გალას შემოდგომა

გუშინ კიდევ ერთხელ, საფუძვლიანად გავივსე და გავიჟღინთე შემოდგომის მზით, ჰაერით და ფერებით, უფრო მეტად - ჩემი მეგობრების გარემოცვით. მაიკოსთან ავედით, მცხეთის სახლში. მის ბაღში ფოთლების სქელი ხალიჩა, ხეხილი და შემოდგომის გამაბრუებელი სურნელი დაგვხვდა. როლები გავინაწილეთ: მე ბაღში დავდიოდი ხეებს შორის, (უქარო და უნიავო დღე იყო და ხეები ჩუმად, უძრავად იდგნენ) ვფიქრობდი ლაშაზე, რომელიც თბილისში დარჩა და გალაკტიონზე. იმ დღეს მისი დაბადების დღე იყო. დამდევდა ფრაზა: "შემოდგომაა, წვიმამ მოლია ტყეთა მსუბუქი მელანქოლია".  კიდევ ეს: "გაისმა შორი სროლის ხმა მთაში და მონადირემ დაკოდა შველი. საღამო იწვა ხავერდის ყდაში, ვით წიგნი ლურჯი და ძველისძველი." მე და თამუნა მეზობლის ქალს გამოველაპარაკეთ... ამ დროს სხვებმა სამწვადე ადგილი მოაწყვეს. (შემოდგომის ჰაერთან შერეული კვამლის სუნი!) მერე კლასიკური ქართული მენიუთი გაჯერებულ სუფრას შემოვუსხედით. სულ რვა ქალი ვიყავით, და ერთი პატარა ქალი - მაიკოს თიკა.  დიდხანს ვქაქანებდით. მაიკოს დედა თავის დაბალი, სასიამოვნო ხმით ალჟირსა და საფრანგეთში ცხოვრების წლებზე გვიყვებოდა. მერე სახლში წამოსვლის დრო მოვიდა... პეპის სახლივით მხიარულფერებიან და ტერასებიან მყუდრო სახლს და ჩვენს მასპინძლებს დროებით დავემშვიდობეთ.

დილით, სანამ მცხეთაში წავიდოდი, ლაშამ "ბიბლუსში" გალაკტიონის ხუთტომეული იყიდა. (ერთდღიანი აქცია იყო: მის დაბადების დღეს ნახევარ ფასად იყიდებოდა.) მეხუთე ტომში წერილებია. ერთი მახსოვს, ადრე წაკითხული. ოლია წერს დაახლოებით ასე: მრავალი წლის შემდეგ, ზამთრის გრძელ ღამეებში უცხო ადამიანები წაიკითხავენ შენს ლექსებს, სრულიად უცხო ადამიანები მოისმენენ პოეზიის მონარნარე ხმას და სულით ამაღლდებიან.

ასეთი იყო გალაკტიონის შემოდგომის დღე. ჩემს თმას და შარფს დღესაც კვამლის სუნი ასდიოდა, ან მე მინდოდა ასე.

ცოცხლად და ბატიკით.

მაიკოს ბაღში იები ჰყვაოდა!

ალბათ, ხვდებით, ვინაა ყველაზე კარგი დიზაინერი და ლანდშაფტის არქიტექტორი.

ძალიან ტკბილი იყო. ხელით ვჭამეთ, ველურად.

მაკას ნახელავი