აბასთუმანში ჩვენი სასტუმროს წინ პატარა სახლია. მისი პატრონი არ დამინახავს, სარეცხი კი ჰქონდა გაფენილი ერთ დღეს. უბრალო, ძველებური ხის ცისფერი ჭიშკარი აქვს, სახლიც პატარა, მცენარეებში ღრმად, მოკრძალებულად დგას. ციცქნა ეზოში ყვავილები აქვს, ისინიც ძალიან უბრალო, მინდვრის ყვავილებს გავს. სადღაც ძაღლიც დასუნსულებს. ყველაფერი იმდენად კარგად ეხამება ერთმანეთს, თითქოს დიზაინერს დაეგეგმოს. ეს სახლი ჩემი აქაური ზღაპრის წიგნია. არავისთან ვახსენებ - თითქოს, მეშინია, არ გაქრეს. ვიდეო კი გადავიღე (ქვემოთ).
იმ საღამოს, როცა მანქანა მოხვეული გზით სულ ზემოთ და ზემოთ ადიოდა, ვიფიქრე, რომ ვარსკვლავებთან ყველაზე ახლოს ვიყავი და მათთან შესახვედრად მივდიოდი. ტელესკოპში სატურნი ყვითლად ლივლივებდა. ხან კონტურები გაუმკვეთრდებოდა, ხან გაბაცდებოდა, მაგრამ იქ იყო. მის წინაშე ვილოცე, ვღელავდი, თითქოს სამყაროს შემოქმედი განსხეულებული, პლანეტის სახით ვნახე, 40 სმ-იანი რეფრაქტორით კოსმოსს დავუკავშირდი და მასთან ერთად მაგიური ენერგიის საერთო ველში აღმოვჩნდი. სულ რამდენიმე წამი ვუყურე, მაგრამ საკმარისი იყო.
არ ვიცოდი, რომ ზაფხულში ოჯახთან ერთად დასვენების დროს სამყაროს ჩემთვის ასეთი დიდი საჩუქარი ჰქონდა.
შენც რომ უსაჩუქროდ არ ტოვებ სამყაროს და ყველაზე ლამაზ გულს - ფიას ჩუქნი, ისიც არ გიშვებს ხელცარიელი. 🥰😘🌼💮💚💜
ReplyDelete<3
Delete