ნაზია ღამე

ვიღაცისგან გავიგე, ბგერას ჯერ გონებით უნდა მიწვდე და მერე იმღეროო. როცა ამ სიმღერას ვუსმენ, სულ ის აზრი მიჩნდება, რომ გონებით გველაპარაკება. 90-იანების ბნელ საღამოებში ერთ ოთახში ვიყუჟებოდით ხოლმე სამივე: მე, ზაზა და დედაჩემი. ზოგჯერ საბანში ვეხვეოდით და დედას ვთხოვდით, სადმე დაერეკა. მისი მოკლე პასუხებით ვცდილობდით, გაგვეგო, ხაზის მეორე ბოლოდან რა უთხრეს. ძალიან გვართობდა სხვებთან ასე დარეკვა და ამბის კითხვა. გაგონილს რაღაცას მოვაბამდით და უსასრულოდ ვიცინოდით. იმ საღამოების საუნდტრეკები იყო "დავრდომილი, სნეული", რომელიც მაშინ "იმერული ესკიზებიდან" ვიცოდით, ქალის ნამღერი, და "საბრალო დედაბრისასა", ზურა ქაფიანიძე მღეროდა რომელიღაც ფილმში. ამ სიმღერის შინაარსის ცოტა მეშინოდა, მაგრამ იმ სიტუაციაში საერთო მხიარულებაში გამყავდა. ახლა საღამოობით სამივე სხვადასხვა ლოკაციაზე ვართ. ზაზას ხანდახან ერთ სიტყვას მივწერ ხოლმე; ზუსტად ახსოვს, რომელ იმდროინდელ მაიმუნობაზე მიანიშნებს. 

იშვიათად ხდება, მაგრამ როცა ძალიან ადრე მეღვიძება, დიდ რამედ მიმაჩნია. მგონია, ისეთ რამეს დავინახავ, რაც ჩვენთვის დაფარულია, ბუნების საიდუმლოს ან რამე საოცარს. თითქოს სადმე მისიით ვარ მივლინებული, ისე ვაკვირდები, გარეთ რა ხდება. როცა ზამთარია, ჩიტების ხმა არ ისმის და სრული სიჩუმეა. საიდანღაც მანქანა მოდის, ვიღაც ფეხით ჩამოივლის. გაზაფხულზე ჩიტების ჭიკჭიკია ხოლმე მთელ ხმაზე. ვუყურებ, თითქოს ვიღაც ვიდეოს აკეთებს და ცდილობს, გათენებას ზუსტად დაადოს ჩიტების ხმა. ამ ვიდეოში ყველაფერი სრულყოფილია და არაფრის შეცვლა არაა საჭირო. მერე კმაყოფილი ვიბრუნებ ძილს და დილით ლაშას ვუყვები, რა ვნახე. ადრე რაღაც პერიოდი ღამით გვიწევდა გაღვიძება. ავტობუსი ათ წუთში არტყამდა წრეს, ამიტომ ჩასვლა უნდა მოგვესწრო. ვიდექი გაჩერებაზე ნახევრად მძინარე და თან თავგადასავლით გაკვირვებული. თავს ზემოთ მთვარე ანათებდა, ციოდა და გათენებამდე მივდიოდი სკოლაში. ახლა ეს ისე მახსენდება, თითქოს სინამდვილეში არც ყოფილა.

