"საკვირველ არიან საქმენი შენნი"

• დღეს ისე თოვდა, წვრილად, როგორც ჩემს საყვარელ ფილმებში: თან რომ ქარი ქრის და მისი მოქმედებით ფიფქების ნაწილი ისევ ზემოთ ადის და ტრიალებს. უქოლგოდ და უქუდოდ გავედი სასეირნოდ. არა, smooth jazz-ის თემა არ დამყვებოდა, ორშაბათის ქაოსმა გააქრო ჩემი განწყობა და მალევე მივბრუნდი უკან.
• რამდენიმე დღის წინ წმ. ქსენია პეტერბურგელის ხსენების დღე იყო. ჩემმა ნაცნობმა უკრაინელმა მხატვარმა ოკსანა სტრატიჩუკმა საკუთარ თავს და ყველა ქსენიას დღე თავისი ნამუშევრით მიულოცა. ძალიან მომწონს, იმ დღეს ვერას ვეუბნებოდი, ჩემი ფიქრები მოუქსოვია-თქო.

Перше серпня. (პირველი აგვისტო)

 http://stratiychuk.com/ 

• ვეხმიანები ლორდის  ყავის თემას: საქართველოში დაბრუნებამდე ჰოლანდიაში ორ დაქალთან ვიყავი შეხიზნული ერთი თვით. ელენა ყველაზე ადრე გადიოდა სახლიდან. სამზარეულოს მაგიდაზე ხის დაფაზე დადგმული ბიალეტი მხვდებოდა, ჯერ კიდევ თბილი ესპრესოთი. იმ რამდენიმე ყლუპს  ნეაპოლის ცხელ მზეში ვსვამდი. (Elena is a Napoletana :)

• რაღაც ტექნიკური ჭები თუ შეგინიშნავთ ზოგ ქუჩაზე? ზემოდან ბეტონის თუ ცემენტის სქელი თავსახური აქვს და მის ქვეშიდან სულ წყლის გუგუნი ისმის. მის სიახლოვეს ნესტის მძაფრი სუნი დგას. ჩემს ქუჩაზეცაა ასეთი. ყოველ დილით მიხდება ჩავლა. ამ დროს სულ ქუთაისში მგონია თავი, ფოთის ქუჩაზე. იქ იყო ასეთი ჭა და კიდევ ძველი ხაოიანი კიბეები, რომლებზეც მამაჩემს ორსული დედაჩემი ფრთხილად ჩამოჰყავდა. ჩემს ქუჩაზე ჭასთან მართლა კიბეებია, ისეთი არა, ახლებური. სუნი და გუგუნი უცვლელად მხვდება და ყოველი ჩავლისას გულში ვამბობ: ფოთის ქუჩა.

რიონი ზამთარში. ფოტოს ავტორი ირი.

