განშორების სცენები

დამშვიდობება რთული რამეა, თუნდაც არც ისე ახლობელთან, რომელიც სულ ცოტა ხნით მიდის სადმე. ამ დროს ყველა ღელავს: კაცები მკაცრ სახეს იღებენ და მუშტებს მაგრად უჭერენ, ბავშვები გათიშული იყურებიან სადღაც, ან პირიქით, ბევრს დახტიან, ხმამაღლა ლაპარაკობენ და ყველას აწუხებენ, ქალები კი უბრალოდ ტირიან. ვინც მიემგზავრება, იმას კიდევ არაუშავს, სადღაც მიდის, თავგადასავალში. ვინც რჩება, ის უფრო მეცოდება. მგონია, რომ მოწყენილი დღე ექნება, მით უფრო, თუ ზაფხულია და ცხელა. პირველი რამდენიმე ნაბიჯი იქნება ყველაზე გაბრუებული და ფიქრიანი, დანარჩენი დღე - ნელი, ჩუმი.

Cinema Paradiso; Alfredo and Toto.

Ghost World; Enid leaving town.

ერთხელ სოხუმში მივდიოდით "ელექტრიჩკით", ბებომ გაგვაცილა სადგურზე. მატარებლი რომ დაიძრა, ემოციები ვერ შევიკავე და ხმამაღლა ავტირდი. დედაჩემს შეეშინდა. სხვა რა გზა მქონდა, სიმართლე ვუთხარი, ბებო მეცოდება, მარტო რომ დარჩა-მეთქი. იმის წარმოდგენაც ცუდად მხდიდა, რომ ის ბაქანზე მარტო დარჩა, რომ მარტო წავიდოდა სახლში, გზაში ჩვენზე იფიქრებდა და ინერვიულებდა, რას ვიზამდით და როგორ ჩავიდოდით.

Cinema Paradiso-ს ის ეპიზოდი, როცა ტოტო ქალაქ ჯანკალდოდან მიემგზავრება, ალბათ ერთ-ერთი საუკეთესო დამშვიდობების სცენაა მთელ კინოს ისტორიაში. მან მარტო ის იცის, რომ თვითონ უნდა შექმნას საკუთარი მომავალი, რომელიც იმ პატარა ქალაქში, "პარადიზოს" საპროექციო ჯიხურში არ ექნება. ალფრედო, შორიახლოს მდგომი, მდუმარე დედა და დაგვიანებული პადრე ადელფიო, პატარა ბაქანი, რომელსაც კამერა ნელ-ნელა შორდება... შეიძლება, გული გაგიჩერდეს.

ერთი მეგობარი მეუბნებოდა, როგორი ლაპარაკი იცი, რაღაცას ჩვენზე ვყვებით და უცებ მოაყოლებ წიგნის ან ფილმის ამბავს, თითქოს იმის გაგრძელება იყოსო. ჰოდა, ეს ჩანაწერიც ასეთი გამომივიდა. კიდევ კარგად მოვიქეცი, რომ "პარადიზოს" მუსიკა და ეს სცენა არ მიხსენებია, თავისი საუნდით. არც ეს ლექსი. ("მათთვის, ვინც მარტოა.")

რომელია თქვენი საყვარელი დამშვიდობების სცენები?