შოკოლადის ფანტელები

http://ermonia.blogspot.com/2010/07/i-old-kutaisi.html

ის ძველი სანაყინე ბაღის შუაგულში იდგა. მგონი, დასაშვები კედლები ჰქონდა. პირდაპირ შიგნით აბიჯებდი, თან კაფეში იჯექი და თან გარეთ, ბაღის სიმწვანეში. იმ პერიოდში ყველა კაფეს ერთნაირი, სტანდარტული სანაყინე ჭურჭელი ჰქონდა: ზედა ნაწილი პრიალა ვერცხლისფერი მეტალის იყო, ფეხი - სპილოსძვლისფერი პლასტმასის. ხანდახან ვუყურებდი, როგორ ასველებდა კაფეს თანამშრომელი ამოსაღებ მრგვალ კოვზს ჯერ წყალში, და შემდეგ ვერცხლისფერ ზედაპირზე კოხტად აწყობდა სამ ნაყინის ბურთს. იმ სანაყინე ვაზის დანახვა ჩემთვის სიხარულის დასაწყისს ნიშნავდა. ყველაზე მეტად შოკოლადის ფანტელებით ვიყავი მოხიბლული, რომლებსაც ვანილის ბურთებზე აფრქვევდნენ. რაღაც ძალიან უცხო და განსაკუთრებული იყო ჩემთვის და მეგონა, ნაყინის მირთმევის მთელ პროცესს უფრო ჯადოსნურს ხდიდა. იმ სანაყინეში ხშირად დედასთან და მის მეგობრებთან ერთად დავდიოდით. ალბათ, საუბარს გათიშული ვიყავი: ჩემი გონება ამ ფანტელებით იყო დაკავებული. მეჩვენებოდა, რომ განსაკუთრებულ გემოს სძენდა ნაყინს, თან მყარი იყო და პირში არ დნებოდა. ალბათ, ჩვეულებრივ შავ შოკოლადს სამზარეულოს სახეხზე ხეხავდნენ და ზოგიერთი ფანტელი ამიტომაც იყო ხის ბურბუშელასავით აპრეხილი. 

ერთ რუსულ საიტზე ვიპოვე ეს ფოტო.

წლების წინ სულ მოლოდინებით ვიყავი სავსე, გამოუცდელობის გამო. ყველგან, ყველა სიახლეში, ყველა ადამიანში თუ უბრალო პროზაულ ამბავში იმ შოკოლადის ფანტელებს ვეძებდი გაუცნობიერებლად.  ცნებებს რომ ორი მხარე აქვს, ამის გახსენებას თუ შევეცდებოდით და დაფაზე რამდენიმეს ჩამოვწერდით, "მოლოდინის" მეწყვილედ ალბათ "იმედგაცრუებას" მივიღებდით. მაინც ლამაზია მოლოდინი: ზოგჯერ პროექტის მონახაზივითაა, ბუნდოვანი და თან ჯიუტი რწმენით სავსე. როგორც იდეალისტი, ვაგროვებ ამ იდეის ნაირგვარ გამოვლინებას. დოჩანაშვილს ჰყავდა "სამოსელი პირველში" ერთი ქალი, რომელსაც შეეძლო, ჯერ ჩაუდენელი გმირობისთვის შეეყვარებინა კაცი. ამ ქალს ხშირად უბრუნდებოდა და გვახსენებდა: აი, ეს ის ქალია, კაცი რომ მომავალში ჩასადენი გმირობისთვის შეიყვარაო. ამერიკელი მწერალი ქალი ფრანჩესკაც ამ კლუბის წევრია, ტოსკანაში რომ დასახლდა შიშებთან პირისპირ. იქაურმა კაცმა უამბო ავსტრიასა და იტალიას შორის, ალპებში, ერთი მიუვალი, ციცაბო ადგილის შესახებ, რომელზეც სარკინიგზო გზა გაიყვანეს. გზას ვენა და ვენეცია უნდა დაეკავშირებინა. საოცარი ის იყო, რომ მაშინ მატარებელი არც არსებობდა. გზა იმ რწმენით ააშენეს, რომ ერთ დღეს იქ მატარებელი გაივლიდა. ხომ არის ხოლმე კვირის შუა დღეები, როცა მძიმე ფიქრები გვეძალება. კაცების არ ვიცი და ჩვენ, ქალები ხშირად ვყიდულობთ კოსმეტიკას, ტანსაცმელს, აქსესუარს, იმედიანად გვიდევს ჩანთაში, მოვდივართ და წარმოვიდგენთ დღეებს, რომლებიც მომავალში დადგება. იმ შარფს მოვიხვევთ, ის რუჟი გვესმება, ყველა კბილი იქათქათებს, თმა შამპუნის რეკლამასავით იცეკვებს შენელებულ კადრში, ჩვენ სულ მაღლა ავიხედავთ და ფეხს ქუჩის ორკესტრის რიტმებს ავაყოლებთ.

მურილიო. "გალისიელი ქალები ფანჯარასთან". 

ეს ნახატი წლების წინ, ვაშინგტონის გალერეაში ვნახე. ახლაც ბევრი რამის სიმბოლოდ მესახება. კიდევ ერთი ესპანელის, პედროს ახალმა ფილმმა დამაფიქრა არასდროს რომ არ შეიცვლება, ისეთ რამეებზე. ხომ გვყავს ადამიანები, რომელთა გულისთვისაც დაუფიქრებლად დავთმობთ სიცოცხლეს, გადავდგამთ მთებს, ამოვიღებთ გულს. იმ უპირობო სიყვარულს, რომელიც მათთან გვაკავშირებს, ერთი წილი ტკივილიც ახლავს თან. ეს ტკივილი ზოგჯერ გულისწყვეტაა, უმეტესად კი დანაშაულის გრძნობა, რატომ ასე არ გააკეთე, რომ ის უკეთ ყოფილიყო და სხვა ათასგვარი "რატომ". ალბათ, რაც უფრო ძლიერია სიყვარული, მით უფრო გვინდა, იმ ადამიანისთვის ყველაფერი შევძლოთ, დამცავ კედლად გადავიქცეთ, პატარა პრინცის ვარდივით მინის ხუფში მოვაქციოთ, რომ პლანეტის მტვერი არ მიეკაროს. ეს კი რეალობასთან კონფლიქტს ქმნის და ალბათ, ამიტომაც გვტანჯავს დანაშაულის გრძნობა.

ბოლო დროის მოწონებული სიმღერა, სხვა ესპანური ფილმიდან გავიცანი. 

ვინც უკვე ნახეთ "ხულიეტა", ალბათ ჩემსავით აღფრთოვანდით ჰეროიკული მოლოდინით, რომელიც გამართლდა, რეალიზდა. მწერალი ფრანჩესკა, გალისიელი ქალები, დედა ხულიეტა, ეს მომღერალი ქალი და თქვენც, ვინც ფიქრით გამომყევით, ცხელი სამხრეთული დღის ბოლოს ფანჯარასთან მდგომი გავხედავთ ალპების ვიწრო გზაზე მიმავალ მატარებელს. ხელში შოკოლადის ფანტელებმოყრილი ნაყინი გვეკავება. (ისეთი სანაყინე ვაზა არ გვექნება, მაგრამ არაუშავს) გაგვეღიმება, როცა გაგვახსენდება: მატარებლისთვის გზა დიდი ხნით ადრე გაიყვანეს.