ალბათ, ასე იცის რეალურმა, უბრალო დღეებმა, რომლებითაც წარსულში ვიცხოვრეთ. ჩვენთანაა, ალბათ სახეცვლილი, მაგრამ მაინც ძალმოსილი და სულ უფრო ძვირფასი. ჩემს ბავშვობაში ქუთაისის ცენტრში იყო დაწესებულება, რომელსაც ოფიცერთა სახლს ეძახდნენ. რუსული ჰაბი იყო ერთგვარი, ზუსტად არ ვიცი, იქ რა ხდებოდა. პატარა კინოდარბაზი კი ჰქონდათ და გვერდით, იმავე გაყოლებაზე - სასადილო. ერთხელ დამარცვლით ამოვიკითხე "столовая". დედაჩემს გაუხარდა, - მაშინ რუსული ანბანი სრულად არ მქონდა ნასწავლი. იმ დღეს მუსიკის გაკვეთილი გამიცდა. მარტო ჩვენ ორი ვიყავით, ზაზა სკოლაში იყო. ნელ-ნელა ამოვუყევით ქუჩას მუსიკალურიდან. დედამ უცებ მითხრა, მოდი, კინოში შევიდეთო. მგონი იმის შემდეგ აღარც ვყოფილვარ ოფიცერთა სახლის კინოდარბაზში. შავთეთრი იტალიური ფილმი ვნახეთ, სილვანა პამპანინი თამაშობდა. ლამაზი იყო, ფორმებიანი. მაშინ ვფიქრობდი, რომ გვარის ჟღერადობა ძალიან უხდებოდა. მთელი იმ ამბით გაოცებული და თან კმაყოფილი ვიჯექი სადღაც შუა რიგში: ჯერ რომ დღის სეანსი იყო და დღისით თითქმის არ დავდიოდით კინოში, თან რომ დღის რეჟიმს გადავუხვიეთ და ის დრო გასართობ დროდ ვაქციეთ, მერე დარბაზს ვათვალიერებდი და თითოოროლა ადამიანი იჯდა, თითქოს მარტო ჩვენთვის აჩვენებდნენ ფილმს. კიდევ ის ლამაზი მსახიობი ქალი, ბნელი დარბაზი და შავთეთრი კადრები, ალბათ მარტო მის სილამაზეს რომ გაენათებინა. და ის, რომ მარტო ჩვენ ორი ვიყავით, გოგოები; რუსების პატარა კინოდარბაზში, სადაც ყველა არ დადიოდა. 

უცნაურია, ადამიანებს თან გვინდა, რაღაც შინაგანი, გასაფრთხილებელი და ფაქიზი საჯაროდ გავაზიაროთ, თან გვეუხერხულება. პოეზიის საღამოებზე იწვევენ ხოლმე პოეტის ოჯახის წევრებს, მსახიობებს. ისინი კითხულობენ მათ ლექსებს, თვითონ არჩევენ, რომელი წაიკითხონ, რაც უმეტესად მათი საყვარელი ლექსია და უემოციოდ არაფერი გამოვა. ჩემი აზრით, დიდი გმირობაა ასეთ დროს სახის ჩვენება. (აბა, რადიოში უკვე დიდი ხანია, ლექსებს აღარ კითხულობენ.) საშინელება მემართებოდა, როცა წვეულებებზე მთხოვდნენ, დაუკარიო. ვიტანჯებოდი იმით, რომ უნდა გამეცა, იმ დროს რას განვიცდიდი. თუ სხვებიც ამყვებოდნენ სიმღერაში, მაშინ არამიშავდა.

ჩვენი მწერალი, გვიან რომ აღმოვაჩინეთ, გვეუბნება, ერთი მთლიანის ნაწილაკები ვართო. ჩვენც ერთი მთლიანობა ვართ და ჩვენში დანარჩენი სამყაროს ნაწილაკებიაო. კარგი რამეა, თუ კარგად გვემახსოვრება. აღარ დავიტანჯებით იმით, რომ რაღაც, ან ვიღაც დავკარგეთ. გავივლით ორივე მხრიდან ხეებით ჩამობურულ, ჩრდილიან ქუჩაზე, ზღვის სუნი მოვა, შემწვარი თევზის, ქვიშაზე მოდუღებული ყავის, ფანჯარასთან უსინათლო მოხუცი იჯდება, ჟოაო Meditação-ს იმღერებს, ვიღაც ატელიეში სურათს გადაიღებს, დედა შვილის მეგობრების პალტოებს ჩუმად ჩამოხსნის საკიდიდან და სანამ ისინი ილხენენ, დაკემსავს და მოაწესრიგებს, ეზოებში წვიმა გადარეცხავს ცარცით დახაზულ "კლასობანას" უჯრებს.

უნდა ვაღიარო, რომ ფერადი ბუშტები და საქანელა ახლაც ისევე მახარებს, როგორც ბავშვობისას. ეკრანზეც რომ დავინახო, დიდხანს ვრჩები ხოლმე გაღიმებული. ჩემი საყვარელი კოსმეტიკური საშუალებების სარეკლამოდ იყენებენ ხშირად, მე მეკითხებიან ხოლმე წინასწარ. ერთ ზაფხულს ვცდილობდი, ზაზას და ირაკლისთვის გამესწრო და პირველი მივსულიყავი საქანელასთან. სირბილში რაღაცას წამოვედე, შუბლი, მუხლი და იდაყვები გადავიტყავე. ზაფხულთან ერთად ისევ ველოდები ფერად ბუშტებს და საქანელებს, ამ ხმის თანხლებით. ღამეებს - მუქ იისფერს.