რა არის ჩემს გულში

სანდრა შაბათ დღეს განსაკუთრებით ელის. იცის, მაგრამ წინა დღით მაინც კითხულობს, ხვალ სად მივდივართო. შაბათობით ხელოვნების სტუდიაში შემეცნებითი გაკვეთილები აქვს. ამოუწურავ ფერად სამყაროსთან ზიარება სიხარულით და შთაგონებით ავსებს. კითხვაზე, რა უნდა გამოვიდეს, არტისტიო, მპასუხობს.

დღეს სტუდიაში სტუმრები დახვნენ.

 

როგორც შემდეგ გვიამბეს, ბავშვებმა მიიღეს დავალება, დაეხატათ, რა იყო მათ გულში.

ეს სანდრას ნამუშევარია. გულში ვარდისფრად ჩახატა ღიმილი, ყვავილი, წამწამები (განსაკუთრებით მოსწონს, როცა წამწამებზე ტუში მისვია და ყოველთვის აღნიშნავს. როგორც ჩანს, მისთვის ჩემი სიმბოლოა.) მერე კი ამ ყველაფერს იისფერი საბურველი შემოახვია.

ოდა შემოდგომას

შაბათი, 24 სექტემბერი

 გრილი, ღრუბლიანი დღე იყო, აქა-იქ ცრიდა. მყუდრო შემოდგომას გვპირდებოდა, ბევრ სეირნობას და სიცილს.

სახლში დავბრუნდით და ხაჭოს ნამცხვარი გამოვაცხვეთ, სანდრას თქმით "პეჩუნია".

ლეღვის ჯემი

ზაფხულობით ბებია ლეღვის ჯემს ადუღებდა ხოლმე. ეზოში ცეცხლზე შემოდგამდა, მაგიური რიტუალივით გაავსებდა ეზოს გამაბრუებელი სუნით. უკმევდა სიცოცხლეს, შვილიშვილებს, ოჯახის სისავსეს. დიდი მოხუფული ქილით ჩამოჰქონდა ზამთარში. ჯემი სქელი იყო (თვითონ "სკელს" ამბობდა) და ეს კიდევ ერთ ჯადოსნურ თვისებად მიმაჩნდა. ახლა ამ ჯემის მხოლოდ გახსენება შემიძლია, საკუთარი თავის სიღრმიდან გამოხმობა. კვამლის სუნი დაჰკრავდა და დღემდე მგონია, რომ რაც ყველაზე ძვირფასი და გემრიელია, ყველაფერს კვამლის სუნი უნდა ჰქონდეს.

როცა ეს ვიდეო გადავიღე (სანდრასთან ერთად ვაჟაზე მორიგი სეირნობისას), მეგონა, ამ სცენასაც სიღრმიდან ვუყურებდი, ზუსტად იმ დროიდან, ცხოვრებაზე რომ საერთოდ არაფერი ვიცოდი და მარტო შეგრძნებებით, დაკვირვებით და დანახვის სურვილით ვცხოვრობდი. ზაფხულის ღამის დადგომისას ასეთი ყვითელი შუქი და ნიავი მომწონდა.

წლევანდელი ზაფხულის სიტკბო ასე მოვხუფე: 

როცა დასავლეთისკენ მივდიოდით, ცაზე ბევრი უცნაური ფორმის ღრუბელი შევნიშნე. არავისთვის მითქვამს, ვერც მოვასწრებდი, იმდენად სწრაფად ცვლიდნენ ერთმანეთს. უმეტესად მითიური ცხოველების ფორმა ჰქონდათ. ან მე მენატრებოდა დასავლეთი და ყველაფერი ლამაზი მეჩვენებოდა, ან ისინი მეუბნებოდნენ, რომ დასვენება და თავგადასავალი იწყებოდა. უკანა გზაზეც დავნახე რამდენიმე, მაგრამ იმდენი აღარ.

Musica, do re mi re do si la sol

Melodia, nel cuore e nell'anima.

80-იანების ამ ჰიტს ჩემი დეიდაშვილი მაიკო მღეროდა. ჩვენი ერთად დასვენების ჰიმნივით იყო. Nel cuore e nell'anima - "გულსა და სულში".

ზაფხული გადის.

