"შემოდგომის ფრაგმენტი"

"და სცურავდნენ, სცურავდნენ ღრუბელთ სიშორეები."

სექტემბერი სულ ზაფხულივითაა და მერე იმ ორ თვეს ვეჭიდები, ვანელებ, არ ვუშვებ. ჩემი ტელეფონის ამინდის აპლიკაცია მეუბნება, რომ უკვე 7-ის ნახევარზე კი არა, 6-ზე ღამდება. ადრე ნანუკამ ეს ფილმი მირჩია. საუნდად ვივალდის კონცერტის ერთი ნაწილი ჰქონდა. აქაა, ჰოლანდიელები უკრავენ. 4:40 წუთიდან რომ იწყება, ის თემა ჩემნაირ მელანქოლიკებს ეძღვნება. მითვლის, მითვლის, მეუბნება, აი, დღე შემოკლდა და როცა იქნება, შემოდგომაც მიილევაო. 

"იყვნენ ოდესღაც და მიეძინათ... ღელავს ფოთლების მწყობრი კამარა."

წინა ღამით ნანახ სიზმარს მიყვებოდა. ირგვლივ ბავშვები დარბოდნენ და ყვიროდნენ: "ვისი სული გსურს".

"სხვისთვის უხილავ-ფარულს მე რად გელოდი ასე."

სადაც ყველაზე მეტი ყვითელი ფოთოლია, იქ შევყოფ ხოლმე თავს. ვარ ცოტა ხანს ასე დედოფალივით, მახურავს ყველაზე ლამაზი გვირგვინი, მერე გამოვდივარ დედოფლობიდან, დავდივარ და დავდევ სველი ნეშოს და კვამლის სუნს.

მე და ზაზა ვთამაშობდით ხოლმე ასოციაციობანას, ოღონდ ასე ვამბობდით, ამ სიტყვაზე რა მოგეჩვენებაო. სიტყვა "ოქტომბერზე" სულ მამაჩემი მეჩვენება. ოქტომბერში დაიბადა. ასე მგონია, სიტყვაც ჩალისფრად წერია. როგორც დედასგან ვიცი, ხორბლისფერი თმა ჰქონდა. ვცდილობ, წარმოვიდგინო ის ოქტომბერი, როცა დაიბადა, ომგამოვლილი და უთქმელი ადამიანების გარემოცვაში, ნელ მზეში, ოქროსფერ შუქში და ჩალისფერ ფოთლებში. 

გრიპიდან გამოვძვერი, ან ვერა. შარფის მჩუქებელმა ნანუკამ იცოდა, რომ მისი აქ ყოფნიდან ერთ თვეში ხეებიც ზუსტად იმ ფერებით მოირთვებოდნენ. 

" და ბეჭდების თვლებს ქარში კარგავდა."


"არის ცეცხლის ხმა და ჩაფიქრება."

ჭოგნარში ჭასთან იყო ქვის პატარა აუზი. საძოვრებიდან მომავალ საქონელს იქ უსხამდნენ წყალს. ნელა სვამდნენ. ყველაფერი სწორი და სუფთა იყო: ვიღაცის მზრუნველი ხელით გამოთლილი აუზი და ჭის წყალი, რომელსაც ენერგიული ხელი ასხამდა სავსე ვედროდან. მერე გრიგოლ რობაქიძესთან შემხვდა მისი ოსტატობით აღწერილი იგივე პროცესი: როგორ ევსებათ ძროხებს მუცელი გრილი წყლით. ამ ეპიზოდს ვერ ვწყდები, გამოზოგილად ვკითხულობ. დღეს ვფიქრობდი, რომ იქნებ ოდესმე ჩვენთანაც დამთავრდეს ქაოსი და ეს ქვეყანაც გაივსოს სუფთა წყლით, დარწყულდეს და დაბინავდეს.

ღამდება სუფთად და ლურჯად. სოფელში ინთება პირველი შუქები.

"შემოდგომის ფრაგმენტი"

"ამ მაისს, ამ ივნისს, ამ ივლისს/გადირეკს ნოემბრის ბაღები."

ქეთი ნიჟარაძის მოთხრობებს ლიტერატურული ჟურნალებიდან ვიცნობდი. მის სევდიან ბიოგრაფიას მოგვიანებით გავეცანი... ერთი ასეთი მოთხრობა ჰქონდა: პირადი დრამის შემდეგ გოგო როგორც იქნა სახლში მიდის. სავარძელში მძიმედ ჩაეშვება, მექანიკურად გადაშლის გაზეთს და კითხულობს სათაურს - "რას გვპირდება ნოემბერი?" 

ველად გაჭრილები: Sarah, Kristian, Lasha.  როცა მე და სარა ჰოლანდიაში ცხოვრების პერიოდს ვიგონებდით და უსასრულოდ ვიცინოდით, ბიჭები დიდსულოვნად გვითმენდნენ.

მეგონა, კლასიკური გიტარა მარტო ბარსელონას სიცხით ჩახუთულ ღამეებს უხდებოდა. აწი სულ ვიფიქრებ, რომ შემოდგომის ქარიანი საღამოების თანამდევია. დასავლეთიდან გწერენ, რომ მთელი შაბათ-კვირა წვიმს. მუზებიან და ამურებიან დარბაზში მოუსმენ კონცერტს, მერე, სანამ მანქანამდე მიხვალ, ხედავ, რომ ხეების სიმაღლე სცდება ლამპიონებისას, ტოტები ქარისგან ირხევიან და იმ ამბებს განაგრძობენ, დარბაზში რომ მოისმინე. 

"და ვიცი ღელვათა საგანი/როდესაც ღამეა უკუნი."

"გაზელებს - მგოსანი სასახლის/ხელთათმანს - სასახლის მდივანი."