ადრე სხვა ფილმიც ვნახეთ მისი, "ზეცის შვილები". ისეთ ფილმებს იღებს, პირველივე წუთებიდან რომ ყველაფერი გავიწყდება და გაუნძრევლად უყურებ.
სავალუტო კრიზისის, გრიპების ისტერიის და თოვლ-ყინვის შუაგულში მყოფი სულ უფრო მეტად ვისწრაფი იმისკენ, რასაც რეჟისორი გვახსენებს, საითკენაც გვახედებს ჩვენ, რკინაბეტონის ქაოტურ ქალაქში ამომხრჩვალ და საცობებში ნაჯაჯგურებ ეგოცენტრიკებს.
შენ, ადამიანო, ასეთი უნდა იყოო - ამას მკარნახობს ამ პატარა ბიჭის - მოჰამედის ყველა მოძრაობა, მოქმედება. თვალხილულ ადამიანებზე ბევრს ხედავს, ბევრი ესმის; უშუალო და ჰარმონიული ურთიერთობა აქვს გარემოსთან. მასწავლებელმა უთხრა, ღმერთს ვერ დაინახავ, მაგრამ ყველგანაა და უნდა იგრძნო, უნდა შეეხოო. მისთვის ყველაფერი ღმერთის ძალის გამოვლინებაა: ბუდიდან გადმოვარდნილი ბარტყის სუსტი ხმა, კოდალას მორზეს ანბანი, მისი სოფლის მაღალი ბალახი, მდუმარე კენჭები მდინარის ფსკერზე...
