Friday, March 21, 2014

როგორ მოვუაროთ იადონს



ცხოვრების პატარა სიამოვნებები

  • მოღუშულ ამინდში მიდიხარ სამსახურში, ისე რა გამოპრანჭული; ანუ, გაცვია დაბლებზე, შარვალი და რამე მოხერხებული ზედა. მაკიაჟზე და სამკაულებზე გეტყობა, რომ დილით არაფრის თავი არ გქონდა. ყავას სვამ და მაინც გეძინება. დღის ბოლო ახლოვდება და გიხარია, რომ იმ დღეს მნიშვნელოვანი შეხვედრები არ გქონდა, სახლში მიხვალ და დაღლილობას "ჩამოირეცხავ".
  • აღებ აივნის კარს. ზამთარს შეჩვეული ელოდები ცივი ჰაერის შემოჭრას და წინასწარ იბუზები. ამ დროს ოთახი თბილი ჰაერით ივსება და სიამოვნებისგან გაჟრჟოლებს.
  • ჯერ არ დაგისრულებია წიგნის კითხვა, ან შუა ფილმზე ხარ და უკვე ზუსტად იცი, რომ შეგიყვარდა.
  • მოგზაურობიდან ბრუნდები. საღამოს უკვე ჩანთები ამოლაგებული გაქვს, ტანსაცმელი გარეცხილი და გაფენილი, დასარიგებელი საჩუქრები გადაწყობილი, სახლი დასუფთავებული, შხაპი მიღებული, ვახშამი მირთმეული. ფეხები გიბჟუის დაღლილობისგან, მაგრამ გიხარია: ლაქს ისვამ და ჩაის წრუპავ. შენს მეორეს ფოტოები შეყავს კომპში და ბოლომდე ჩატვირთვას ელოდები.
  • მეგობართან ხარ სტუმრად თბილისის ძველ, ჭადრებიან უბანში. აივანზე გადიხარ ისე, უმიზნოდ. ოთახიდან შენი მეგობარი გელაპარაკება. ეზოში ხედავ  მოსეირნე მოხუცს და აივნის თაროებზე შენი მეგობრის დედის მიერ მზრუნველად დალაგებულ  კარტოფილს და ბოსტნეულს; დედა ახლა შინ არ არის. გახსენდება მისი მორთმეულები, ამ სახლის საღამოები და თვალებით იმ ბოსტნეულს ეფერები.
  • სააღდგომოდ მიდიხარ დასავლეთში. თბილისში გეგონა, რომ ხეები ჯერ არ იყო შეფოთლილი. უკვე ტრასაზე ხედავ, რომ აქეთ გაზაფხულია. 
  • შენი მეორე გაჩვენებს თავის ბავშვობის ჩანაწერს. რვეულში ბიჭური კალიგრაფიით, გულმოდგინედ უწერია: "როგორ მოვუაროთ იადონს".
  • ზიხარ და უყურებ, როგორ ასხამს დედა ნამცხვარს შოკოლადის მინანქარს. ელოდები, როდის მორჩება, რომ თასი გალოკო.
  • ამთავრებ მნიშვნელოვან სამუშაოს, რომელიც დიდ ყურადღებას მოითხოვს. ბოლო "ტკივილი" უნდა აიტანო: ხვალიდან შვებულებაში გადიხარ და სადღაც მიემგზავრები. მუშაობისას ჩერდები, თვალი გიშტერდება და წარმოიდგენ იმ მოგზაურობას. მერე უცებ გონს მოეგები და აგრძელებ.
  • სტუმრად გყავს საყვარელი მეგობარი. შენთან შეციებული და დაღლილი მოდის. კარგად ავახშმებ, ცხელ შხაპს მიაღებინებ, შენს პიჟამოს და ხალათს აცმევ, თავის ოთახში შეიყვან ახლადდაგებულ ლოგინთან, ჩაის მიუტან, იქვე მიუჯდები და ჰყვებით ახალ და ძველ, ათასჯერ მოყოლილ ამბებს.
  • კვირა დილას წირვიდან ბრუნდები. ქალაქი ნელ-ნელა იღვიძებს. ფიქრობ ცხელ ყავაზე და საღამოს დაგეგმილ წასვლაზე.
  • ქარიან ამინდში გაჩერებაზე ხედავ ნაცნობს, მანქანაში ჩაისვამ თბილად, თავის ჩანთებიანად და ადგილზე მიიყვან.
  • მეგობრები უსასრულოდ იცინით ერთმანეთის სისულელეებზე.

Monday, March 17, 2014

Definitely Maybe

ეს ფოტოები 2008 წლის სექტემბერში, კუნძულ ტექსელზე გადავიღე. იქაურმა მეგობრებმა ქართველი მეომრების სასაფლაოზე წამიყვანეს. მაშინდელი აგვისტოს კოშმარი ახალი დასრულებული იყო. იმ პერიოდში მუშაობა არ შემეძლო, ბანკიდან ადრე გამოვდიოდი, ქუჩაში უაზროდ დავდიოდი და ხმამაღლა ვღრიალებდი. დილით თვალს გავახელდი თუ არა, ყველაფერი მახსენდებოდა, ჩვენი უმწეობა ჭკუიდან მშლიდა და ისევ ტირილს ვიწყებდი. მაშინდელი ჰოლანდიური პრესა სავსე იყო სტატიებით საქართველოზე. ბანკის კოლეგები გვერდით დამიდგნენ: ფსიქოლოგთან ვიზიტი დამინიშნეს. ქუჩაში არავინ მეკითხებოდა, რაზე ვტიროდი: ჩემს პრივატულობას უფრთხილდებოდნენ. პატივს იმით მცემდნენ, რომ არ მიყურებდნენ და უხერხულში არ მაგდებდნენ. ქართულ საიტებზე ვკითხულობდი ერთსა და იმავე ნიუსებს. ჩემი ჟურნალისტი მეგობარი - ეკა მიგზავნიდა დაჭრილ ჯარისკაცებთან გადაღებულ ფოტოებს...

ტექსელის სასაფლაოზე ჩვენი ჯარისკაცები კიდევ ერთხელ გამოვიტირე. ჩემს მეგობრებს ვეუბნებოდი, რომ მაშინაც გვხოცავდნენ, მეორე მსოფლიო ომის დროს და ახლაც... ჩვენს უბედურებას ყველაზე მეტად ის ამშვენებს, რომ სულ ფეხებზე ვკიდივართ ბებერ ევროპას და ახალგაზრდა ამერიკას. მგონი, უკვე იციან, საქართველოს და უკრაინის შემდეგ მორიგი მსხვერპლი ვინ იქნება.