Ще́дрик

ამ საშინელ დღეებში ხშირად მახსენდება ჩემი საყვარელი უკრაინული საშობაო საგალობელი, რომელსაც ადრეც ვერ ვუსმენდი უცრემლოდ.

"პატარა მერცხალი მამულში ჭიკჭიკით შეფრინდა: "გამოდი, ბატონო, გამოიხედე! ნახე, შენს ცხვრებს ბატკნები ეყოლათ. საქონელი კარგად გყავს, თუ გაყიდი, ბევრს აიღებ. თუ არადა, დიდ მოსავალს მოიწევ, შავთვალწარბა ცოლი გყავს.""

ეს საგალობელი დალოცვა და სიკეთის, ხვავის და ბარაქის დაპირებაა, ბედნიერი ცხოვრების, შრომის შედეგით სიხარულის, ოჯახური სიტკბოების, მშვიდობიანად, უსაფრთხოდ  ცხოვრების და პატიოსანი შრომის, რასაც დღეს უკრაინელ ხალხს არ აცლიან.

ახლა ვინ ეტყვის, ვინ დაპირდება, ვინ მისცემს უსაფრთხოების გარანტიას? ვინ ეტყვის, შენი ნაშრომი სახლკარი ისევ ლამაზად იქნება წამომართული, შენს ყანაში თავთავებს ნიავი ააბიბინებს და ყოველ საღამოს ჩაის შენს სახლში, შენს ლამაზ ცოლშვილთან ერთად დალევო? ვინ მიუტანს ფერად ბუშტებს საველე ჰოსპიტალში დაბადებულ ჩვილებს? 

პატარა მერცხალო, მშვიდობის გაზაფხული მოუყვანე უკრაინელ ხალხს!

ჩვენი 2008 წელი

იკი-გაი: ბედნიერების იაპონური ფორმულა ქართველი მომხმარებლისთვის

წლების წინ, როცა ლიტერატურის ფაკულტეტზე ვსწავლობდი, გამოცდისთვის სხვადასხვა ისტორიული ეპოქის აღწერას გვთხოვდნენ. მაშინ კარგად არ მესმოდა, რომ ისტორიული მოვლენების ცოდნა იმ პერიოდის მწერლების ცხოვრების და შემოქმედების უკეთ გაგებაში დაგვეხმარებოდა. არ მესმოდა, რადგან მოვლენებს შორის კავშირის დანახვასა და ანალიზის გაკეთებაზე მაშინდელ სისტემაში აქცენტი არ კეთდებოდა.

მოგვიანებით, სხვა სკოლაში, “პიროვნული ზრდა” საგნად ისწავლებოდა. ვწერდით ესსეებს, ვაანალიზებდით საკუთარ მდგომარეობას, მიზნებს, დამოკიდებულებას სასწავლო პროგრამისადმი. მენტორთან ინდივიდუალური კონსულტაცია საშუალებას გვაძლევდა,  თეორიული საგნები პიროვნულ განვითარებასთან დაგვეკავშირებინა და პროგრესი თავად შეგვეფასებინა.

პიროვნული ზრდა და მასზე ორიენტაცია ოთხი მომხიბლავი ახალგაზრდა ქალის ბიზნეს-იდეის ცენტრალურ თეზისად იქცა. ბავშვობის მეგობრებმა: ანი მარღიშვილმა, მარიამ ესებუამ, მაკა კელენჯერიძემ და თათია კალანდაძემ გადაწყვიტეს, საკუთარი კომპანია დაეარსებინათ, რომლის მთავარი კონცეფცია პიროვნული ზრდა, ბედნიერების გასაღების პოვნა, საყვარელი საქმით დაკავება და ამით ენერგიის მიღება იქნებოდა. კომპანიას „იკი-გაი“ დაარქვეს, რადგან ეს უძველესი იაპონური მოძღვრება, რომელიც არსებობის მნიშვნელობის ან ცხოვრების ღირებულების პოვნას გულისხმობს, ზუსტად გამოხატავს პარტნიორების ჩანაფიქრს - თავიანთი პროდუქციით, კომფორტული ტანსაცმლით, მომხმარებელს ცხოვრების ხარისხის და შინაარსის უკეთ შეგრძნობაში დაეხმარონ.

