exercise. 

წყარო: ermonia.blogspot.com

• სექტემბერში ჩემდაუნებურად ბავშვობაში ვბრუნდები. ხელახლა განვიცდი ქუთაისის ცხელ ამინდებს, მოწყენილად ცხელ მზეს და სწავლის დაწყების გამო აფუსფუსებულ ქალაქს. ზონარებიანი დახურული ფეხსაცმელი, ზაფხულში რომ მიყიდეს,  უკვე მიჭერს. გაკვეთილების შემდეგ ალბათ პარკში (იქ ბაღი ჰქვია) წავალთ და დიდ შადრევანთან გადავიღებთ ფოტოს. ყველას თეთრი პერანგი გვეცმება.

• ფანჯრიდან ვუყურებ მეზობლის ბავშვებს: ყოველ წელს, პირველ სექტემბერს, ჟაბოიანი თეთრი პერანგით და ხელში ტიტების თაიგულით მიდიან სკოლაში. ზოგი პირველად. ასეთ დროს თვალების სიმშრალე შეუსრულებელი ამოცანაა.

• ერთი საკრალური მოგონება მაქვს, საამჟამო, სასექტემბრო:  პირველკლასელი ბავშვი ვარ, გათიშული. დილაა და სკოლაში უნდა წავიდე. ძველ სახლში ვართ, კიროვის ქუჩაზე. დედა დიდ ოთახში მასაუზმებს. წინა ღამით დააყენებს ჩაის, თერმოსში ცხლად ინახავს. დილით თერმოსიდან მისხამს გამზადებულს. ჩემს წინ კედელში ჩაშენებული ხის ბარია, მამას გაკეთებული. იმ დროისთვის ნოვატორული. ხაზის რადიოში ისმის სიმღერა -  "თეატრონის" "ვარდებსა და გვირილებში." ასეთი სიტყვებია: "ო, რად მიყვარხარ/ყვავილს გადარებ/და ყვავილებში/ობლად გატარებ/მზე ჩავა და მზის უბეში/ბადრი მთვარე გაჩერდება/მე წავალ და ჩემზე კარგი/სიმღერები დაგშვენდება." მადლიერი ვარ, რომ ეს სურათი ცხადად მახსოვს. კარადაში გადანახული სუსნივით "გამოვიღებ" ხოლმე. არ ილევა, არის და არის.

                                                       

Blissful

• ადრე დედამ წიგნი მაჩუქა რემბრანდტზე, გამოჩენილი ადამიანების სერიიდან. იქ ეწერა, ტყვიისფერ ცას ხატავდაო. ალბათ ასეთი იყო.

• წლების წინ ვბრაზდებოდი, როცა ზღვაზე დასვენების დროს წვიმა შეგვესწრებოდა. ნანუკამ მითხრა, ასეთი ამინდიც შეგიყვარდებაო. მართალი იყო. 
• ჩვენი სასტუმროს აივნიდან ვუყურებდით მთაზე აღმართულ დიდ ჯვარს. ვცხოვრობდით იქ, სადაც პირველ საუკუნეში პირველად იქადაგეს ქრისტიანობა. ვინც იქადაგა, იმის სახელობის ქუჩაზე. What more can you ask for?

• ლაშა დანანებით ამბობს, უკრაინული ენა ძალიან ახლოსაა ძველსლავურთან და გაცილებით ლამაზად ჟღერს, ვიდრე რუსული, უბრალოდ ნაკლებად გავრცელებულიაო. Прощай, мій ангелок. ამ სიტყვებს ვიმეორებდით უკანა გზაზე. კონცერტი გვიან დაიწყო, მაგრამ ლოდინად ღირდა. ჩვენი და უკრაინის ამბების შემდეგ მათი მოსმენა ძალიან ემოციური იყო.

Summer Blues

ეს ფოტო ცნობილ ბლოგზე ვიპოვე, რომელზეც ორიგინალურად ჩაცმული ადამიანების ფოტოები ქვეყნდება. პირველად რომ შევხედე, ვიფიქრე, ჩემი ზაფხულის სევდა გადაუღია-თქო. 

