არადუ

pinterest; pascal campion.

- ახლა ზუსტად ის დროა, ცხელი შუადღით რომ ვიძინებდი, გამოღვიძებულს კი დედას დაყენებული მაწონი უნდა მეჭამა. სოფლის რძით აკეთებდა. მიხაროდა, როცა ვხედავდი, როგორ იდგა მაწვნის ქილები სამზარეულოს მაგიდაზე, ტილოთი შეფუთული. იმ ზაფხულების მოგონების გასაცოცხლებლად საბავშვო წიგნების გადაკითხვაც დავიწყე.

- დოკუმენტურ ფილმში ახსენეს აფხაზეთის სოფელი არადუ. როცა სოხუმში ამ სახელწოდების ლიმონათით ვიჭყიპებოდით, უბრალოდ აფხაზური ჟღერადობის სიტყვად ვთვლიდი და არც მიკითხავს, რა იყო. ალბათ, მდინარე მეგონა. ორივეს დაბრუნება რომ შეიძლებოდეს, აფზახეთისაც და ბავშვობისაც.

- სალვა ან-ნუაიმის "თაფლის სამხილმა" კიდევ ერთხელ დამაფიქრა ჩვენი საზოგადოების არაბულ სამყაროსთან მსგავსებაზე. დავრწმუნდი, რომ აკრძალვას საპირისპირო შედეგის გარდა არაფერი მოუტანია, მითუმეტეს, რომ ქალი ყველა დროსა და საზოგადოებაში საკმარისზე ჭკვიანია იმისთვის, რომ მის დასათრგუნად მოგონილი ყველა შეზღუდვა თავისსავე სასიკეთოდ შეატრიალოს. ბევრი წინა თაობის მშობლისგან მსმენია, რომ ქალიშვილის აღზრდა გარკვეულ ეტაპამდე უნდა მიეყვანათ, შემდეგ კი, მათივე სიტყვებით, "მას ვიღაც წაიყვანდა." ზოგ არაბულ ქვეყანაში თურმე მრუშობისთვის სვამდნენ ციხეში. მე ასე მოაზროვნე მშობლებით გავავსებდი ციხეებს. ახლა ფემინიზმზე ატეხილ გაცხარებულ კამათს ხშირად ვუყრუებ, მაგრამ ერთ რამეს ვერ ვეგუები: განათლების უფლების შეზღუდვას. ქალის ვერც მშობელი და ვერც მისი მომავალი ოჯახი მის მაგივრად ვერ გადაწყვეტს, განაგრძოს თუ არა განათლების მიღება და მუშაობა. ამ ლოზუნგით გავავსებდი მთელ ქუჩებს, ზოგს სტენსილით, ზოგს ნაბეჭდი ბილბორდით.