Autumnal Rant and Rave

ოქტომბერი მოვიდა და ბლოგიც გავაცოცხლე. მრცხვენოდა, მიტოვებული რომ მქონდა. ადრინდელზე ნაკლებად არ მიყვარს, გასაზიარებელიც ბევრი მაქვს, უბრალოდ, ყოველდღიურობის რიტმმა ჩამითრია.

ჩვენ ირგვლივ მიმდინარე პროცესები გაოცებულს მტოვებს, გაოცებულს ჩვენი შეგუებით. სოციალურ უსამართლობას, ცუდ ეკოლოგიურ პირობებს, დაუდევრობას, რაც მუდმივად სიცოცხლის საფრთხეს ქმნის - ყველაფერს ვეგუებით. ალბათ, შედეგის იმედი არ გვაქვს და იმიტომ, არც სოლიდარობით ცვლილების მოხდენის. ეს პროცესი იმას გავს, გზაზე რომ მიდიხარ და ეს გზა თანდათან ვიწროვდება, ბნელდება, ზემოთ ასახედიც იფარება და არც წინ ჩანს არაფერი.

ნატალია ჰყვებოდა თავის საყვარელ სერიალზე, Friends. მე ბოლო დროს Sex and the City-ის მირანდას სიტყვები მახსენდება, ქერის რომ ეუბნება: Barney-ის ახალი კაბა მაცვია და თან პლასტმასის ჭურჭლიდან ვჭამო. ამ სერიალის შემდეგ იმდენი წელი გავიდა და საშველი მაინც არ არის: შესვენების შეზღუდული დრო, ხალხით გადატვირთული ლანჩის ადგილები, მუდმივი სტრესი, პლასტმასა, ხანგრძლივი სამუშაო საათები, ჩვენთვის უცნობი ქიმიური ნაერთებით დამზადებული ყოველდღიური მოხმარების საგნები, განსაკუთრებით ისინი, უშუალოდ ჩვენს კანს რომ ეხება... აქაც შეგუება და მარწუხები... უშინაარსო, ერთჯერადი ნივთების გარემოცვა. სადღაც ხომ იხუვლებს ერთად?!

ამასწინათ ვფიქრობდი, რომ ფეისბუქს და ინსტაგრამს კოლექტიურად merchandise უნდა გადაერქვას. მექანიკურად და ინერციით ყოველდღე ვხსნი, სინამდვილეში კი უამრავი კომპანიის სავაჭრო შეთავაზებას ვეცნობი უნებურად. ისინი თავიანთ მიზანს ასრულებენ, ინფორმაცია ჩვენამდე მოაქვთ, მე კი რეალურად ამ ინფორმაციის მხოლოდ მცირე ნაწილი მჭირდება. ეს ვიცი და მაინც ვნებდები მათ თვალისმომჭრელ ფოტოებს, ვანაგვიანებ გონებას, მბეზრდება და მაინც იმავეს ვაკეთებ.


Hygge ცხოვრების სტილის კონცეფციაა, დანიური და ნორვეგიული წარმოშობის, რომელიც ყოველდღიურად უსაფრთხოების, თანაბრობის, მთლიანობის და ყველაზე მეტად კი მყუდროების და სიმშვიდის სასიამოვნო და ღირებულ განცდას ნიშნავს. Hygge მომენტის შეგრძნობას, მისით ტკბობას და ამ მიზნისკენ მიმართულ ქმედებებს გულისხმობს. ერთ სტატიაში ეწერა, რომ ბევრმა კომპანიამ ეს ცნება, რომელიც ძალიან პოპულარული გახდა, პლედების, წინდების და სანთლების გასაყიდად გამოიყენა (ისევ merchandise!) პოპულარობა კი გასაკვირი არაა: სტრესით და არაადამიანური სტანდარტებით გადაღლილმა ადამიანებმა სიხარულით აიტაცეს და ახალი მისწრაფებების სიის სათავეში მოაქციეს.

ნორვეგიაზე Hygge სულისკვეთებით სავსე ეს სიმღერა გამახსენდა, სიმშვიდის და იდილიის ჰიმნი: ჩრდილიან ქუჩებზე წყვილი ველოსიპედით სეირნობს. ველოსიპედი ერთი დღით იქირავეს. გოგო წინ ზის, ბიჭი მართავს. გოგოს ქარი თმას უწეწავს. ბიჭს თმა სახეზე ეცემა და გზის დანახვას უშლის. ქალაქში გაყვანილ არხზე წვერიან კაცს ხედავენ პატარა კანოეთი, რომელიც კაიმანის კუნძულებიდან ჩამოსულს გავს. 

Hygge ჩემს მეგობარ თინასაც გამოუცდია ბავშვობაში: მიყვებოდა, როგორ გადაიყვანეს დედამისი სამუშაოდ ქუთაისთან ახლოს, სოფელ კურსების სკოლაში. დედამ თინაც იმ სკოლაში გადაიყვანა. დილაობით ერთად მიდიოდნენ მატარებლის სადგურში, იქედან - კურსებში. საღამოს - უკან, ქუთაისში. თინას დღემდე ცოცხლად აქვს შენახული ყოველდღე მატარებლით მგზავრობის ემოცია. მისთვის ზეიმი იყო მატარებლიდან იმერეთის ხედების ნახვა, ამას ნამდვილ საჩუქრად და მისთვის გამართულ წარმოდგენად მიიჩნევდა.

ქუთაისი ლამაზი იქნება ამ შემოდგომას. სანდრას ჯერ არ უნახავს, მაგრამ როცა თავისი ენით „ლოკოკიას“ ამბობს,  სულ მგონია, რომ ქუთაისურად უქცევს, მაგალითად, როგორც "დამალობიას", „საფიჩხიას“ ან „საღორიას“ იტყოდა.

ანი მწერდა ელას იმ სიმღერაზე, The Man I Love და გამახსენდა 12 წლის წინანდელი ამბავი. ახალი ჩასული ვიყავი ჰოლანდიაში და ჩემს გერმანელ დაქალთან, ნიკოლთან ერთად მივსეირნობდი ქუჩაში. მაშინაც შემოდგომა იყო, უკვე ბნელდებოდა. სახლისკენ მივდიოდით, როცა გვერდიდან the man I love-ის მელოდია მომესმა, ელასი არა, სხვა ინტერპრეტაციით. მივბრუნდი და მთლიანად ვიყიდე ხუთდისკიანი ალბომი Jazz for Special Moments. სახლამდე სულ ამ მელოდიას ვღიღინებდი, თან თითქოს ღრუბლებზე ვაბიჯებდი. ნიკოლი ხელკავით მომყვებოდა და ჩემს მეოცნებეობაზე ეღიმებოდა. მერე მითხრა, მაგ ალბომს თუ მათხოვებ, მამაჩემს მოვასმენინებ და თუ მოეწონება, ვუყიდიო. 

უკვე ნამეტანი მომდის იმის თქმა, როგორ მიყვარს შემოდგომა, თავის ყველა გამოვლინებით. ამ დღეებში გია ყანჩელის მუსიკის თანხლებით ვსეირნობთ ადრე დაღამებულ პარკებში, ლამპიონების ყვითელ შუქზე.