ინფორმაციით გადატვირთულ სოციალურ ქსელში „იკი-გაის“ პროდუქციამ - თბილმა ფერადმა ქურთუკებმა - ისე სწრაფად და მძაფრად მიმიზიდა, რომ მივხვდი: ყველა ბიზნეს-კონსულტანტი მართალია, როცა უპირველესად იდეის სისწორეზე გვიქადაგებს. ბრენდის ერთიანი პრეზენტაცია: გვერდის სახელწოდება, ფოტოს ხარისხი, რაკურსი, პროდუქციის ფერები და  თარგი სრულყოფილად ქმნის იმ „ღირებულებათა ჯაჭვს“, რომელსაც მომხმარებლის გულამდე მივყავართ. კომპანიის პარტნიორთა ჩანაფიქრი მათ პროდუქციაში შესანიშნავადაა განსახიერებული. მისგან იკითხება, რომ პროდუქცია იმ ადამიანებისთვისაა, ვისთვისაც პიროვნული ზრდა მნიშვნელოვანია, ვინც პასუხისმგებლობით აკეთებს საქმეს, რომელიც კარგად გამოსდის, უხარია, როცა იცის, რომ სასარგებლო საქმეს აკეთებს; ამასთან აქვს ჰობი, სხვა საყვარელი საქმე. მისთვის სიახლისკენ პატარა ნაბიჯების გადადგმა და ყოველდღიური საქმეები, ოჯახის მოვლა, ახალი მისწრაფებების ჩამოყალიბება - ყველაფერი ენერგიის წყაროა. „იკი-გაის“ პროდუქციის მომხმარებელს შეგნებული აქვს, რომ ცხოვრება თავად უნდა გაიხანგრძლივოს და მეტი მიმართულებით განვითარდეს.

მომხმარებელთან კომუნიკაციაც ისეთივე ხარისხისაა, როგორც თავად პროდუქცია. წინასაახალწლო დღეებში, როცა ქუჩაში ტრანსპორტის მოძრაობა გადატვირთულობის პიკზე იყო, „იკი-გაის“ დამფუძნებლებმა ქურთუკი თავად მომიტანეს. მიხარია, რომ მათი ენერგია, სიცოცხლის წყურვილი და კეთილგანწყობა პირადად გაცნობისას მეც გავიზიარე. “Pay it forward”-ის პრინციპით ჩემი სიხარული ჩემს მეგობარ ანუშკას გადავეცი (ფოტოზე ქვემოთ). უფრო სწორად, სანამ რამეს ვეტყოდი, თვითონ მკითხა, რა გაცვიაო. ახლა ის ყოველდღიურ საქმეებზე სითბოში და საყვარელი ფერის (camel) ელეგანტურობის საბურველში გახვეული დადის. იკი-გაიც ხომ სწორედ ესაა?

სოფია გელენიძე - აბრეშუმის გოგონა

“აბრეშუმი ისევე ამშვენებს სხეულს, როგორც ბრილიანტი - ხელს.” 

ოსკარ დე ლა რენტა

ერთგან ბიზნესის შესახებ წავიკითხე: მამა შვილს ურჩევდა, ისეთი საქმე უნდა წამოიწყო, რაზეც მოთხოვნა ყოველთვის იქნება. ეს ან საკვებია, ან ტანსაცმელიო. ადამიანებს საკუთარი თავი საკმარისად გვიყვარს საიმისოდ, რომ ან ერთი მივიღოთ ცუდი, ან - მეორე.  ჩემი ამბავი იმაზეა, როგორ უნდა შევირგოთ კეთილგანწყობილი და სოლიდარული ახალგაზრდა ქალის მიერ  ჩვენი სილამაზის და თავდაჯერებულობისთვის შექმნილი სიკეთე, თანაც ისეთი ქსოვილისგან, რომელიც კაცობრიობამ საუკუნეების წინ აღმოაჩინა და შეიყვარა. ჩვენი ქვეყანა ისტორიულად აბრეშუმის მარშრუტის ნაწილი იყო. ჰოდა, ახლაც ვართ.

