პაწაწინა იადონი და ვარდის კონა

აქამდე სხვა პლანეტაზე ცხოვრობდა. მერე, ერთ დღეს გადაწყვიტა, ჩვენთან მოსულიყო და უსასრულო ბედიერება მოენიჭებინა. ეს 11 დეკემბერს მოხდა. 

როცა ვუმღერი, ხმა მიწყდება. ჩემს ცნობიერებას ისევ ახსოვს ის დრო, ყველა სიმღერას რომ მას ვუნახავდი და წარმოვიდგენდი, როგორ მომისმენდა. ალბათ, გამივლის.

ის დრო უჩვეულოდ მეჩვენება, როცა მუცელში მყავდა. უჩვეულოდ და ტკბილად. როგორც შესანახად მობარებულ დიდ განძს, ისე ვატარებდი და რომ ეთქვათ, მეტხანსაც მეყოლებოდა. უჩვეულო ისაა, რომ მის სახეს ვერ ვხედავდი ისე ცხადად, როგორც ახლა და სხვაგვარად მიყვარდა.

ჩვენი საწოლი ოთახის ფანჯრიდან ქალაქის სკვერი ჩანს, სადღესასწაულო ნათურებით მორთული. ღამეები სანდრასავით მშვიდი და მყუდროა. ოთახში თბილა, დეკემბრის ღამეს საშობაო ნათურები ანათებენ. ჩემი გოგო მშვიდად სუნთქავს ჩემს გვერდით.

დღეს ალექსანდრას მამა რეზო გაბრიაძის მოთხრობებს უკითხავდა ძველ ქუთაისზე და შობის სასწაულებზე. თითქოს იმაზე დიდი სასწაული არსებობდეს, ვიდრე თვითონაა.

ნოემბერი. მოლოდინში.