ლეღვის ჯემი

ზაფხულობით ბებია ლეღვის ჯემს ადუღებდა ხოლმე. ეზოში ცეცხლზე შემოდგამდა, მაგიური რიტუალივით გაავსებდა ეზოს გამაბრუებელი სუნით. უკმევდა სიცოცხლეს, შვილიშვილებს, ოჯახის სისავსეს. დიდი მოხუფული ქილით ჩამოჰქონდა ზამთარში. ჯემი სქელი იყო (თვითონ "სკელს" ამბობდა) და ეს კიდევ ერთ ჯადოსნურ თვისებად მიმაჩნდა. ახლა ამ ჯემის მხოლოდ გახსენება შემიძლია, საკუთარი თავის სიღრმიდან გამოხმობა. კვამლის სუნი დაჰკრავდა და დღემდე მგონია, რომ რაც ყველაზე ძვირფასი და გემრიელია, ყველაფერს კვამლის სუნი უნდა ჰქონდეს.

როცა ეს ვიდეო გადავიღე (სანდრასთან ერთად ვაჟაზე მორიგი სეირნობისას), მეგონა, ამ სცენასაც სიღრმიდან ვუყურებდი, ზუსტად იმ დროიდან, ცხოვრებაზე რომ საერთოდ არაფერი ვიცოდი და მარტო შეგრძნებებით, დაკვირვებით და დანახვის სურვილით ვცხოვრობდი. ზაფხულის ღამის დადგომისას ასეთი ყვითელი შუქი და ნიავი მომწონდა.

წლევანდელი ზაფხულის სიტკბო ასე მოვხუფე: 

როცა დასავლეთისკენ მივდიოდით, ცაზე ბევრი უცნაური ფორმის ღრუბელი შევნიშნე. არავისთვის მითქვამს, ვერც მოვასწრებდი, იმდენად სწრაფად ცვლიდნენ ერთმანეთს. უმეტესად მითიური ცხოველების ფორმა ჰქონდათ. ან მე მენატრებოდა დასავლეთი და ყველაფერი ლამაზი მეჩვენებოდა, ან ისინი მეუბნებოდნენ, რომ დასვენება და თავგადასავალი იწყებოდა. უკანა გზაზეც დავნახე რამდენიმე, მაგრამ იმდენი აღარ.

Musica, do re mi re do si la sol

Melodia, nel cuore e nell'anima.

80-იანების ამ ჰიტს ჩემი დეიდაშვილი მაიკო მღეროდა. ჩვენი ერთად დასვენების ჰიმნივით იყო. Nel cuore e nell'anima - "გულსა და სულში".

ზაფხული გადის.