Source: http://www.thesartorialist.com/

ზოლიანი ტენტების მიღმა მყოფი ადამიანები სულ ცოტა ხანში, მზის ჩასვლისას გამოვლენ აივნებზე და ხმამაღლა დაიწყებენ ლაპარაკს. მათ სამზარეულოებში გაზქურის თავზე კაფელი მოზაიკურად იქნება გაწყობილი, გაზზე ბიალეტი იდგმება, მაგიდაზე - გაჭრილი ლიმონი. მათ არ იციან, რომ მე, მათ კულტურასა და კინოზე გაგიჟებით შეყვარებულს, ზაფხული ისე ძალიან აღარ მიყვარს, როგორც ადრე.

წელს ზაფხული სევდიანად დაიწყო, უბედურებით და სიკვდილით. უფრო მასევდიანებს ის, რომ ასეთი უბედურება თითქმის ყოველ ზაფხულს ხდება, საქართველოს სხვადასხვა კუთხეში; ჩვენ საინფორმაციოში სიუჟეტს ვნახავთ და გვავიწყდება. 

ერთ ახალგაზრდა ქალს ვიცნობდი, რომელმაც ცუდი სენი დაამარცხა და ახლა სხვა ქალების დახმარებას გეგმავდა. ამბობდა, ევროპაში მრავალმხრივი მკურნალობის პრაქტიკას გავეცანი და ძალიან მინდა, ქართველმა ქალებმაც გაიგონ მისი სიკეთეო. სჯეროდა, რომ ფსიქოლოგიური დახმარება დაავადების დაძლევაში უმთავრესი იყო. ახლა მასზე წარსულ დროში ვწერ. 

ის გრძნობა ახლაც ცოცხლად მაქვს, რაც ბავშვობაში: როცა სოხუმში ვიყავი, მარტო იმის გააზრება მაბედნიერებდა, რომ ზღვა სადღაც ახლოს იყო, იდგა, ბრწყინავდა და ანათებდა. რაღაც მუდმივი სიხარულის წყაროდ მესახებოდა. დეიდას მეზობელი ჰყავდა, ნუნუკა. უკანა ჭიშკრიდან გადავდიოდით მის ეზოში. ჩრდილიანი, გრილი ეზო ჰქონდა. იმ დღეს თმის სამაგრების თუ სათამაშოების აწყობაში ვეხმარებოდით, იმ დროისთვის ახლადდაარსებულ კოოპერატივში მუშაობდა. მაიკოს უთხრა, ხედავ თიკო როგორი ბავშვია, იცის, რომ კევის ღლაჭუნს ვერ ვიტან და რაც აქ ვზივართ, ერთხელაც არ დაუღეჭავსო. იმ ეზოს მიღმა, ჭადრების ქვეშ, ქვის მაგიდასთან თურქულ ყავას უსხდნენ დედა, დეიდა და მისი მეგობარი ნაზი. სამოციანების პარიჟანკას სტილის იყო. წვიმიან საღამოს ჩვენთან ერთად ტახტზე ფეხებმოკეცილი უყურებდა მაშინ ახალგამოსულ ტომ კრუზის "კოქტეილს" ვიდეოკასეტაზე.  ჭუბერიდან ფეხით რომ გადმოდიოდნენ თოვლში, უცებ ცუდად გახდა, ბიჭებს სარკე თხოვა, ჩაიხედა და თქვა, არა, მომაკვდავს არ ვგავარო. ეს მისი ბოლო სიტყვები იყო. ნუნუკა ცოტა ხნის წინ წავიდა. მანამდე ორი შვილი დაკარგა, ერთი ომში. 

ომამდე ჩვენი ზაფხულის მელოდია ეს იყო. ღამით სახლის წინ კიბეებზე ვსხდებოდით და მთელ ხმაზე ვამღერებდით ამ სიმღერას. მომწონდა, რომ სოფელში კორპუსების სიმაღლე ხმას არ ახშობდა და მუსიკა კვამლივით, თავისუფლად ედებოდა მეზობელ ეზოებს.  