• მსახიობების ოსტატობით ყოველთვის აღტაცებული ვარ, განსაკუთრებით სიმღერის და ცეკვის უნარებით. შუა სპექტაკლში ან ფილმში  მსახიობი რომ ისე იცეკვებს, ან იმღერებს, ვითომ არაფერი, მთელ წარმოდგენად მიღირს. იუთუბზეც სულ ასეთ ნაწყვეტებს ვუყურებ.
• "არაჩვეულებრივ გამოფენაში" თინა ოჯახის წევრებთან აგულის ასე წარადგენს: აგული ერისთავი, ჩვენი ბიბლიოთეკის აქტივის წევრი. ადამიანს ერთდროულად რამდენიმე სტატუსი შეიძლება ჰქონდეს, რაც სამართლიანია და თან ცოტათი კომიკური. მაგალითად, ისეთი სიტუაციები, როცა სიუჟეტში ადებენ ტიტრებს: სახელი, გვარი და შემდეგ, "მგზავრი", "თვითმხილველი", "მეზობელი", "მოქალაქე."
• ქუთაისში ჩემს სახლთან ახლოს (აი, იქ, სადაც რკინიგზა გადიოდა) საქონლის სასაკლაო იყო, რომელსაც დამახინჯებული რუსული ჟარგონით "ბოინი" შეარქვეს. ავტობუსსაც ნომრიან ფირნიშზე "ბოინი" ეწერა. ხშირად ვხედავდით სატვირთო მანქანების ძარაზე დაბმულ ძროხებს, მორჩილი და შეგუებული იდგნენ. სევდიანი სანახავი იყო. ხანდახან საღამოობით დამწვრის სუნი მოდიოდა: მორჩენილ ძვლებს წვავდნენ. "ბოინში" ავტობუსის ბოლო გაჩერება იყო. იქამდე ფეხითაც შემეძლო მისვლა, თუმცა არასდროს ვყოფილვარ. არც ბოინის ძაღლები მინახავს, რომლებიც, როგორც ჩანს, კარგად ჰყავდათ ნაკვები. ყოველი შეკამათებისას, აუცილებლად გამოსაყენებელ შეურაცხმყოფელ ფრაზებს შორის გაიგონებდით: რომ გაგსიებია თავი ბოინის ძაღლივით. არამგონია, სხვას ქუთაისელის გარდა ესმოდეს ამ გამოთქმის მნიშვნელობა. ბოინის ძაღლის გახსენება ყოველთვის მამხიარულებს. 
• არ ვარ პატიოსანი მთხრობელი: იმაზე ვყვები, რაც საკუთარი თვალით არ მინახავს. თუმცა, როგორ არ ვახსენო ლაშას მონათხრობი, როგორ დადიოდა სტუდენტობისას ბოინის სასადილოში ხორციანი კერძის მისართმევად. ჯერ ერთი, უნივერსიტეტთან ახლოს იყო და მეორეც, წარმოუდგენლად დაბალ ფასად შეიძლებოდა დანაყრება. ეს ამბავი ძალიან უბრალოდ მომიყვა, მე კი გული დამწყდა: მასზე რომანტიკულად შეყვარებული ვერც წარმოვიდგენდი, რომ თმამოზრდილი და გიტარიანი აწოწილი ბიჭი კარგად იცნობდა ბოინის სასადილოს მენიუს.
• ტელეფონში მაქვს წმინდა გაბრიელ აღმსარებლის ხმის კლიპი. იმ ცნობილ ამბავს ჰყვება, ლენინის პორტრეტი რომ დაწვა. ჩემს ნაწყვეტში ამ სიტყვებს ამბობს: დიდ არს ქრისტე ღმერთი! დიდ ხარ შენ, ქრისტე ღმერთო და საკვირველ არიან საქმენი შენნი და ვერვინ შემძლებელ არს მადლის მიცემად საკვირველებათა შენთა. ამ სიტყვებს წარმოთქვამს ვაჟკაცურად, მყარი ბგერებით და გულმოდგინედ, როგორც სკოლის მოსწავლე კარგად ნასწავლ ლექსს.
• ამასწინათ გამახსენდა ზვიად გამსახურდიას თარგმანი ტომას ელიოტის ლექსისა "ბოსტონ ივნინგ ტრანსკრიპტი". მისი საკუთარი ლექსებიც და თარგმანებიც სიტყვის მუსიკის გამო ჯადოსნურად და თავბრუდამხვევად ჟღერს. ამ ლექსის შემთხვევაშიც ასეა, თუმცა მასში გატარებული აზრიც საყურადღებოა და ძალიან მაგონებს რამდენიმე გამოცემას და ჩვენს სიტუაციას. 

"ბოსტონ ივნინგ ტრანსკრიპტის" მკითხველნი 

მწიფე თავთუხის ყანასავით ირწევიან ქარში.

როცა საღამო მიისწრაფის დაბინდულ ქუჩებში,

ზოგ-ზოგში აღვიძებს ცხოვრების მადას,

ხოლო ზოგს ურიგებს "ბოსტონ ივნინგ ტრანსკრიპტს,

ავდივარ კიბეზე, ვრეკავ ზარს დაღლილი,

ვიბრუნებ კისერს, თითქოს მსურდეს თავის დაკვრა როშეფუკოლდისთვის,

თითქოს ეს ქუჩა დრო იყოს და თავათ ვიდგე ამ ქუჩის ბოლოს,

და ვამბობ, "აი, ჩემო ჰარიეტ, აგერ მაქვს "ბოსტონ ივნინგ ტრანსკრიპტი."

• გაინტერესებთ, რა ამბები ხდებოდა ჩვენი საყვარელი სიმღერების შექმნამდე? ამ ისტორიებს ლაშა გვიყვება თავის ახალ გადაცემაში.