tag:blogger.com,1999:blog-2254839417442179191.post7903197046650560100..comments2024-03-21T13:57:12.672+04:00Comments on Tinita's blog: განშორების სცენებიTina Nadiradzehttp://www.blogger.com/profile/04268224834953665321noreply@blogger.comBlogger6125tag:blogger.com,1999:blog-2254839417442179191.post-43071195160153117902013-08-04T22:53:11.596+04:002013-08-04T22:53:11.596+04:00გამახსენდა! რა კარგი იყო. სჭირდებოდა ამ თემას. ჩემ...გამახსენდა! რა კარგი იყო. სჭირდებოდა ამ თემას. ჩემთვისაც ძალიან ნაცნობია ეს... მადლობა.Tina Nadiradzehttps://www.blogger.com/profile/04268224834953665321noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2254839417442179191.post-60641705656351335792013-08-04T22:39:30.323+04:002013-08-04T22:39:30.323+04:00"ჩვენ კიდო ქი ჩამოვალთ ბებია"
მე ეს სცე..."ჩვენ კიდო ქი ჩამოვალთ ბებია"<br /><br />მე ეს სცენა მხვდება ხოლმე გულზე. ზუსტად ასე იდგა ხოლმე ბებო, როცა ქალაქში გვაცილებდა არდადეგების შემდეგ.<br /><br />http://www.youtube.com/watch?v=f-M_DqqskEEGela Riabukhahttps://www.blogger.com/profile/11911649075804070687noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2254839417442179191.post-36770629771617400632013-07-12T11:16:15.352+04:002013-07-12T11:16:15.352+04:00მე ბავშვობაში ისიც მიჭირდა, ვინმე რომ შორიდან რეკა...მე ბავშვობაში ისიც მიჭირდა, ვინმე რომ შორიდან რეკავდა, მასთან დალაპარაკება. რაღაცნაირად ვნერვიულობდი თუ უხერხულად ვიყავი. არ ვიცი, ამ თემაზე რატომ დავფიქრდი, ალბათ, ზაფხულის გამო. ამ დროს ვიღაც ჩამოდის, მერე ისევ მიდის... ძაღლებზე რა კარგად თქვი!... ენა რომ არ აქვთ, მაგრამ ყველაფერს რომ მიხვდები, რას გეუბნებიან.Tina Nadiradzehttps://www.blogger.com/profile/04268224834953665321noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2254839417442179191.post-20090967778723241072013-07-11T21:36:32.727+04:002013-07-11T21:36:32.727+04:00თინიტა, რა ემოციური თემა გაქვს არჩეული. ბავშვობიდა...თინიტა, რა ემოციური თემა გაქვს არჩეული. ბავშვობიდან, განშორებას მეც ძალიან ემოციურად აღვიქვამდი. იქნებოდა ეს საყვარელ ადამიანებთან თუ საყვარელ ძაღლებთან. ეს უკანასკნელიც ძალიან მაღელვებდა და მეტირებოდა ხოლმე, როცა თბილისში მოვდიოდი და თვალის მოფარებამდე მომდევდნენ ან პროტესტის ნიშნად მებუტებოდნენ და იმალებოდნენ. <br />მაგრამ ყველზე რთული, რა თქმა უნდა, ახლობლების სადმე გაცილება იყო. დღემდე არ მიყვარს აეროპორტი, ძალიან მტკივნეულია იქ დაშორება. ბავშვობაში დიდი სტრესი მივიღე, მახსოვს. <br />იმდენად ვერ ვიტან ამ მომენტებს, რომ შინვე დამშვიდობება მირჩევნია ხოლმე.<br /><br />რა ემოციურია ეს ეპიზოდი ფილმიდან...Ketihttps://www.blogger.com/profile/06689044175281979032noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2254839417442179191.post-77029979128977901762013-07-10T20:56:15.389+04:002013-07-10T20:56:15.389+04:00ჰო, მეც ზუსტად ასე ვიცი. ისე ცუდად ვარ მაგ დროს. მ...ჰო, მეც ზუსტად ასე ვიცი. ისე ცუდად ვარ მაგ დროს. მირჩევნია, ვტიროდე. <br /><br />რა კარგი რამე გაიხსენე! :)Tina Nadiradzehttps://www.blogger.com/profile/04268224834953665321noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2254839417442179191.post-55488541220442211282013-07-10T12:20:45.930+04:002013-07-10T12:20:45.930+04:00განშორების არა, ნუ მიხსენებთ! :) რაც მე გამიცილები...განშორების არა, ნუ მიხსენებთ! :) რაც მე გამიცილებია ადამიანები და მეც მილიონჯერ გავუცილებივარ, საშინლად სტრესული მომენტია. მახსოვს, ბოლოს, 2010–ში რომ წამოვედი გერმანიაში, ესკალატორზე ვიდექი და ვუყურებდი დედაჩემს და ჩემს დეიდაშვილებს სრულიად გაშტერებული და ემოციებით ისეთი სავსე, რომ ლამის ვეღარაფერს ვგრძნობდი.<br /><br />ისე კი, მე შეხვედრის სცენები უფრო მიყვარს, მაგალითად, როგორც Love Actually–ში. <br />აი იქ კი, ინიდი რომ მიდის და არ იცის, საით, ვისთან, სასწაულად მეკუმშება გული. მსოფლიოში ყველაზე სევდიანი დასასრულია Ghost World–ში.Sophie שרה Goldenhttps://www.blogger.com/profile/05362895120443643220noreply@blogger.com