Wednesday, March 18, 2015

ლურჯი ქედი, ჩრდილოეთი კაროლინა


"ჩემი ცხოვრება სულაც არა ჰგავს პოეტისას, როგორადაც წარმომედგინა, როცა პირველად დავიწყე ლექსების წერა. ვცხოვრობ ერთ მაღალმთიან ქალაქში, სადაც არც ღია კაფეებია და არც ლიტერატურული ან საზოგადო ცხოვრება ჩქეფს. ვასწავლი სტუდენტებს, რომლებიც არა მგონია, ძალიან იყვნენ დაინტერესებულნი პოეზიით. მყავს მეუღლე, ისიც ლიტერატურას ასწავლის... მყავს 13 წლის ქალიშვილი, რომელმაც თავისი პირველი ლექსები ადრეულ ასაკში დაწერა, ახლა კი პოეზიაზე ფიქრიც არ უნდა. ჩემი ცხოვრება ჩემს ოჯახებს დასტრიალებს. ორივეს, აქ და სამხრეთ ჯორჯიაში, სადაც დავიბადე." 

ეს წინასიტყვაობა ბორენა ჯაჭვლიანმა ქეთრინ ბაიერის ლექსების მისეულ თარგმანებს დაურთო, რომლებიც ლიტერატურულ ჟურნალში დაბეჭდა; არ მახსოვს, რომელში და რომელ წელს. ლექსები მაშინ ბლოკნოტში გადავწერე და დღემდე ვინახავ. 

ცოტა ხნის წინ ქეთრინის ბლოგი ვიპოვე. Here, Where I am (აქ, სადაც ვარ) ასე ჰქვია. 
დღევანდელ პოსტში "კვანსაბა" ლექსებს გვაცნობს. როგორც ჩანს, აფრიკულ დღესასწაულს - კვანზეს  უკავშირდება. სტრიქონში შვიდი სიტყვა, ლექსში - შვიდი სტრიქონი. 


 March 18

Spring is almost here. I can smell
it in the wind. See my dog's 
nose twitch! He sniffs the valley air
and dreams the red fox we saw
last spring runs again along the ridge
where green gets ready to leaf out
and we get ready to sing praise!

Friday, March 6, 2015

"What is this thing, of which I sing?"

მიყვარს ხეები. სადაც ხეს ვერ ვხედავ, თავს ცუდად ვგრძნობ. მინდა, სულ ვეხუტო და მადლობა ვუთხრა, შიშვლებიც რომ ლამაზები არიან, ცოცხლებიც და მკვდრებიც ჩვენ რომ გვემსახურებიან. სოხუმში ჩვენებს ჰქონდათ პირველი სართულის ოთახები სულ ხეში გაკეთებული. ისეთი სუნი იდგა! მიყვარს, როცა ვეხები ხის კედლებს, ავეჯს, ნივთებს. მამა აკეთებდა ხისგან ლამაზ ნივთებს, უმეტესობა გააჩუქა, უყვარდა სხვების გახარება. იოსებ დამწინდველი დურგალი იყო და ყრმა იესოს და მის ხორციელ ძმას, იაკობსაც შეასწავლა ეს საქმე. 

"წმინდა ოჯახი". თბილისის კლდისუბნის წმინდა გიორგის სახელობის ტაძარი. 
ბავშვობის დაბადების დღეები ალბათ აღარასდროს იქნება ისეთი. არც ტრუმენ კეპოტის მოთხრობებისნაირი და არც ისეთი, ჩვენ რომ გვქონდა. მეგონა, გლენ მედეიროსი ყველაზე კარგი ტიპი იყო და ის სიმღერაც, nothing's gonna change my love for you, ყველაზე თბილი და მელოდიური. რიჩარდ სენდერსონის რეპერტუარი (she loves me again) პიანინოზე გვქონდა აწყობილი და იდილიურად განათებულ ოთახებში ვუკრავდით. გული სავსე მქონდა მოლოდინით და მომავლის გაურკვევლობით, ვოცნებობდი რაღაც აღმატებულზე, ამ ოცნებისკენ კი თითქოს უცხოური მუსიკის ხიდით მივდიოდი.

სამუელ მარშაკის "ფისოს სახლი" ჯერ ქართულად წავიკითხე, დედამ გვაჩუქა წიგნი მე და ზაზას. მერე თოჯინური ფილმი ვნახე. სულ ღამის სცენები იყო და ძალიან დრამატული მეჩვენებოდა. ქართულ ტექსტში კნუტების სავედრებელ სიტყვებში ასეთი სტრიქონი იყო: "გავთბებით და წავალთ." ამასწინათ აღმოვაჩინე, რომ ლაშასთვისაც საყვარელი მულტფილმი ყოფილა და მისი მუსიკა სმენით აუწყვია პიანინოზე.