MODERATO

ბლოგი მიტოვებულივით მყავდა. ჯერ აღდგომა იყო და შვებულება ავიღე, მერე ჩემი დაბადების დღე, მერე სამსახურის საქმეები გადაება და დრომ მალე ჩაიქროლა (ნეტა, ნელა როდის გადიოდა?). "მყავდა" დამიწერია. კარგია, ალბათ, ცოცხალი რომაა, იმიტომ.

ერთ ბანალურ რაღაცაზე მინდა დავწერო. ეს ამბავი ძალიან მასევდიანებს და იქნებ, ამით ცოტა შემიმსუბუქდეს, ან კარგი აზრები მოვისმინო. მოკლედ, ისაა, შენ რომ ვინმეს სიკეთეს სთავაზობ და ის რომ არ იღებს, ან იღებს, მაგრამ სხვათაშორის და ამ დროს რომ თავს ისე გრძნობ, "ვ დურაკახ". 

უცნაური სიტუაციაა. სიკეთის მკეთებელი, რომელსაც მართლა უნდა, მეორე ადამიანი გაახაროს, ბრიყვი და მოცლილი გამოდის. მისი ყურადღება არ სჭირდებათ. მეორე მხარეს ყრუ კედელი ხვდება, ან პირდაპირი უარი. ის მეორე არის "ქულ", პრაგმატული, თავაღერილი, დროის განმკარგავი. როგორ უნდა მიხვდე, როდისაა  შენი ზრუნვა "ზედმეტი"? როგორ უნდა დაიცვა ზომიერება ადამიანებთან ურთიერთობისას? არ ვიცი. 

ჩემი ერთ-ერთი საყვარელი ფილმია ტავიანების "ქაოსი". რამდენიმე ნოველისგან შედგება. ერთი ეპიზოდია, რომელიც ბოლოს მიღებს. ქალს სამი შვილი ჰყავს, ორი "ნამდვილი" და მესამე მოძალადისგან ჩასახული. ის ორი ემიგრაციაში წავა და დედა სულ არ ახსოვთ. დედა "წერილებს" უგზავნის (რეალურად, ჰგონია, რომ უგზავნის) და ჯიუტად ელის, სჯერა მათი. უკვე ნახევრად გიჟია, სულ გზაზე დგას, მეზობლები სერიოზულად არ აღიქვამენ. მესამეს უყვარს და ეცოდება. ყოველდღე მიდის იმ გზაზე, დგას, უყურებს და თანაგრძნობის იმედი აქვს. თიხის ჯამით დედისთვის ახლადმოწველილი რძე მიაქვს. დედა დასჯილივით ექცევა, ლამის ქვა ესროლოს და გააგდოს. ვერ ვუძლებ ამ კადრებს... მიჭირს. ნეტა, რამდენ ხანს ივლის ის პატიოსანი, მშრომელი გლეხი იმ გზაზე? წარმოვიდგენ, როგორი დარდით ცხოვრობს, რამდენს შრომობს, როგორი ცოლშვილი ჰყავს... ძალიან სევდიანად გამოიყურება სახლ-კარი, საქონელი, ნაშრომი, რომელსაც უანგაროდ სთავაზობენ და რომელიც....რომელიც არ უნდათ. 

აქ დავასრულებ, ნამეტანი რომ არ მომივიდეს და თქვენც არ დაგასევდიანოთ. თუ ფილმს ნახავთ, მითხარით, როგორ მოგეწონებათ.