არადუ

pinterest; pascal campion.

- ახლა ზუსტად ის დროა, ცხელი შუადღით რომ ვიძინებდი, გამოღვიძებულს კი დედას დაყენებული მაწონი უნდა მეჭამა. სოფლის რძით აკეთებდა. მიხაროდა, როცა ვხედავდი, როგორ იდგა მაწვნის ქილები სამზარეულოს მაგიდაზე, ტილოთი შეფუთული. იმ ზაფხულების მოგონების გასაცოცხლებლად საბავშვო წიგნების გადაკითხვაც დავიწყე.

- დოკუმენტურ ფილმში ახსენეს აფხაზეთის სოფელი არადუ. როცა სოხუმში ამ სახელწოდების ლიმონათით ვიჭყიპებოდით, უბრალოდ აფხაზური ჟღერადობის სიტყვად ვთვლიდი და არც მიკითხავს, რა იყო. ალბათ, მდინარე მეგონა. ორივეს დაბრუნება რომ შეიძლებოდეს, აფზახეთისაც და ბავშვობისაც.

- სალვა ან-ნუაიმის "თაფლის სამხილმა" კიდევ ერთხელ დამაფიქრა ჩვენი საზოგადოების არაბულ სამყაროსთან მსგავსებაზე. დავრწმუნდი, რომ აკრძალვას საპირისპირო შედეგის გარდა არაფერი მოუტანია, მითუმეტეს, რომ ქალი ყველა დროსა და საზოგადოებაში საკმარისზე ჭკვიანია იმისთვის, რომ მის დასათრგუნად მოგონილი ყველა შეზღუდვა თავისსავე სასიკეთოდ შეატრიალოს. ბევრი წინა თაობის მშობლისგან მსმენია, რომ ქალიშვილის აღზრდა გარკვეულ ეტაპამდე უნდა მიეყვანათ, შემდეგ კი, მათივე სიტყვებით, "მას ვიღაც წაიყვანდა." ზოგ არაბულ ქვეყანაში თურმე მრუშობისთვის სვამდნენ ციხეში. მე ასე მოაზროვნე მშობლებით გავავსებდი ციხეებს. ახლა ფემინიზმზე ატეხილ გაცხარებულ კამათს ხშირად ვუყრუებ, მაგრამ ერთ რამეს ვერ ვეგუები: განათლების უფლების შეზღუდვას. ქალის ვერც მშობელი და ვერც მისი მომავალი ოჯახი მის მაგივრად ვერ გადაწყვეტს, განაგრძოს თუ არა განათლების მიღება და მუშაობა. ამ ლოზუნგით გავავსებდი მთელ ქუჩებს, ზოგს სტენსილით, ზოგს ნაბეჭდი ბილბორდით.


- რა კარგი რამეა ჩვენთვის ასე კარგად ნაცნობი "ჩაჩოჩების" ფენომენი. ამერიკელი რომ ვიყო, დავწერდი, ამან მხოლოდ გამაძლიერა-თქო. არ ვიცი, გამაძლიერა თუ არა, უბრალოდ, ძალიან ხშირად, ადამიანები უტიფრად მიხტებოდნენ წინ. ნაცარი ალბათ მომარაგებული ჰქონდათ მუჭით, თვალებში შესაყრელად, თუმცა, არც დასჭირვებიათ, ისე smoothly აღწევდნენ მიზანს. მე მოწმე ვიყავი, მდუმარე მოწმე. გარკვეულ სიკეთეს, რაც იმ დროს მნიშვნელოვანი იყო, ითვისებდნენ, იტაცებდნენ, არა იმიტომ, რომ ეკუთვნოდათ, იმიტომ, რომ შეეძლოთ. სიყრმიდანვე ვეზიარე და სიღრმისეულად ვიწვნიე ეს მოვლენა საკუთარ თავზე. პირველად სკოლაში იყო, ერთხელ არა, მეტად. სტუდენტობაში უფრო სილასავით მწარედ და დიდი მასშტაბებით. მგონი ყველგან, ბოლო სამსახურის გარდა. აუცილებელია, გაიზომოს ჩაჩოჩების თითოეული აქტის მოკლევადიანი ეფექტის ფარდობა ჩამჩოჩებლის კმაყოფილებასთან და შედარდეს მისი იმიჯის კოეფიციენტთან.

- ინსტაგრამზე ერთ ჯორჯიის შტატელ ახალგაზრდა ფოტოგრაფს ვარ ადევნებული. ურბანულ პეიზაჟებს იღებს. ხშირად ისეთ დროს არჩევს, როცა ქუჩაში არავინაა. მგონია, ეს ცარიელი ადგილები ძალიან ლირიკულია. თან სამხრეთი როა, ხეც და რკინაც მზეს აქვს შეჭმული. განათებული ბენზინის სადგურები ღამით, ინდუსტრიული უბნის კონტურები, მაღაზიის ფირნიშები, ტრასები, გადასასვლელები... ასეთი დიდი სივრცეები ზაფხულში იმხელა შინაარსის შემცველია. The Last Picture Show მახსენდება, ახალგაზრდები, მათი იმედები, ახალი მანქანები, ვარცხნილობები და ქალაქის ცარიელი მოედანი.

- ეს ჩემი ლაიპციგელი მეგობარია. გულითადი მეგობარი, რომელიც ბევრს ფიქრობს და დარდობს ჩემზე. ისე მიხარია, რომ მყავს. მისთვის ბევრი პოსტი მიმიძღვნია. ამ პოსტსაც მას ვუძღვნი, harsh ნაწილების გარდა.