საღამო სოფლად

 

გზას ვერ პოულობენ მწკრივი წეროები,

გზას ვერ პოულობენ ნელი ნიავები,

ოდნავ ირხევიან ისლის ღეროები,

მთების შეღამებით მონაიავები.

ყელი მელანდება გადასაკონელი...

რაღაც მომაგონდა, რაღაც დამავალე.

გზებზე მიმავალი ბღავის საქონელი

და გზას ენაზება შუქი დამავალი.

მღვრიე ხაბოებში სძინავთ სანაოებს,

შენ ხომ არავისთვის არ ხარ შორებელი.

ისევ სიხარული, მაგრამ ამაოა:

მოდის მეოცნებე გაუსწორებელი.

(გალაკტიონი. 1915)

ზაფხულის დღეების დინამიკას ჩვენი გოგო მართავდა. განრიგი და მარშრუტები მის ირგვლივ ტრიალებდა. მასთან ერთად ჩვენც სიხარულით მივეახლეთ ნაცნობ და საყვარელ ადგილებს. 

საღამოებს განსაკუთრებით ველოდი, რომ სოფელში გამესეირნა. მთელი დღის ნარბენი ფეხები მტკიოდა, სამაგიეროდ, ამერიკული გამოთქმით, თავი მქონდა ღრუბლებში. მივიჩქაროდი ნიავთან, მოშრიალე ხეებთან, ჩამუქებულ მთებთან და დაღამებასთან შესახვედრად. ზუსტად ისე ღამდებოდა, როგორც გალას ამ ლექსში. ვფიქრობდი, რა კარგია, რომ კიდევ ერთი ზაფხული მოვიდა, რომ ცოცხალი და მთელი სხეული გვაქვს, რომ ისევ გვინდა, შევიგრძნოთ სილამაზე, გვიხაროდეს და გვჯეროდეს მომავლის უკეთესობის.

სახარებისეული გადმოცემებიდან ერთ-ერთი ყველაზე საყვარელია მაცხოვრის მიერ ლუკა მახარებლის და კლეოპას დამგზავრება. ვცდილობ, წარმოვიდგინო აღდგომის დღეს, საღამოს, გზაზე მიმავალი ორი დამწუხრებული ადამიანი, რომლებიც თავიანთი მოძღვრის ვნებასა და სიკვდილს გლოვობდნენ. მაშინ თვით უფალი იესო ქრისტე მიუახლოვდა მათ და გამოელაპარაკა. მოწაფეებმა ის ვერ იცნეს, მაგრამ სიამოვნებით უსმენდნენ. მოგვიანებით, როცა ქრისტემ მათი ვახშამი აკურთხა, მოწაფეები მიხვდნენ, რომ მათ წინ იესო იდგა.

ხშირად მიყვარს ამ სცენის წარმოდგენა, ქრისტეს გზაზე დამგზავრების. ახლო თუ შორ გზაზე, გულში ვთხოვ, დაგვემგზავროს, თან ვღელავ, რადგან მგონია, რომ მარტო ამ სიტყვების, ამ მოხმობის ჯადოსნურობა გვეყოფა დამცავ ფარად. ("ვითარცა ლუკას და კლეოპას თანა ემმაუს შინა მოგზაურობდი, მაცხოვარ, თანამავალ ექმენ აწ მონასაცა ამას შენსა მგზავრობის მნებებელსა...") 

ამ გადმოცემით ქრისტემ ჯაჭვი მოგვცა, რომელსაც, როცა დაგვჭირდება, მაშინ ჩავეჭიდებით. ჩვენ, დაბადებული და მოკვდავი ადამიანები, მის მიერ უფლებამოსილი ვართ, მოვიხმოთ და ვთხოვოთ, დაგვემგზავროს თვით ის, სამყაროს შემქმნელი. გაოცებული და მადლიერი ვარ ამ ამბით.

ჩემო საყვარელო მეგობრებო, სადაც არ უნდა მივდიოდეთ, მუდამ ქრისტე იყოს ჩვენი მეგზური, როგორც აღდგომის დღის იმ საღამოს, ემმაუს სოფელში.