ფელინის "ამარკორდი" ჩემთვის მხატვრული ტილოებისგან შედგება. დილის ნისლი, ქორწილი და სტუმრების დაშლა, უსინათლო აკორდეონისტი, გაზაფხულზე ბუმბულების ფრენა... და გემის ეპიზოდი. მთელი ქალაქი მის სანახავად მიცურდება ნავებით. შეჰყურებენ, როგორც განივთებულ და სულ ახლოს მოსულ იდეალს. ქალაქელები იხსენებენ ყველაზე სანუკვარ სურვილებს, თითქოს გემს, როგორც ნატვრის ხეს, უყვებიან.  მართლა ასეა. ჩვენს წინ სინათლეა.

უსახელო ვარსკვლავი

ამ ცნობილ ფრაზას ხშირად ვიმეორებდი: „ჩვენ ყველას გვაქვს ჩვენი ქალაქი, ოღონდ, ხანდახან არც ვიცით ხოლმე“. ჩვენ საკუთარი ვარსკვლავიც გვაქვს, უსახელო. აღმოვაჩენთ და ვიცით, რომ იქ არის, თავისთვის, არცერთ ხელსაწყოში არ ჩანს. თავისი ორბიტიდან არასდროს უხვევს, თუმცა, ერთხელ შეიძლება სტუმრად მოვიდეს ჩვენს ქალაქში, მხოლოდ ერთი ღამით.

ჩემი ქალაქი ასეთია: მაისის, ჩრდილების, ეზოებიანი სახლების და იმ სახლების ღობეებიდან გადმოსული ვარდების. გასულ თვეში ხშირად ვფიქრობდი ამ ქალაქზე. საღამოს რომ ქუჩაში გაივლი და საკუთარი ფეხის ხმა გესმის. იმ ფილმმა, ზემოთ რომ ვახსენე, ძალიან მომაგონა, ბევრი რამით, პირველივე კადრიდან. ჩემს ქალაქშიც ცხოვრობს კომპოზიტორი, რომელსაც სიმფონია აქვს დაწერილი, ოღონდ არც ორკესტრი ჰყავს და მთავარი ინსტრუმენტიც აკლია. ამ სიმფონიის თემა ახლაც ჩამესმის და ძალიან უხდება ამ ქალაქის სიჩუმეს. როგორიც ჩემს წარმოსახვასა და ფოტოგრაფიულ მეხსიერებაშია, ისეთი იმ პოეტმა შექმნა, გასული საუკუნის დასაწყისში სახლში წერილებს რომ აგზავნიდა, გაზეთში ჩემი პირველი ლექსი დაბეჭდესო. მერე კი, წლების მერე, წერილებს უკლო და სახლიდან საყვედურებს სწერდნენ. სულ მისი სახეები და ფერები მაქვს გონებაში გამჯდარი. 

როცა მჭირდება და ხანდახან თავისთავად, მივდივარ ხოლმე ფიქრებით და ამ მუსიკით (აქაც ვარსკვლავებია), მაისის გოგო მაისის ქალაქში. ჩრდილებიან, ჩრდილებიან ქუჩებში. 

გოგოები თავიანთ ეზოებში კითხულობენ წიგნებს. სავახშმოდ რომ დაუძახებენ, წიგნში სანიშნედ ვარდს ჩადებენ. 

მამაჩემი ბოლო კლასშია,  მაღალი და ძალიან გამხდარია და სულ უკანა მერხთან ზის. მერე სოხუმში ისწავლის. ისევ გამხდარი იქნება და ვიწრო შარვლები ეცმება. 

ძველ ოჯახებში როიალი უდგათ დიდ ოთახში. როიალზე - ნოტები და ძველებური შანდალი. 

დეკემბერი ისეთი თბილია, პალტოებიც კი არ აცვიათ. 

