როცა აყვავდა ნუში

ამ ქარიან დღეებში, სამსახურის დაძაბულ სიტუაციაში გამახსენდა ჩემი დეიდაშვილის, მაიკოს ნაჩუქარი ბრასლეტი, რომელიც ძალიან მიყვარდა და ერთხელ ისე სულელურად, შემთხვევით გამიტყდა. განიერი იყო და სპილოები გქონდა ამოტვიფრული, - მწკრივად მიდიოდნენ, - თვითონაც სპილოსძვლისფერი იყო. ერთ ფოტოზე უნდა იყოს შემორჩენილი. სოხუმში ვარ, მოკლედ შეკრეჭილი თმით, ასაკისთვის შეუფერებლად მაღალი. მაშინ უკვე დაწყებული მქონდა ბლოკნოტებში ნაწყვეტების და ლექსების ამოწერა. როცა ბლოკნოტი შეივსებოდა, ახალში გადამქონდა ის აზრები, რომლებიც ძალიან მომწონდა. მაშინ სულიერ ტკივილებზე ვწერდი. ახლა მეცინება: ნეტა, მაშინ რა მეგონა ტკივილი? რა ვიცოდი, რომ ძნელი, ძნელი ცვლილებების შუაგულში გაივლიდა წესით ყველაზე მხიარული წლები. ბოლომდე არც ახლა ვიცი, როგორ ადამიანად მაქცია იმ სირთულეებმა, რაც გამოვიარე, ან ნაკლები ტრაგიზმის პირობებში როგორ განვვითარდებოდი.

ახლა ცრუ ღირებულებების ხანაში ვარ გადმოსროლილი. ჩემი ტრავმები მიძინებული მაქვს. უბრალოდ, ხშირად ვიხედები უკან, როცა რაღაცები თავისით ლაგდება და ცხადად მენახვება. სიბრალულის დრო არც მაქვს, რადგან სულ თავზე მემხობა დღევანდელი რეალობა, მრავალგვარი გამოვლინებით.

როცა ლანა ღოღობერიძემ ეს ფილმი გადაიღო, ხალხი შედარებით უბრალოდ ცხოვრობდა. კარგი იყო, ახალგაზრდებზე და სინდისზე რომ იღებდნენ ფილმებს. ეს ნაწყვეტი ლაშამ გამიკეთა. ჩემთვის სულ გაზაფხულის მოსვლის სიმბოლო იქნება. 

ასეთია გაზაფხული თბილისში. წარმოგიდგენთ ამ სიმბოლოებით. ბუნების და ადამიანის ბრძოლა.

არ ვიცი, ჩემი თავი ისეთი პატარა როგორ დამამახსოვრდა: ღამით, როცა ქარი უბერავდა, ჩვენს ძველ სახლში, იტალიურ ეზოში სახლის წინ კიბეებზე დავდგებოდი რამდენიმე წამს, სახლში შესვლამდე და მეორე ეზოში მდგარ მაღალ ალვის ხეს ვუყურებდი. სიბნელეში იდგა. ტოტები მისტიკურად ეხლებოდნენ ერთმანეთს. მაშინ იმ განცდას სახელს ვერ ვარქმევდი, ვიდექი და ყურს ვუგდებდი, ვუყურებდი. იქნებ, იმ დროს ის ადამიანები მელაპარაკებოდნენ, ვინც უკვე დავკარგე და აღარ მყავდა. 

როცა დღის საზრუნავი თავის ჭკუაზე არ გადამრთავს, ხან რომელი დარდი ჩაივლის გონებაში, ხან  კიდევ ზღაპრის წიგნის ფურცლებივით ვშლი ლექსების სტრიქონებს და ძვირფას სახეებს. ერთი დღემდე არ ვიცი, მესიზმრა თუ მართლა იყო: საზაფხულო კინოთეატრი, უხილავი ღრუბლის ქულასავით შემოჯარული დამდგარი სიცხე, ცაზე ბევრი ვარსკვლავი, ეკრანზე ფილმი, მაყურებლებს შორის დეიდა, დედა და მე. ყველა მიწაზე ვიყავით, მაგრამ მაინც ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს ვიღაც მარწევდა, მშვიდი სრულყოფილების. ნეტა, ის ფილმი იტალია-საფრანგეთის ერთობლივი წარმოება თუ იყო, როგორც მაშინ იცოდნენ და მე ის სპილოებიანი ბრასლეტი ხომ არ მეკეთა.