 |
| ნადეჟდა ფედოტოვას ილუსტრაციები. წიგნის გამომცემლები: პაატა მეძმარიაშვილი, იულია ასტაპენკო. |
როცა სანდრას "ოლე ლუკოიეს" ვუკითხავდი, ზღაპარს ქოლგიან კეთილ ჯადოქარზე, რომელიც ბავშვებთან საღამოობით მოფრინდება, ჩემი ბავშვობის კვირა საღამოები გამახსენდა. კი არ გამახსენდა, ძალიან ახლოს, ფიზიკურად მოვიდა ჩემთან, ნელი ქროლვით და გამაბრუებლად. ეს დასრულებული საქმეების დრო იყო. დედას საქმეები უფრო მეტი და მძიმე, ჩვენი - სწავლის. სახლში ხის იატაკის საწმენდი საშუალების, ხორციანი სადილის და ახლადდაუთოებული, გახამებული თეთრეულის სუნი იდგა. ჩვენ საბავშვო გადაცემა გველოდა, რომელშიც ნელა, ტკბილად და კეთილგანწყობილი ინტონაციით ზღაპარს გვიყვებოდნენ და ძილინებისას გვისურვებდნენ, შემდეგ ბანაობა და ახლადდაგებულ, ქათქათა საწოლში ჩაწოლა. გარეთ უკვე ბნელოდა და შავ ცაზე ზღაპრული ფიგურები მიმოდიოდნენ. ორშაბათის გაკვეთილებზე ვღელავდი. სამყარო არ აჩენდა შიშს და ცუდის მოლოდინს.
ყოველთვის მიყვარდა, როცა ბავშვები პატარა სივრცეში არეულობას ვქმნიდით, მაგალითად, როცა ჩვენს დეიდაშვილებთან ერთად გრძელ გზაზე მანქანით მივდიოდით. ფეხზე ვიხდიდით, ბევრს ვხტუნავდით, იქვე ვყრიდით წინდებს, ფეხსაცმელს, წიგნებს, სათამაშოებს და საჭმლის ნარჩენებს. არაფერს გვიშლიდნენ, მხოლოდ ხანდახან გვეტყოდნენ, რომ ნაკლები გვეხმაურა, ან ჩვენს რაიმე გამონათქვამს გამოეხმაურებოდნენ ჭკუისდამრიგებლური რეპლიკებით, ისეთით, მშობლისგან რომ შეჩვეული ხარ, ზეპირად იცი და მაინც გინდა, რომ ისევ გაიგონო. ალბათ იმიტომ, რომ მუდმივობა და დაცულობა იგრძნო ზუსტად ისე, როგორც იმ "არეულობის" ეპიზოდებში; იყო პატარა, უსაფრთხო სივრცეში, იქცეოდე თავისუფლად, ყველაფერი გიხაროდეს, მშობლის მშვიდი და მომთმენი სახე იქვე ახლოს იყოს და იარო ასე, უსასრულოდ.
