- Chovendo Na Roseira "აწვიმს ვარდის
ბუჩქს" ბოლო პერიოდის აღმოჩენაა. ელის რეჟინა მღერის ტომ ჟობიმის სიმღერას. ალბომსაც "Elis and Tom" ჰქვია.
ისე
თავისუფლად,
სწორი
აქცენტებით
და
ზუსტად
მღერის,
გეგონება,
რომ
ეს
წუთია,
სტუდიაში
შემოვიდა
და ნოტის ფურცელი მისცეს. ისიც დადგა და გადმოსცა ის, რაც პირველად იგრძნო.
მსუბუქი
ვალსია,
საკმაოდ
რთული
გადასვლებით
და
არაპროგნოზირებადი
მელოდიის
ხაზით. როცა პირველად მოვისმინე და ტექსტის თარგმანი მოვიძიე, ვიფიქრე, რომ წვიმა ვარდის ბუჩქზე ძალიან კარგი პოეტური სახეა:
ვარდის
ბუჩქი თავის ფერით და სურნელებით და ახალი, სუფთა წვიმის წვეთები, სილამაზის გასაორკეცებლად. მელოდიაში მაჟორული
და
მინორული
ტაქტები
ერთმანეთს
ენაცვლება
და
ზუსტად
ხატავს
პეიზაჟს:
ვარდისფერ
ყვავილის
ფურცლებს
და ნაცრისფერ ცას. ამ დროს ტომ ჟობიმი კეთილი დირიჟორია, სილამაზის მეხოტბე, რომელიც
წვიმის
რიტმს
აყოლებს სიტყვებს: ეს ლუიზას, ეს პაულინიოს, ეს ჟოაოს, ეს არავის.
ვარდის
ფურცლები
ქარს
მიაქვს.
თან
მიჰყვება
ჩემი
ფიქრები
წმინდა
სიყვარულზე.
წვიმა
ასველებს
ვარდის
ბუჩქს,
ასველებს
სამყაროს,
ავსებს
მდინარეებს,
აკრიალებს
ცას... რბილი წვიმაა, პორტუგალიური სიტყვასავით (chuva).
- იტალიაში სხვა ტრადიციებს შორის შემორჩენილია ე.წ.
"აროტინოს", (l'arrotino) ანუ
დანების
მლესავის
ჩვეულება.
დილაობით
ეზოებში
ჩამოივლის
ხოლმე ველო, ან ზუზუნა ფურგონი, რომლიდანაც რუპორით გაჰყვირიან: "მოვიდა დანების მლესავი. ქალებო! მოვიდა დანების მლესავი და ქოლგების შემკეთებელი. ვლესავთ დანებს,
მაკრატლებს,
აბრეშუმის
საჭრელ
მაკრატლებს,
პროშუტოს
დასაჭრელ
დანებს. შევაკეთებთ ქოლგებს,
გაზქურებს.
გვაქვს
გაზქურის
ყველა
სათადარიგო
ნაწილი.
თუ
გაზი
აპარებს,
თუ
სამზარეულო
გაკვამლულია,
ჩვენ
შევაკეთებთ. ვმუშაობთ სწრაფად." ერთი სიტყვაც რომ არ გესმოდეს, ხმის ტონი
სუფთა
სამხრეთულია,
ჩვენი
საყვარელი
ნეორეალიზმის
პერიოდის
ფილმებიდან:
ფამილარული
და
ოდნავ
ზედაპირული,
გადაჭარბებისადმი
ტოლერანტული,
ისეთი,
საერთო
ხარხარი
რომ
უნდა
მოჰყვეს. უსმენ და ელოდები, როდის მიაძახებს ვინმე: შე ასეთო და ისეთო, კვირაა, მაცალე ძილი!
არ
ძინავთ
დიასახლისებს.
მათ
სამზარეულოებში
ყველაფერი
ძველია,
მაგრამ
ტკბილი,
ემოციურად
მიმჯაჭველი.
წინსაფარი
ოჯახის
რომელიმე
უფროსი
ქალის
შეკერილია.
თმას
აღარ
იღებავენ:
შავგრემან
სახეზე
ჭაღარა
უხდებათ.
ყოველდღე
იმ ძველ სამზარეულოში, ათასჯერ ნახეხ
ტაფებსა
და
ქვაბებში
ნაირ-ნაირებს
ამზადებენ,
სურვილით,
მოუღლელად.
მათთან მისულ აროტინოს
ნივრის
სუნი
დახვდება:
კერძის
მომზადებისას
ერთ
კბილ
ნიორს
ტაფაზე ჯერ დააგდებენ, შემდეგ მალევე უკან იღებენ, არომატი კი რჩება.
