სექტემბრის დილები

ეს კადრები თუ გახსოვთ სოფია კოპოლას "ქალწულთა თვითმკვლელობიდან"? ლისბონების სახლის წინ დღე და ღამე რომ ერთმანეთს ცვლის, მზე რომ გადადის და ეზოს ჩრდილი ეფინება. ზაფხულის დასრულება ჩემს აღქმაში დაახლოებით ასეთია. მარიამობის შემდეგ ზაფხული უკვე მბეზრდება და შემოდგომის პირველ ნიშნებს ველოდები. გუშინ სარაფნები გავრეცხე, სანდლები ყუთებში შევინახე და თხელი საბნები გადმოვიღე.

ბავშვობაში ძალიან მიყვარდა სექტემბრის დილები. ყველაზე ადრე ვიღვიძებდი, რომ ფანჯრიდან გამეხედა და ახალი დღე შემეგრძნო. კორპუსების სახურავებიდან ალისფერი სინათლე ჩანდა. ჰაერი სუსხიანი იყო, ქუჩა - ჯერ კიდევ ცარიელი. სწავლა ახალი დაწყებული იყო. ახალთახალი ტყავის ჭრაჭუნა ფეხსაცმელი და თეთრი პერანგი უნდა ჩამეცვა და სკოლაში წავსულიყავი. გარემოს ისე მძაფრად შევიგრძნობდი, რომ გული სულ გამალებით მიცემდა. ალბათ ის მაღელვებდა, ყველაფერი ცინცხალი რომ იყო: დილის ჰაერი, ჩემი სკოლის ჩანთა და საღებავის ფენა სკოლის კედლებზე. მაშინ ჯერ კიდევ ხაზის რადიო გვაღვიძებდა. არც სმარტფონი არსებობდა, რომ დილის კადრები გადამეღო და გამეზიარებინა. თუმცა, რასაც ახლა ვყვები და აღვწერ, ისიც სურათი და "ელექტრონული ვერსიაა", არა?

ზაფხული რომ მთავრდება, კიდევ იმით ვხვდები, უცხოეთიდან ჩამოსული ახლობლები რომ მიემგზავრებიან. ასე მგონია, თან მიაქვთ მთელი სეზონი, გრძელი დღეები და ძლივს აგრილებული საღამოები. გუშინ ჩემი დეიდაშვილი გავაცილეთ და გული ჩამწყდა. ის ფიქრებით ნახევრად იქეთ იყო: შვილის სკოლა, სამსახური, სახლში დაგროვილი საქმე... მე დამრჩა ახლობლების წასვლის სიცარიელე და ჩემი ყველაზე საყვარელი სეზონის მოლოდინი. დღეს დილით, წირვის დროს, ლაშა ამბობდა, ზუსტად ისეთი მზე და ქარია, როგორც შარშან სტოკჰოლმშიო. ბალტიის ზღვიდან უცებ მოვარდნილმა ციკლონმა მთლად სახლში მოგვიტანა ჩრდილოეთის ჯერარდაზამთრებული ჰაერის ცინცხალი სიგრილე და ჩვენი შარშანდელი მოგზაურობა გაგვახსენა. 

ეს სიმღერა პირველად რომ მოვისმინე, უნებურად ვთქვი, სექტემბრის დილასავითაა-მეთქი. ინტროს ნაწილში მელოდიის ხაზი კარდიოგრამასავით მიჰყვება ჩემს განცდებს.

მადლობა ღმერთს ოთხი სეზონისთვის. მადლობა ადამიანებისთვის. მადლობა ენის და მუსიკისთვის. 

The Virgin Suicides, house at dawn