My Wishing Well

 უკვე აღარც მახსოვს, რა ჩანაფიქრი მქონდა და რა უნდა დამეწერა ამ პოსტში. დრაფტებში გადავაწყდი. იყოს ამ სახით.

Chasing Snowflakes: Family Moments in Snowy Bliss

Making and archiving memories, one snowy moment at a time.

 

Wachet auf, ruft uns die Stimme

 Jörg Halubek

ის აქ არის

 

შემოდგომა მთელი თავისი შინაარსით ჩემი შინაგანი სამყაროს ასახვაა. სიხარულით ვხვდები მის შთაგონებას. სეზონის გიდად იაპონური პოეზია და მხატვრობა ავირჩიე. (პწკარედული თარგმანი ჩემი)

გვიან სექტემბერს

ცისფერი ზოლიანი კიმონო აცვია.

კობაიუში ისსა

Late September is

wearing a sky-colored

lined kimono 

By Kobayashi Issa | Translation by Zoria P.K.

 ისეთ რამეს ვუცქერ, 

რაც ედოდან ასე იშვიათად ჩანს -

მთვარის ქვეშ გაწოლილ მთებს.

მაცუო ბაშო

Gazing on something

so seldom seen from Edo,

the moon-topped mountains

By Matsuo Basho | Translation by Andrew Fitzsimons 

მუსიკით თრობა 21 სექტემბრის საღამოს

 ალილო ხარანაული და მისი ბენდი

ტინარივენი

ჩვენი გადაცემა მათ შესახებ

Serenity

წელს სულ მზის ჩასვლებს ვიღებდი და მათ ფონზე პატარა კანოეებს.

სიტყვა serenity ასეთ საღამოებს ყველაზე კარგად აღწერდა.

დედა იცინის

 

კვირაში ერთხელ მენტალური არითმეტიკის სკოლაში დავდივართ. ბაღიდან გამოვიყვან, სნექებს მოიმარაგებს და ჯგუფელებს ეგებება. ხშირად სამუშაო მიმაქვს, გვერდით ოთახში მოვეწყობი ფანჯარასთან და გაკვეთილის დროს რაღაცებს ვილევ, ზოგჯერ ქუჩის ქაოსს ვუყურებ და თავს მყუდროდ ვგრძნობ, განსაკუთრებით ცივ ამინდში. იმ დროს მარტო ჩვენი ჯგუფი მეცადინეობს, სკოლაში ჩვენს გარდა არავინაა, მშობლები წყნარად საუბრობენ (ხშირად მეც ვერთვები), ჩვენი ნივთები ერთად აწყვია, ოთახიდან მასწავლებლის და ბავშვების ხმები ისმის. შესვენებაზე ბავშვები გამოეფინებიან, დარბიან, კისკისებენ, სუსნაობენ, თამაშობენ. მერე მასწავლებელი ისევ კლასში აბრუნებს, იქაურობა წყნარდება, ბავშვებისთვის მომარჯვებულ ნივთებს ვალაგებთ და საუბარს ვაგრძელებთ. ამ რუტინას ძალიან შევეჩვიე და ყოველ კვირას ველი. 

დღეს გაკვეთილის შემდეგ მასწავლებელმა მითხრა: "სანდრა წერდა, უცებ თავი ასწია და თქვა: გვერდით ოთახში ჩემი დედა იცინისო." 

ამ სიტყვებს ისეთი მაკურნებელი ეფექტი ჰქონდა, როგორიც ყველა დაღლილ მშობელს სჭირდება, განსაკუთრებით დატვირთულ კვირის დღეებში. შვებისმომგვრელია, რომ ბავშვი ცხოვრებას ასე აღიქვამს. პატარა, კეთილგანწყობილ სივრცეში ახალ ცოდნას იღებს, უხარია და სიამოვნებს თანატოლებთან ურთიერთობა, გვერდით ოთახში დედა ელოდება. მერე ერთად გაუყვებიან ქაოტურ ქუჩას, უსწორმასწოროდ დაყენებულ მანქანებს, გამქრალ ტროტუარს, ბევრს ილაპარაკებენ, წაიკითხავენ წარწერებს და სულ მალე სახლში ავლენ. 

სულ 6 წლისაა და დიდი ადამიანივით იცის ხოლმე წარსულის პატარა ეპიზოდების გახსენება, დეტალების აღწერა, ისეთი მომენტების, როცა თავს ბედნიერად გრძნობდა. მინდა, ეს დღეც დაამახსოვრდეს. მინდა, დიდობაშიც ისე იგრძნოს  თავი, როგორც დღეს, როცა გვერდით ოთახიდან დედის სიცილი ესმოდა.