ერთი ცნობილი პოეტური ორდენის წევრი (და ჩემი მოგვარე) ბედნიერია იმით, რომ ქალაქგარეთ სეირნობისას მეგობარ პოეტებს თავისი ახალი თარგმანი წაუკითხა და მათ ძალიან მოეწონათ. თბილი დეკემბრის იმ საღამოს საიდანღაც ქარი ამოვარდება და ფიფქებს მოაფენს. დიდხანს დგას ფანჯარასთან, მერე თავის ძაღლს დერეფნიდან შემოიყვანს, თბილად დაუგებს და თავის საწოლთან დააწვენს. 

ტელევიზიით გადმოსცემენ: ჩემი მეგობარი თამუნია ოფელიას მონოლოგს კითხულობს ინგლისურად. 

მარიკას ხისიატაკიან და წიგნებიან ოთახში შევდივარ. დაწოლილი ჯორჯ მაიკლის სიმღერას უსმენს. რაღაცას დარდობს, ჩემს მისვლას ვერ იგებს.

ერთი ბიჭი ფირფიტას ყიდულობს, ამ ფირფიტის გარეკანზე მუსიკოსი ცაზე აბიჯებს, მისი ნაბიჯების ადგილას ვარსკვლავები (ისევ!) ჩნდება. შიდა ფურცელზე იმ დღეს ინიშნავს, რიცხვს და კიდევ, როგორი ამინდია. წლებიც მერეც იტყვის, რომ ის ყველაზე კარგი და ჯადოსნური გარეკანია. 

მარწყვს ხენდრო ჰქვია.

საქალაქთაშორისო ზარით რომ ძალიან ახლობელი რეკავს, მისი მონატრება უაზრობებს გალაპარაკებინებს და ყურმილს სასწრაფოდ გადასცემ სხვას. 

ლაშას ფოტოები. შაბათ-კვირის სეირნობებიდან.

With You Each Day...

მეამბოხე ჟურნალისტი. 1996. 

ლურჯი ქედი, ჩრდილოეთი კაროლინა

"ჩემი ცხოვრება სულაც არა ჰგავს პოეტისას, როგორადაც წარმომედგინა, როცა პირველად დავიწყე ლექსების წერა. ვცხოვრობ ერთ მაღალმთიან ქალაქში, სადაც არც ღია კაფეებია და არც ლიტერატურული ან საზოგადო ცხოვრება ჩქეფს. ვასწავლი სტუდენტებს, რომლებიც არა მგონია, ძალიან იყვნენ დაინტერესებულნი პოეზიით. მყავს მეუღლე, ისიც ლიტერატურას ასწავლის... მყავს 13 წლის ქალიშვილი, რომელმაც თავისი პირველი ლექსები ადრეულ ასაკში დაწერა, ახლა კი პოეზიაზე ფიქრიც არ უნდა. ჩემი ცხოვრება ჩემს ოჯახებს დასტრიალებს. ორივეს, აქ და სამხრეთ ჯორჯიაში, სადაც დავიბადე." 

ეს წინასიტყვაობა ბორენა ჯაჭვლიანმა ქეთრინ ბაიერის ლექსების მისეულ თარგმანებს დაურთო, რომლებიც ლიტერატურულ ჟურნალში დაბეჭდა; არ მახსოვს, რომელში და რომელ წელს. ლექსები მაშინ ბლოკნოტში გადავწერე და დღემდე ვინახავ. 

ცოტა ხნის წინ ქეთრინის ბლოგი ვიპოვე. Here, Where I am (აქ, სადაც ვარ) ასე ჰქვია. 

დღევანდელ პოსტში "კვანსაბა" ლექსებს გვაცნობს. როგორც ჩანს, აფრიკულ დღესასწაულს - კვანზეს  უკავშირდება. სტრიქონში შვიდი სიტყვა, ლექსში - შვიდი სტრიქონი. 

 March 18

Spring is almost here. I can smell

it in the wind. See my dog's 

nose twitch! He sniffs the valley air

and dreams the red fox we saw

last spring runs again along the ridge

where green gets ready to leaf out

and we get ready to sing praise!

"What is this thing, of which I sing?"

