"შემოდგომის ფრაგმენტი"

"და სცურავდნენ, სცურავდნენ ღრუბელთ სიშორეები."

სექტემბერი სულ ზაფხულივითაა და მერე იმ ორ თვეს ვეჭიდები, ვანელებ, არ ვუშვებ. ჩემი ტელეფონის ამინდის აპლიკაცია მეუბნება, რომ უკვე 7-ის ნახევარზე კი არა, 6-ზე ღამდება. ადრე ნანუკამ ეს ფილმი მირჩია. საუნდად ვივალდის კონცერტის ერთი ნაწილი ჰქონდა. აქაა, ჰოლანდიელები უკრავენ. 4:40 წუთიდან რომ იწყება, ის თემა ჩემნაირ მელანქოლიკებს ეძღვნება. მითვლის, მითვლის, მეუბნება, აი, დღე შემოკლდა და როცა იქნება, შემოდგომაც მიილევაო. 

"იყვნენ ოდესღაც და მიეძინათ... ღელავს ფოთლების მწყობრი კამარა."

წინა ღამით ნანახ სიზმარს მიყვებოდა. ირგვლივ ბავშვები დარბოდნენ და ყვიროდნენ: "ვისი სული გსურს".

"სხვისთვის უხილავ-ფარულს მე რად გელოდი ასე."

სადაც ყველაზე მეტი ყვითელი ფოთოლია, იქ შევყოფ ხოლმე თავს. ვარ ცოტა ხანს ასე დედოფალივით, მახურავს ყველაზე ლამაზი გვირგვინი, მერე გამოვდივარ დედოფლობიდან, დავდივარ და დავდევ სველი ნეშოს და კვამლის სუნს.

მე და ზაზა ვთამაშობდით ხოლმე ასოციაციობანას, ოღონდ ასე ვამბობდით, ამ სიტყვაზე რა მოგეჩვენებაო. სიტყვა "ოქტომბერზე" სულ მამაჩემი მეჩვენება. ოქტომბერში დაიბადა. ასე მგონია, სიტყვაც ჩალისფრად წერია. როგორც დედასგან ვიცი, ხორბლისფერი თმა ჰქონდა. ვცდილობ, წარმოვიდგინო ის ოქტომბერი, როცა დაიბადა, ომგამოვლილი და უთქმელი ადამიანების გარემოცვაში, ნელ მზეში, ოქროსფერ შუქში და ჩალისფერ ფოთლებში. 

გრიპიდან გამოვძვერი, ან ვერა. შარფის მჩუქებელმა ნანუკამ იცოდა, რომ მისი აქ ყოფნიდან ერთ თვეში ხეებიც ზუსტად იმ ფერებით მოირთვებოდნენ. 

" და ბეჭდების თვლებს ქარში კარგავდა."