სამოთხის ფერი

ირანელი რეჟისორის - მაჯიდ მაჯიდის ფილმი ვნახეთ, "სამოთხის ფერი". ეს რამდენიმე დღეა, იქ ვარ, იქ დავრჩი.

ადრე სხვა ფილმიც ვნახეთ მისი, "ზეცის შვილები". ისეთ ფილმებს იღებს, პირველივე წუთებიდან რომ ყველაფერი გავიწყდება და გაუნძრევლად უყურებ.

სავალუტო კრიზისის, გრიპების ისტერიის და თოვლ-ყინვის შუაგულში მყოფი სულ უფრო მეტად ვისწრაფი იმისკენ, რასაც რეჟისორი გვახსენებს, საითკენაც გვახედებს ჩვენ, რკინაბეტონის ქაოტურ ქალაქში ამომხრჩვალ და საცობებში ნაჯაჯგურებ ეგოცენტრიკებს.

შენ, ადამიანო, ასეთი უნდა იყოო - ამას მკარნახობს ამ პატარა ბიჭის - მოჰამედის ყველა მოძრაობა, მოქმედება. თვალხილულ ადამიანებზე ბევრს ხედავს, ბევრი ესმის; უშუალო და ჰარმონიული ურთიერთობა აქვს გარემოსთან. მასწავლებელმა უთხრა, ღმერთს ვერ დაინახავ, მაგრამ ყველგანაა და უნდა იგრძნო, უნდა შეეხოო. მისთვის ყველაფერი ღმერთის ძალის გამოვლინებაა: ბუდიდან გადმოვარდნილი ბარტყის სუსტი ხმა, კოდალას მორზეს ანბანი, მისი სოფლის მაღალი ბალახი, მდუმარე კენჭები მდინარის ფსკერზე... 

მისგან იმდენად ბევრი სიკეთე და სიყვარული მოდის, ვერ მიუახლოვდები, დაგწვავს. სპეციალურ სკოლაში, სადაც სწავლობს, თავისი პატარა ბუნაგი აქვს. იქ ბებიის და დებისთვის გადანახული საჩუქრები უწყვია. კიდევ მაგნიტოფონი უდევს, სადაც ბებიას ნამღერს უსმენს, სანამ არდადეგებზე სახლში წავა. ყველაფერს, რაც მის ირგვლივ ხდება, სასკოლო პროგრამის ჩათვლით, იოლად, მთლიანად ითვისებს და სწორად იღებს. ეს დამოკიდებულება თითქოს დიდ ადამიანად აქცევს და უფრო მომხიბლავს ხდის.

ფილმში კიდევ ბევრი რამ ხდება, მაგრამ ამჯერად მხოლოდ იმის თქმა მინდოდა, როგორი აღფრთოვანებული ვარ სიკეთის და ადამიანობის ამ ილუსტრაციით.

იდეასთან ერთად, ფილმის ღირსება ისიცაა, რომ ძალიან ფოტოგრაფიულია; ყველაფერი, რასაც ეკრანზე ხედავ, ძალიან ცხადია; თითქოს, რეჟისორს 4D ტექნოლოგია აღმოეჩინოს, რითაც მაყურებელს შეგრძნებების, შეხების და სურნელის თავბრუდამხვევ თავგადასავალში შეიყვანდა.

სანამ ფილმს ნახავდეთ, ჩემს ხელთ არსებული საშუალებით - სიტყვით მეც შეგახედებთ პატარა სამოთხეში:

- სოფელი, სადაც მოჰამედის ოჯახი ცხოვრობს, გურიის ან აჭარის მთიანი სოფელი გეგონებათ. მაღალი ხეები, ყაყაჩოებით მოფენილი მინდვრები, სივრცე.

- ამ სივრცეში ხალასი პატარა ბიჭი, რომელიც ბედნიერია სახლში დაბრუნებით და გზიდანვე გაჰყვირის ბებიას სახელს. ("ბებიას" არ ეძახის: სახელით მიმართავს, ძმაკაცურად.) ერთი სული აქვს, როდის გაინავარდებს მასთან ერთად, ნახავს, რა დათესა და მის თავზე გადამფრენი ფრინველები რას მიაძახებენ.

- ნიავი, რომელიც აზიზის დარგულ მცენარეებს არხევს. ბიჭის ხელი, რომელიც შეისწავლის მათ სიმაღლეს, ფორმას. სწორი დამოკიდებულებით მოგვრილი სიხარული. შრომის საუკეთესო ანაზღაურება - ნაყოფის სიუხვე.

- ახლოს ზღვაა. იქ, სადაც მდინარე ზღვას უერთდება, შლამიანი ადგილია. ხედავთ იმ კუს, ბუჩქებში რომ გახლართულა და მარტო თეთრი მუცელი უჩანს? ან იმ თევზს, გზა რომ აბნევია და შლამში ფართხალებს?

- სოფელში გორაკზე სკოლის კოხტა შენობა დგას, ლამაზად შეღებილი ფასადით. მასწავლებლები აქაც და თეირანშიც ძალიან ჭკვიანი, ალერსიანი, გულისხმიერი და ტაქტიანი ხალხია. 

- მოჰამედის ბებია აზიზს პატარა ხის საქათმეში ქათმები ჰყავს. დილით კალათით მიდიან თბილი კვერცხების ასაღებად. მოჰამედი სათითაოდ იჩერებს ხელისგულზე, უსმენს, ეფერება. 

- ყველაფრის მოფერება მოგინდებათ.

- მოჰამედის დები ყვავილებს კრეფენ: ყაყაჩოებს, ღიღილოებს. მერე ფურცლებად შლიან, ფურცლებს დიდ ქვაბებში ჩაუშვებენ, სადაც წყალი დუღს. წყალი წითლად, ცისფრად, ყვითლად იფერება. მასში ხალიჩის საქსოვ სქელ ძაფს ღებავენ.

სამოთხის ფერებია, არა?