მიყვარს ხეები. სადაც ხეს ვერ ვხედავ, თავს ცუდად ვგრძნობ. მინდა, სულ ვეხუტო და მადლობა ვუთხრა, შიშვლებიც რომ ლამაზები არიან, ცოცხლებიც და მკვდრებიც ჩვენ რომ გვემსახურებიან. სოხუმში ჩვენებს ჰქონდათ პირველი სართულის ოთახები სულ ხეში გაკეთებული. ისეთი სუნი იდგა! მიყვარს, როცა ვეხები ხის კედლებს, ავეჯს, ნივთებს. მამა აკეთებდა ხისგან ლამაზ ნივთებს, უმეტესობა გააჩუქა, უყვარდა სხვების გახარება. იოსებ დამწინდველი დურგალი იყო და ყრმა იესოს და მის ხორციელ ძმას, იაკობსაც შეასწავლა ეს საქმე. 

"წმინდა ოჯახი". თბილისის კლდისუბნის წმინდა გიორგის სახელობის ტაძარი. 

ბავშვობის დაბადების დღეები ალბათ აღარასდროს იქნება ისეთი. არც ტრუმენ კეპოტის მოთხრობებისნაირი და არც ისეთი, ჩვენ რომ გვქონდა. მეგონა, გლენ მედეიროსი ყველაზე კარგი ტიპი იყო და ის სიმღერაც, nothing's gonna change my love for you, ყველაზე თბილი და მელოდიური. რიჩარდ სენდერსონის რეპერტუარი (she loves me again) პიანინოზე გვქონდა აწყობილი და იდილიურად განათებულ ოთახებში ვუკრავდით. გული სავსე მქონდა მოლოდინით და მომავლის გაურკვევლობით, ვოცნებობდი რაღაც აღმატებულზე, ამ ოცნებისკენ კი თითქოს უცხოური მუსიკის ხიდით მივდიოდი.

სამუელ მარშაკის "ფისოს სახლი" ჯერ ქართულად წავიკითხე, დედამ გვაჩუქა წიგნი მე და ზაზას. მერე თოჯინური ფილმი ვნახე. სულ ღამის სცენები იყო და ძალიან დრამატული მეჩვენებოდა. ქართულ ტექსტში კნუტების სავედრებელ სიტყვებში ასეთი სტრიქონი იყო: "გავთბებით და წავალთ." ამასწინათ აღმოვაჩინე, რომ ლაშასთვისაც საყვარელი მულტფილმი ყოფილა და მისი მუსიკა სმენით აუწყვია პიანინოზე.

წვიმიან საღამოს დაბადებული

- ბებია ვენახის შესაწამლად რომ წავიდოდა, აუცილებლად მივყვებოდი. ვენახის თავზე ქვის მრგვალი აუზი იდგა. შაბიამნისფერი იყო იმიტომ, რომ ბებო ამ აუზში აზავებდა შაბიამანს. ვგიჟდებოდი მის ფერზე და დიდხანს ვუყურებდი (თვითონ ბებო "შაბიაბანს" ამბობს). შაბიამნის წვეთები რაღაც მაგიურად ესხმებოდა ვაზის ფოთლებს. სასხურებელი აპარატი ზურგზე ჰქონდა მოკიდებული. შაბიამნისფერი ახლაც ძალიან მიყვარს. საერთოდ, ფერები. ყველაფერს ფერით აღვიქვამ და ვიმახსოვრებ. Devil Wears Prada-ში მერილ სტრიპი მთელ ლექციას ატარებს ამ ფერზე (cerulean).

- სკოლაში გეოგრაფია, როგორც საგანი, რატომღაც აგდებული გვქონდა. მასწავლებელი გვკითხავდა: რომელია აფრიკაში ყველაზე მაღალი მთა? დუმილს ვეღარ ელოდებოდა და თავად პასუხობდა გაბრაზებული: კილიმანჯარო! მერე ის ფილმი ვნახე, "კილიმანჯაროს თოვლიანი მთა" და გრეგორი პეკის გმირის ნელი სიკვდილი ღია ცის ქვეშ ძალიან ტრაგიკული მომეჩვენა.

