შინ თბილად შემოდგომისას

ახლა ჩემი სულის სეზონი დგას. საკუთარი თავის სიღრმეებში ყოფნას ყველაზე კომფორტულს ხდის. საიდანღაც დაბრუნების და საკუთარ სივრცეში მყუდროდ და უსაფრთხოდ ყოფნის განცდას მიმძაფრებს.  წიგნის ჩანიშნული გვერდივითაა, მიუბრუნდები, გადაშლი და იქვეა. შენთვის.

ჩემი სულის ყვავილი იზრდება და კიდევ უფრო მშვენდება. გავალთ ხოლმე სასეირნოდ. მის ეტლს იქ ვაჩერებ, სადაც ყველაზე მეტი ყვითელი ფოთოლია. მერე ამოვიყვან, ჩემს შარფს შემოვახვევ, ხეებთან მიმყავს. ფოთლებს უყურებს, ხელში ატრიალებს, ჭმუჭნის. ძირს დაყრილ ფოთლებს აკვირდება, ჩვენს ჩრდილებს აყოლებს თვალს. დაბალ ხმაზე ვუმღერი. ერთხელ მოსმენილ მელოდიასაც ცნობს და იღიმება. მოსაღამოვდება. ქუჩის ფანრები ინთება. შუქს დიდხანს უყურებს. ხელები და ლოყები უცივდება. ხეებზე ჩიტები სხდებიან და ერთმანეთს რაღაცას ეძახიან. სანდრას ძალიან ართობს მათი თამაში. ხმას გაიგონებს და შემომხედავს. ამ დროს მგონია, რევაზ ინანიშვილის მოთხრობაში ვართ. თითქოს შემოდგომა მთელი მისი ჯადოსნურობით მან გამოიგონა და ყოველ წელს აცოცხლებს თავის წივწივა ჩიტებს, გათენების შუქს, წაბლს და ზღარბებს ტყეში. ათი თვის გოგონა ამ ჯადოსნურ ზღაპარში სრული შეგნებით მონაწილეობს. ნიავის ყოველ შემობერვაზე სიხარულით შეჰყვირებს და უცინის მოქანავე ტოტებს და ჰაერში მოტრიალე ფოთლებს. სახლში მივალთ და ანუშკა ამ ფოტოს გვიგზავნის, თითქოს ჩემს გულს აკლდეს სიყვარულით გადავსება:

ყოველ წელს შემოდგომის კლუბის წევრები ერთმანეთს ვუგზავნით ყვითელფოთლებიანი ხეების, როგორც სილამაზის მანიფესტის ფოტოებს. ჩვენს ქუჩაზე  ერთი სულ გადაყვითლებული ხე დგას. ვერ მივუდექი ფოტოს გადასაღებად. გუშინ ჩავიარეთ და სულ ერთიანად გასცვენოდა ფოთლები. წელს დაბალ, უსახელო ბუჩქებზე დავფიქრდი. ყველგანაა, პარკებში, ქუჩის პირას. უსახელო ჩემთვის, თორემ რევაზ ინანიშვილს ალბათ ზუსტად ეცოდინებოდა მათი დასახელება. როგორი ფაქიზი და წვრილი ღეროები და ფოთლები აქვთ. თითქოს თეატრის მხატვარმა შექმნა სპეციალურად, წვიმისთვის, ნიავისთვის. ფერებიც სპეციალურად დაუდგინა. ერთი ძველი ფილმის კადრშია ასეთი ბუჩქები შემოდგომაზე: ოდნავ ირხევიან, წვრილ წვიმაში, ფოთლებიც აქა-იქ აქვთ შერჩენილი, დიზაინის თანახმად. სინაზით თრთიან, როგორც სოლო ვიოლინოს მაღალი ნოტები. მგონი, ეს ის მცენარეებია, ჩვენსავით რომ ეშინიათ მომავლის, ახლოსიც და შორეულისაც. ლამაზებიც არიან, გარემოსაც იცნობენ, ბევრიც უნახავთ და მაინც, ოდნავ თრთიან.

მიყვარს, როცა დედა ტელეფონით მიყვება სადმე წასვლის ამბავს: როგორ იმგზავრა უკანა გზაზე, როგორ ამოვარდა ქარი და დაღამებას სახლში შეასწრო. ამ დროს ყოველთვის ვეკითხები: ხომ არ შეგცივდა?