სოფი შარშან ზამთრის მიწურულს გავიცანი, როცა გაზაფხულის მოსვლას მხოლოდ იმიტომ ველოდი, რომ რამე მაინც იქნებოდა ახალი, თორემ ისე მოძალებული პანდემიური ჩაკეტილობა კარგის მოლოდინს არ მიჩენდა. მისმა შექმნილმა აბრეშუმის სინაზემ პირდაპირ შემომანათა ეკრანიდან. გვერდს სათაურად ჰქონდა: OWN est.2020 იქვე ტელეფონის ნომერიც იყო მითითებული. ასე, უბრალოდ, დავრეკე და გავიცანი. პირველი რამდენიმე საუბრისას პროდუქციაზე, ქსოვილზე მელაპარაკა, შემდეგ უკვე პირადი ამბებიც მოვყევით, ერთმანეთს გავუზიარეთ ქალობის, დედობის სირთულეები, ვისაუბრეთ დამთრგუნველი გარემოს გავლენასა და ბევრ სხვა რამეზე.

ყოველი ახალი შეკვეთილი ნივთის მოლოდინი უკვე მაბედნიერებს. სანამ დამზადდება, დღეებს სიხარულით ვითვლი. შუალედებში სოფი მიკავშირდება, მთავაზობს ნიუანსებს უკეთესი შედეგის მისაღებად. ნივთი ისევე ელეგანტურადაა შეფუთული, როგორიც თავადაა: გახსნი და ხელში იღებ მსუბუქ, ციმციმა აბრეშუმის პერანგს, სასიამოვნო მოლოდინით წარმოიდგენ დღეებს, როცა გეცმება და თავს განსაკუთრებულად იგრძნობ, კანი თავისუფლად ისუნთქებს, იქნები მოხდენილი და თან შეუზღუდავად, კომფორტულად ჩაცმული. ამ დროს სოფი გწერს, ვღელავ, მითხარი, როგორ მოგერგო და მოგეწონაო. ცოტა ხნის წინ ქურთუკი თვითონ მომიტანა. დღის ბოლოს დაღლილმა ნახევარი ქალაქი გაიარა, რომ შემხვედროდა. ვხედავდი, როგორ უხაროდა ჩემი რეაქციის ნახვა.

საკუთარი საქმისადმი ასეთი დამოკიდებულება სრულ ჰარმონიაშია მის გარეგნობასთან. ამაზე არაფერს ვიტყვი, ისედაც ცხადია. სოფის ერთდროულად რამდენიმე პროფესია აქვს. მისი განათლება ავიაციიდან და მედიცინიდან იწყება და პიარით და მარკეტინგით მთავრდება. ასეთივე მდიდარია მისი სამუშაო ისტორია. თუმცა, ეს მთავარი ამბის მხოლოდ შესავალია. ამ დროის განმავლობაში სოფი ეძებდა, რა ფორმით ეთქვა მისი მთავარი სათქმელი, როგორ მიეტანა სხვა ქალებამდე ის, რისიც ბავშვობიდან სჯეროდა: საკუთარი თავის ელეგანტურობით და სისადავით გამოხატვა.

როცა ქალის გარდერობში მაღალი ხარისხის ქსოვილისგან შეკერილი ტანსაცმელია, მას არ სჭირდება რთული თარგები, დეტალებით გადატვირთული მოდელები, „სწრაფი მოდის“ ტენდენციების აყოლა, შთაბეჭდილების მოსახდენად ჩაცმა. მის კანს აბრეშუმის სირბილე ეხება, სითბოსთვის კი შალის პალტო აქვს. სოფის მოდა „მდგრადია“, მიჰყვება კომფორტის და უზადობის საუკეთესოდ შერწყმის პრინციპს და როგორც ელეგანტურობის ელჩი, ქალებს საკუთარი თავის ერთგულებისთვის შთააგონებს. OWN-ის ქალი სწორედ ასეთია: სჯერა საკუთარი თავის, მშვიდადაა, რადგან იცის, რომ მიმზიდველია, მზადაა დატვირთული დღეებისთვის და მონდომებით აკეთებს საყვარელ საქმეს. ყველა დროში აქტუალური, ელეგანტური გარდერობის წყალობით მას თითქოს საკუთარი უსაფრთხოების კალაპოტი აქვს, რომელიც ნაზად  აძლევს ბიძგს, როგორც მოცურავეს - აუზის ცისფერი ფილებით მოფენილი კედელი.

ინტერვიუს გასაშიფრად OWN-ის აბრეშუმის პერანგი ჩავიცვი და აკვამარინის ბეჭედი გავიკეთე, არც თეთრი ღვინო დამვიწყებია. სხვაგვარად სოფიზე ვერ დავწერდი.