The Snows of Kilimanjaro, 1952

- ერთი წითელი კაბა მქონდა, ნაქსოვი, ძალიან მიყვარდა. ამ კაბაზე ხელჩაკიდებული გოგო-ბიჭები ეხატა. წვიმიან დღეს დაბადებული (მხოლოდ ამიტომ) მტირალა ვიყავი. ერთხელ, მორიგი ტირილისას, ბაღის აღმზრდელმა მითხრა, რა გატირებს, ხომ ხედავ, შენ კაბაზე ბავშვები ტაშფანდურას ცეკვავენო.

- ქობულეთის პლაჟზე ნაყინი "ჯინის" პრომო კამპანია იყო გაჩაღებული. იმ სიცხეში ჯინის კოსტუმში გამოწყობილი მსახიობი დადიოდა, დღეში ალბათ ათ გზას აკეთებდა. ქობულეთელმა ბავშვმა მიაძახა: რაის ჯინი ხარ შენ, კაცი ხარ!
(ფრაზის აუდიო კომპონენტი - უსაყვარლესი გურულ-აჭარული ინტონაცია და მახვილები)

Escuchando el Silencio

წავალთ ხოლმე ახლო სოფლებში და ვუსმენთ სიჩუმეს.
სიჩუმეს.
ქარის მხარეს გადახრილ ტოტებს.
გაყინულს და დაჭირხლულს.
ნისლს.
ნისლში გაფერმკრთალებულ მთების კონტურებს.
იმ დღის სიმღერას.
ერთმანეთს.

მექორწილეები ფოტოებს იღებდნენ. ველოსიპედით მოსეირნეებს სქელი ხელთათმანები ეცვათ. ჰორიზონტი გავდა მონალიზას პორტრეტის უკანა ფონს.

მეგონა, ამ კორდებზე რეზო ინანიშვილის მოთხრობის ბალანჩამოძენძილ, გამხდარ მელას უნდა ჩამოევლო.

არგაბედო, ნუიზამ, გრცხვენოდეს

- მე და ზაზას ბავშვობაში გვიხაროდა, როცა სოფლის გზაზე ურემი ჩამოივლიდა. ჩვენთან ახლოს ორი მეურმე ცხოვრობდა: ილუშა და ვასილი. სიხარულისგან აღარ ვიყავით, როცა რომელიმე ურმით გაივლიდა. ჭიშკარზე ავძვრებოდით და სანამ თვალს არ მიეფარებოდა, გაფაციცებული ვუყურებდით. ის შეგრძნება ახლაც მახსოვს: რაღაც მისტიკური აგებულება ჰქონდა, ხის თვლები, სატვირთო ადგილზე დაყრილი ჩალისღერები და მოძრაობის სიჩქარე. ქუთაისში ჩვენი ბინა რკინიგზის გადასასვლელთან ახლოს იყო. (ძალიან "ჭკვიანურად" ჰქონდათ კომუნისტებს ქალაქის ის უბანი დაგემილი.) თავიდან ძალიან გვაწუხებდა მატარებლის ხმა, განსაკუთრებით ღამით. მერე კი მივეჩვიეთ ჯერ კივილს და მერე დაგან-დაგანს. სამაგიეროდ, ჩვენთან სტუმრად მოსული ბავშვები გიჟდებოდნენ მატარებელზე: როგორც კი ხმას გაიგონებდნენ, მატარებელიო და მიაწყდებოდნენ ფანჯარას. ზღვაზე ყოფნა ჩვენთვის როგორი ნეტარებაა. მთელი წელი ველოდებით ზღვაზე წასვლას, ვაკვირდებით, პირველად როდის გამოჩნდება გზიდან, ჩემი ქობულეთელი მამიდაშვილი კი სერიოზულად ამბობდა, ვერ გამიგია, ზღვის გულისთვის როგორ ჩამოდის ამდენი ხალხი აქ, ზღვაა, დიდი ამბავიო.

