- ბებია ვენახის შესაწამლად რომ წავიდოდა, აუცილებლად მივყვებოდი. ვენახის თავზე ქვის მრგვალი აუზი იდგა. შაბიამნისფერი იყო იმიტომ, რომ ბებო ამ აუზში აზავებდა შაბიამანს. ვგიჟდებოდი მის ფერზე და დიდხანს ვუყურებდი (თვითონ ბებო "შაბიაბანს" ამბობს). შაბიამნის წვეთები რაღაც მაგიურად ესხმებოდა ვაზის ფოთლებს. სასხურებელი აპარატი ზურგზე ჰქონდა მოკიდებული. შაბიამნისფერი ახლაც ძალიან მიყვარს. საერთოდ, ფერები. ყველაფერს ფერით აღვიქვამ და ვიმახსოვრებ. Devil Wears Prada-ში მერილ სტრიპი მთელ ლექციას ატარებს ამ ფერზე (cerulean).
- სკოლაში გეოგრაფია, როგორც საგანი, რატომღაც აგდებული გვქონდა. მასწავლებელი გვკითხავდა: რომელია აფრიკაში ყველაზე მაღალი მთა? დუმილს ვეღარ ელოდებოდა და თავად პასუხობდა გაბრაზებული: კილიმანჯარო! მერე ის ფილმი ვნახე, "კილიმანჯაროს თოვლიანი მთა" და გრეგორი პეკის გმირის ნელი სიკვდილი ღია ცის ქვეშ ძალიან ტრაგიკული მომეჩვენა.
The Snows of Kilimanjaro, 1952
- ერთი წითელი კაბა მქონდა, ნაქსოვი, ძალიან მიყვარდა. ამ კაბაზე ხელჩაკიდებული გოგო-ბიჭები ეხატა. წვიმიან დღეს დაბადებული (მხოლოდ ამიტომ) მტირალა ვიყავი. ერთხელ, მორიგი ტირილისას, ბაღის აღმზრდელმა მითხრა, რა გატირებს, ხომ ხედავ, შენ კაბაზე ბავშვები ტაშფანდურას ცეკვავენო.
- ქობულეთის პლაჟზე ნაყინი "ჯინის" პრომო კამპანია იყო გაჩაღებული. იმ სიცხეში ჯინის კოსტუმში გამოწყობილი მსახიობი დადიოდა, დღეში ალბათ ათ გზას აკეთებდა. ქობულეთელმა ბავშვმა მიაძახა: რაის ჯინი ხარ შენ, კაცი ხარ!
(ფრაზის აუდიო კომპონენტი - უსაყვარლესი გურულ-აჭარული ინტონაცია და მახვილები)