- ღარიბი ქვეყნები ვგიჟდებით ყველაფერ მდიდრულზე. გვიყვარს სიტყვები: უნიკალური, მსოფლიოში ანალოგის არმქონე, უძველესი, გრანდიოზული, პრესტიჟული. სასტუმროებს და კაფეებს არქმევენ "პრესტიჟს." "ბათუთაქუარი" ერქვას, არ ჯობია?

- როცა გამოჩენილი ადამიანების ბიოგრაფიებს ვკითხულობდი, ნათარგმნ ტექსტებში ხშირად მხვდებოდა სიტყვა "მიაბარეს". მაგალითად, "მშობლებმა 12 წლის ვიქტორი პანსიონში/გიმნაზიაში მიაბარეს." ამ სიტყვაზე ახლაც ისეთი ასოციაცია მიჩნდება, თითქოს ვინმეს მოიშორებ და სადმე მიაბარებ, ვინმეს მიანდობ მის თავს.

- ერთხელ ზაზამ ვიღაც კაცს ქუჩაში საათი ჰკითხა. იმან ხელი აუქნია, - "ადრეა ჯერ" და გზა გააგრძელა.

- ჩემს თანამშრომელს, მძღოლს ვეუბნები, ამ მისამართზე ცხოვრობს ჩვენი მარკეტინგული კამპანიის გმირი. იქნებ, მიაკითხო და ფოტოსესიაზე მოიყვანო. თურმე, ანერვიულდა, დაიწყო კითხვა, ვინაა, რა გმირობა ჩაიდინა, რატომაა გმირი? ვაიმე, გმირთან მაგზავნიან სახლში და არ ვიცი, როგორ უნდა მოვიქცე.

-  ვერაფრით ამიხსნია ტუალეტში წიგნის კითხვის ფენომენი. დღემდე მისტიკაა ჩემთვის. კაცების ნოუჰაუა.

- სცენა ქუთაისის სახაჭაპურეში: ფეხზე დგომის მაგიდები, სკოლის ჩანთები კაუჭებზე ჩამოკიდებული. შევექცევით ფენოვან ხაჭაპურს. ნათია ბიბილეიშვილი ჩვენს შორის ყველაზე გამხდარია. ნელა ჭამს და ის ზარალდება ყველაზე მეტად. როცა ჩვენსას მოვრჩებით, მის ხაჭაპურზე გადავდივართ.

- პატარები რომ ვიყავით, ჩემი ძმა მარწმუნებდა, "პაექრობა" კაცის სახელიაო. კიდევ, გუდასტვირს სინამდვილეში "გუდასული" ჰქვია და ბადმინტონს - "ბადგიბურთიო". მეც ვეთანხმებოდი.

დეკემბრის ქრონიკა

დეკემბერმა საოცარი სისწრაფით გაირბინა... ბევრი სასიამოვნო მოვლენით იყო დატვირთული. ეს დღეები ვისვენებ და ტელეფონის არქივს ვალაგებ.

კონცეპტუალური გამოფენა-ინსტალაცია ბავშვებისთვის და არა მხოლოდ: დათო ჯანიაშვილის "ქართულ-ფრანგული ანდაზები" მარჯანიშვილის თეატრის ახალ სცენაზე, ჩვენი სპონსორობით.

ყოველწლიური კორპორაციული ღონისძიება, წელს თემით "საშობაო კარუსელი". ევროპული საშობაო ბაზრობის ელემენტები: ბამბის ნაყინი, ბელგიური ვაფლები, ფრანგული კრეპები, ვაშლი კარამელში, პოპკორნი, გლინტვეინი, კლოუნები, ჟონგლიორები, მოცეკვავეები, სასულე ორკესტრი, ძველი ვალსები... სცენაზე თეიკო და თიკა ფაცაცია. ფოტო ფიქრიასი.

წელს ჩემს შავ კაბას წითელი აქსესუარები დავამატე: სქელი და ფუშფუშა წითელი პაჩკა ქვედაბოლო და კარმენის ვარდი. მაქმანის ხელთათმანები ბოლო მომენტში გადავიფიქრე. ფოტო გია აბდალაძის.